Relmuis!
Moniek Vermeulen
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Abimo, 2007 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : POLL |
31/12/2009
Herwerkingen van oude verhalen, van sprookjes tot klassieke tragedies, zijn schering en inslag in de hedendaagse kinder- en jeugdliteratuur. Auteurs stellen zich tot doel om het cultureel-literaire patrimonium niet zonder meer verloren te laten gaan en lezers al vanaf jonge leeftijd te laten kennismaken met de stilistische en inhoudelijke rijkdom van deze verhalen. Aanpassingen, eigenzinnige herinterpreteringen en aanvullingen met het oog op de doelgroep zijn daarbij niet overbodig. Toch overtuigen slechts de auteurs die het originele verhaal met een groot respect benaderen en de oorspronkelijke zeggingskracht weten te behouden, zoals o.a. Ed Franck, Imme Dros en Anne Provoost ruimschoots bewezen. Frank Pollet herwerkt in zijn nieuwste jeugdboek de rijke, soms bitterzoete stof van het Reynaertverhaal. Waar de oorspronkelijke fabel een dierenrijk naar mensenmaat opvoerde en zo de hypocrisie aan het hof van koning Nobel te kijk zette, kiest Pollet voor een radicale omkering: kinderen die pesten, halen het beest in zich naar boven. Net als in het Reynaertverhaal start Pollet z'n vertelling op een hofdag. Om 'Het Feest van Onze School' te vieren, verzamelt directeur Noël Leeuwenhart de leerlingen in de eetzaal. De feestelijke bijeenkomst wordt echter grondig verstoord door enkele leerlingen die uitgebreid hun beklag doen over Rein De Vos. Ze eisen Reins uitsluiting van de school, al beweert directeur Leeuwenhart dat Rein daarvoor eerst driemaal gestraft moet worden. Inderdaad gelden op scholen strengere procedures vooraleer moeilijke leerlingen kunnen worden uitgesloten. Het blijft wel opmerkelijk dat de leerlingen hun directeur niet eerder contacteerden i.v.m. Reins wangedrag. In de originele tekst is het voor de lezers logisch dat burgers hun grieven uiten op een hofdag. De koning heeft immers verschillende paltsen en gebruikt de jaarlijkse daartoe ingerichte hofdag om o.a. recht te spreken. Geïmplementeerd in een schoolse context, klinkt zo'n verklaring totaal ongeloofwaardig. De twee boodschappers, Bruno De Bruyn en Tim Decater, vergaat het allerminst goed als ze Rein naar school proberen te lokken. Deze passages worden zowel stilistisch als inhoudelijk erg zwak uitgewerkt. Ook Reins verklaring voor z'n zondige gedrag is hoogst opmerkelijk: Rein durft niet naar de hofdag te komen omdat hij bang is van school te worden gegooid. Dan verliest zijn moeder de kinderbijslag en heeft ze geen geld meer om op café te gaan en haar kinderen te onderhouden. Deze verklaring maakt van Rein een slachtoffer van een moeilijke gezinssituatie, waarbij de auteur zomaar wat rollen omdraait. Want waar Reynaert de Vos een weliswaar amoreel personage is, wekt hij een zekere sympathie op omdat hij de losbandige, gulzige hofhouding alsook de geestelijkheid een spiegel voorhoudt. Precies daardoor overtuigde het Reynaertverhaal als parodie op de naïeve moraal in de ridderromans. Dat kritische randje verdwijnt bij Pollet volledig. Ook Reins schuldbekentenis en vertrek blijven zwakke, allerminst overtuigende passages. Hoewel bijwijlen vlot geschreven, verleent het opgeklopte jongerentaaltje vol grove beledigingen en schuttingtaal het geheel enkel een déjà-lu-gevoel. Een inderhaast toegevoegde 'uitleiding', die Pollets uiterst bedenkelijke beweegredenen schetst tot het schrijven van RotVos!, werd geschreven door Rik Van Daele, secretaris van het Reynaertgenootschap.
Het geheel besluit met een verantwoorde samenvatting van het oorspronkelijke verhaal, al ontgaat het doel daarvan me volkomen. Jeugdige lezers die in contact willen komen met de Reynaertstof, grijpen best terug naar de eigentijdse bewerking van Henri Van Daele en Klaas Verplancke (Reinaart de vos: de felle met de rode baard, De Leeswelp 2006, p. 355). Daarin blijft de auteur trouw aan de oorspronkelijke middeleeuwse teksten. Zijn bijdrage bestaat uit het moderniseren van de tekst. Bij RotVos! blijft de vraag waarom Pollet een verhaaltje over pesten precies op het Reynaertverhaal wilde enten. Het is een twijfelachtige manier om met de oude tekst om te gaan. [Jürgen Peeters]
M. Lolkema
Het verhaal is een moderne versie van de al eeuwenoude fabel Van den vos Reynaerde. In deze versie zijn de dieren verwisseld voor mensen van vlees en bloed, waardoor het aloude Reynaertverhaal ineens heel actueel wordt en dichtbij komt. Directeur Noël Leeuwenhart wil met zijn leerlingen ‘Het Feest van Onze School’ vieren. De leerlingen hebben helemaal geen zin in een feest, de reden is één leerling: Rein de Vos. Iedereen lijkt wel een reden te hebben waardoor Rein van school moet worden gestuurd. Bijzonder is dat het verhaal begint bij hoofdstuk 2, vervolgens loop tot hoofdstuk 13 en ten slotte eindigt bij hoofdstuk 1. Het verhaal begint dus weer opnieuw, waardoor het pesten nooit lijkt te eindigen. Het staat vol mooie symboliek en biedt diverse mogelijkheden tot gesprekken, bijvoorbeeld pesters/moordenaars hebben ook gevoel. Achterin is een samenvatting van het oorspronkelijke Reynaertverhaal toegevoegd. Vanaf ca. 10 jaar.
Kim Wezenbeek
ua/an/22 j
Het moet je maar gebeuren: door één enkele leerling veranderen jouw schooldagen in een ware nachtmerrie. Het overkomt Bruno, Harry, Hersinde en vele anderen van het schooltje in Kemzeke. En dat terwijl het werkthema van het jaar luidde: ‘onze school, een pestvrije zone!’. Lange tijd was de naam van de boosdoener een publiek geheim maar nu hij afwezig is op Het jaarlijkse Feest van Onze School, lijkt de tijd rijp voor de grote aanklacht: Rein is een rotzak! galmt het door de zaal. De uitroep krijgt al snel grote bijval en directeur Leeuwenhart kan niet anders dan de klachten aanhoren en besluiten dat Rein De Vos dringend op het matje geroepen moet worden. Alleen, wie durft hem gaan halen? Met zijn mond nog vol koek dient de eetgrage Bruno De Bruyn zich heldhaftig aan. Een daad waar hij snel spijt van krijgt, want natuurlijk kent sluwe Rein Bruno’s zwakte en natuurlijk maakt hij daar misbruik van. Zwaar gehavend komt Bruno terug op school aan, zonder Rein. Zijn aanblik doet alle andere mogelijke helden verstommen. Het is dan ook zeer tegen zijn zin dat Tim Decater als tweede wordt uitgestuurd. Bruno’s lot in gedachten, neemt hij zich voor zich niet in de luren te laten leggen. Maar je raadt het al: Rein is ook hem te slim af en ook Tim keert geslagen en verslagen alleen terug. Tot slot biedt Grimbert Mettendas, Reins neef, aan om naar diens huis te gaan. Het lukt hem wonderwel Rein mee te brengen naar school, maar als je dacht dat daarmee een einde kwam aan diens pesterijen, kom je bedrogen uit. De kwaadaardigheid van deze Rein gaat buiten de grenzen van dit verhaal … Wie een beetje vertrouwd is met de klassieken uit onze Nederlandse literatuur, zal onmiddellijk weten waar Frank Pollet de mosterd heeft gehaald voor dit verhaal. Reinaert de Vos is al acht eeuwen lang hét symbool van boosaardigheid, van sluwheid en gemene streken. Via de dierenwereld schreef ene Willem die Madoc maakte rond 1250 een aanklacht neer over het wangedrag van de mensen. Pollet kiest nu voor een omgekeerde aanpak: hij beschrijft het wangedrag van mensen door hen dierlijke eigenschappen toe te kennen. Hij beperkte zich hierbij niet tot de naamgeving maar ging ook vlijtig op zoek naar toepasselijke uitdrukkingen en spreekwoorden. Al geeft dit soms aardige zinsneden, even vaak leidt het tot een opeenstapeling van zogezegde vondsten en zelfs tot tegenstrijdige omschrijvingen. Zo stond vader Kips hanig zijn verhaal te doen, was hij er de ene regel als de kippen bij, en redeneerde hij vijf regels verder als een kip zonder kop. Bruno de Bruyn is het ene moment een beer van een vent, een ongelikte beer dan nog wel, even later verandert hij in een beer op sokken. Ook in het modern maken van zijn verhaal gaat Pollet soms wat ver. Hij mikt duidelijk op een jong publiek wanneer hij kiest voor uitroepen als Niet stressen, maat! of Ik wil wel biechten maar fuck, hier is geen priester!. Pesten als actueel thema en de tiener als doelpubliek zouden nochtans geen vrijgeleide mogen zijn voor een te populair taalgebruik. Toch is Rotvos in de eerste plaats een vlot verhaal, een leesboek dat net zo goed een ‘werkboek’ kan zijn. De werkthema’s liggen voor de hand: pesten op school of de oude Reinaert in een nieuw kleedje, waarbij een vergelijking met het origineel niet mag ontbreken. Dat laatste vond Pollet zelf blijkbaar ook, want in een uitleiding voorziet hij een samenvatting van het oorspronkelijke verhaal en een overzichtje van de verwijzingen naar de oude namen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.