Hoe oma almaar kleiner werd
Michael De Cock
3 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
3 items aanwezig |
De Eenhoorn, 2007 |
VERDIEPING 0 : THEMACOLLECTIE ENKEL VOOR ONDERWIJS EN DIENST
Dood |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Eenhoorn, 2007 |
KLEUTER : GEVOELENS - GEDRAG
Dood |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Eenhoorn, 2007 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : AERT |
31/12/2008
In de tuin van meneer en mevrouw Pluim staat een grote kersenboom, waarin honderden vogels wonen. Allebei vullen ze hun dagen met de vogels: de één bestudeert hun gedrag, de ander luistert naar hun gezang. En elke vrijdag komt kleindochter Merel op bezoek en worden er vele broden verkruimeld, allemaal voor de vogels. In de winter wordt mevrouw Pluim echter ziek, en uiteindelijk sterft ze. Ze vertelt haar man nog dat ze er altijd zal zijn als hij naar de vogels kijkt. Meneer Pluim heeft het echter een hele tijd moeilijk met het verwerken van zijn verdriet en hij hoort en ziet de vogels zelfs niet meer. Tot een klein, dapper vogeltje hem op een dag herinnert aan de woorden van zijn vrouw. Dan herwint meneer Pluim zijn oude kracht en interesse, en ontdekt hij inderdaad dat alle vogels iets hebben van zijn overleden vrouw. Merel zet bovendien de traditie van haar oma verder.
Een heel mooi en fijn uitgewerkt verhaal over verlies en verdriet, en hoe je daar mee kan leren omgaan. Kristien Aertssen illustreerde haar eigen verhaal, met haar bekende, kleurrijke en dromerige prenten. Het speelse en blije gevoel van de grootouders en hun kleinkind in hun prachtige tuin tussen de kleurrijke vogels spat gewoon van alle prenten. Het staat bovendien in schril contrast met de bleke kleuren wanneer oma ziek wordt, en de grijze tinten wanneer ze ten slotte dood gaat en meneer Pluim vast zit in zijn verdriet. Aertssen wisselt paginagrote prenten af met kleinere illustraties, wat alles een nog levendiger geheel geeft. Kortom: een boek dat op alle vlakken een positieve uitstraling heeft. [Karin Van Camp]
Drs. C. Hoekema-van Vliet
In de tuin van mijnheer en mevrouw Pluim staat een hele grote kersenboom, waarin honderden vogels wonen. Mijnheer Pluim bestudeert hun gedrag en mevrouw Pluim luistert naar hun gezang en fluit met ze mee. Omdat zij erg op een vogeltje lijkt, noemt hij haar 'vogeltjelief'. Merel gaat graag op bezoek bij haar opa en oma. Opa vertelt haar van alles over de vogels en oma geeft haar fluitles. Op een dag in de winter wordt oma ziek; zo ziek dat ze haar bed niet meer uitkomt en dood gaat. Mijnheer Pluim is heel verdrietig en heeft nergens meer zin in totdat er een vogeltje op de vensterbank komt zitten… Prentenboek met mooie, grappige, kleurrijke waterverfpotloodtekeningen, waarop veel te zien is; de illustraties ondersteunen de eenvoudig geschreven tekst. Het boek ademt sfeer en biedt een goede mogelijkheid voor gesprekjes over doodgaan. Het is zodanig geschreven dat het goed aansluit bij het belevingsniveau van jonge kinderen. Vanaf ca. 4 jaar.
Annie Beullens
ua/an/22 j
Meneer en mevrouw Pluim zijn twee bejaarden. In hun tuin hebben ze een enorme kersenboom waarin, tot hun grote plezier, honderden vogels wonen. Meneer Pluim bestudeert de vogels en mevrouw fluit met hen mee. Meneer Pluim vindt dat zijn vrouw op een vogeltje lijkt en noemt haar vertederd 'Vogeltjelief'. Meneer en mevrouw Pluim zijn de oma en de opa van Merel. Zij komt elke vrijdag op bezoek met oud brood, taaie koeken en een lekkere taart. Het oude en het taaie geven ze aan de vogels en van de taart snoepen ze gezellig samen met de buren. Maar als de winter komt, voelt oma Pluim zich niet lekker, het gaat van kwaad naar erger. Voor ze sterft, zegt oma Pluim tegen opa: Niet verdrietig zijn, als je naar de vogels kijkt, ben ik er. Meneer Pluim is ontroostbaar. Geen enkele vogel slaagt erin meneer Pluim blij te maken, tot er op een dag, een klein dapper vogeltje met felle oogjes op zijn vensterbank komt zitten. Die oogjes doen hem aan zijn vrouwtje denken. Hij springt uit zijn zetel en roept: Vogeltjelief is terug!. Meneer Pluim herkent in elke vogel iets van zijn vrouw en gaat bij hen in de boom wonen. En dat zou niet goed afgelopen zijn als Merel hem niet terug naar de grond geroepen had. Dit is een ontroerend boek over vergroeid zijn met elkaar en verdriet van oude mensen en wat kleinkinderen daaraan kunnen doen. De illustraties zijn kleurrijk, behalve wanneer mevrouw Pluim sterft en als meneer Pluim rouwt, dan zijn er grijze tinten. De tekeningen doen naiëf aan maar dat is net hun charme. Een mooi boek!
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.