Niets, was alles wat hij zei
Nic Balthazar
Lieve Blancquaert (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Globe, 2006 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : RECHT : 395.83 BLAN |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Globe, 2006 |
VOLW. : NON FICTIE : 395.83 BLAN |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Globe, 2006 |
VOLWASSENEN : NON FICTIE : 395.83 BLAN |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Globe, 2006 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 395.83 BLAN |
31/12/2007
[Straf]tijd bestaat uit 22 hoofdstukken waarin 22 mensen vertellen over hun leven in en met de gevangenis. Het zijn getuigenissen in woord en beeld van 'mijn lief, mijn kind, mijn ma, mijne chef en ik'. In drie afzonderlijke delen vertellen achtereenvolgens de gedetineerden, de familie en het personeel hun verhaal.
Vele verhalen worden twee keer verteld, een eerste keer door Lieve Blancqaert, een tweede keer door de deelnemers zelf. Dit is niet erg zinvol want uiteindelijk verschillen die verhalen niet veel van elkaar. Maar alle verhalen zijn boeiend. Zowel vanuit het standpunt van de gevangene als vanuit dat van de familie spreekt er veel spijt en verdriet, bitterheid en wroeging uit. Aan de verhalen van Blancquaert zit wel een minpuntje. Verschillende verhalen worden op ongeveer dezelfde manier ingeleid. Zo wordt David beschreven als een sterke kerel met een zachte blik, Stephane als een man met mooie en zachte ogen, Nino als een zachte man met mooie, volle lippen en zo zijn er nog een paar "mooie, zachte" kerels.
De foto's van Lieve Blancquaert zijn in zwart-wit, sepia en in kleur. Ze zijn mooi, qua belichting en compositie zeer geslaagd. De foto's van Blancquaert wisselen af met foto's van de vertellers zelf: de familie, het personeel en de gevangenen maakten prachtige foto's, die in originele collages het boek illustreren. Deze vertellen veel over de maker zelf, zoals in het geval van Chris, in wiens foto's je de "bijna" afgestudeerde architect herkent.
Uit heel dit boek blijkt dat niet alleen de gevangene opgesloten is, ook de familie is gestigmatiseerd en blijft met veel verdriet en schuldgevoelens zitten. Voor vele betrokkenen zal dit gedurfde boek -- dat overigens origineel gelay-out is -- een hele troost zijn. [Greta Van Rompaey]
Redactie Vlabin-VBC
De bekende Vlaamse fotografe Lieve Blancquaert sprak met 22 mensen over hun leven in en met de gevangenis: gedetineerden, familieleden en personeel. De Hulpgevangenis Leuven en vormingswerk De Rode Antraciet werkten mee aan dit project dat de ondervraagden met hun emoties en mening naar buiten wil laten komen. Het boek bevat zowel foto's en teksten van Blancquaert als van haar gesprekspartners zelf. Dat zorgt wel eens voor herhaling in de verhaalstof, maar ook voor interessante wisselingen in perspectief. De verhalen komen eerlijk, spontaan en emotioneel over en Blancquaert gaat elke gevangene heel open tegemoet. De foto's van de geïnterviewden vertellen veel over de maker zelf. De foto's van Blancquaert zijn geslaagd qua belichting en compositie. Soms zijn ze van erg dichtbij genomen en dat vervormt het gezicht een beetje. Sommige deelnemers wilden onherkenbaar blijven, maar de fotografe slaagt erin om op een originele manier ook van hen een mooie en treffende foto te maken. Vooraan het boek staat een woordenlijst met penitentiaire termen. Een gedurfd boek dat ingaat tegen de afwijzende populaire opinie.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.