Olivier en het Brulmonster
Mieke Van Hooft
Mieke Van Hooft (Auteur), Barbara de Wolf (Illustrator)
31/12/2006
Rond het kleutertje Annabella verschenen reeds twee prentenboekjes (Annabella gaat verhuizen en Het potje van Annabella), en nu is er dus Annabella krijgt een zusje. In dit boekje wordt er niet op mama's dikke buik of de bevalling ingegaan, maar valt men meteen met de deur in huis: papa roept Annabella om naar het zusje in de wieg te komen kijken. Annabella wil meteen weten of het zusje alle leuke dingen kan doen die zij al kan, zoals fietsen, zandtaartjes bakken, op één been staan. Maar hoewel zusje nog niets kan, krijgt ze wél alle aandacht van het bezoek. Opa en oma, de tantes, de buurman: allemaal hebben ze slechts oog voor de baby. Annabella probeert met allerlei trucjes hun aandacht te trekken, maar pas wanneer ze op één been en met losse handen op een stoel staat, kijken ze eindelijk naar haar. En dan wil ze zelf haar zusje vasthouden.
De beginsituatie van het boek leunt sterk bij de gang van zaken in Nederland aan, waar er erg veel thuis bevallen wordt. In België zullen de meeste kinderen hun broertje of zusje voor het eerst in het ziekenhuis begroeten. Afgezien hiervan is het thema 'jaloezie' natuurlijk wel universeel, en kan dit prentenboek op de kleuterschool ook interessant zijn voor kinderen die geen broertje of zusje hebben. In de illustraties werden vergelijkbare technieken gebruikt als in de voorgaande boekjes: collage, krastechnieken, felle kleuren, ruwe penseelstreken, wat andermaal een heel levendig en speels geheel oplevert. [Karin Van Camp]
Julienne van den Heuvel
Nadat in 'Annabella gaat verhuizen'* (2004) haar moeder al zwanger was, is in dit (overigens zelfstandig te lezen) prentenboek Annabella's zusje geboren. Even lijkt het of alle kraamvisitie geen oog meer voor Annabella heeft, maar gelukkig is er toch ook aandacht voor haar! Het verhaalgegeven lijkt niet erg origineel, maar de uitwerking ervan maakt het zeker de moeite waard en gezien de doelgroep valt voor herkenbaarheid ook veel te zeggen. De paginagrote illustraties in een combinatie van waterverf en vetkrijt, waarbij hier en daar ook gebruik is gemaakt van een collagetechniek, laten het verhaal op de schutbladen al beginnen, waarna het aan de hand van de expressieve, fleurige afbeeldingen goed te volgen is; de emoties stralen duidelijk van de gezichten af. Behalve het al genoemde prentenboek verscheen ook 'Het potje van Annabella'** (2003). Fijne uitgave met een aantrekkelijke omslag in sprekende kleuren voor ca. 2,5 tot 4 jaar.
Kristina Delmeire
ua/an/22 j
Annabella kreeg een zusje. Iedereen is in de wolken. Tante Pien komt kijken, opa en oma, tante Floor en de buurman. Maar wie kijkt er nog naar Annabella? Niemand! Ze haalt al haar kunstjes uit: op één been staan, op één been staan op een stoel. Niets helpt. Gelukkig heeft ze ook een stem waarmee ze heel luid kan roepen:” Kijk eens wat ik kan!”. Nu heeft iedereen weer aandacht voor Annabella. En Annabella, die heeft twee handjes waarmee ze haar kleine zusje best wel wil vasthouden. De geboorte van een baby brengt heel wat verandering met zich mee. De emoties die daarrond spelen zijn niet voor iedereen hetzelfde. Annabella voelt zich bedreigd en dat wordt hier helder verwoord en knap in beeld gebracht. De teksten zijn duidelijk en het repetitieve aspect ervan brengt ritme en vaart. Als lezer word je meegenomen en kijk je met spanning uit naar het moment dat.... Compositorisch zit het geheel sterk in mekaar. Ook de beelden volgen het ritme en de vaart van de tekst. Zowel qua vorm als kleur weten ze te verrassen. De mix van collage, gouache of acryl, potlood en krassen in de nog natte verf zorgt voor een meer dan vlotte toets. Het is een eerlijk gemaakt prentenboek dat zonder enige pretentie weet te boeien. Over hetzelfde personage verschenen reeds: Annabella en het potje en Annabella gaat verhuizen.