De 100 beste gedichten van deze eeuw : een soevereine bloemlezing
Rob Schouten
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Arbeiderspers, cop. 2004 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : SCHO |
31/12/2004
Rob Schouten laat zich in zijn jongste dichtbundel, Apenlier, eens te meer van zijn ironische kant zien. De dichter stelt zich op als een soort van voyeur die de wereld -- met inbegrip van de mensen rond zich en zichzelf -- bespiedt, genadeloos ontmaskert en ironiseert door de dingen tot groteske proporties te vertekenen. Daarbij wordt doelbewust een sterk retorische en beeldrijke taal gehanteerd; het is immers de dichter die de dingen voorstelt en maakt tot wat ze lijken. Zelfs de overleden vader wordt bv. getransformeerd tot een soort van instant God. Aan de ene kant heeft die werkwijze een duidelijk humoristisch, soms spottend en enigszins ontluisterend effect. Aan de andere kant stelt men echter vast hoe de dichter net door die glimlach zijn wereld draaglijker zoekt te maken. Het universum van Schoutens lyriek drijft niet verwonderlijk geheel op de oerkrachten van Eros en Thanatos, een zoektocht naar de uitersten van het bestaan. Precies doordat veel mensen die ervaringen overdreven ernstig nemen, maakt Schoutens poëzie soms de indruk van een zekere ontheiliging, een banalisering van wat hooggestemd moet zijn. Minstens evenzeer ademt deze lyriek echter vitaliteit en energie, een geloof in de mens en in het dichterschap. Apenlier zet in die zin de lijn van Schoutens eerdere poëziebundels voort, al kan men toch niet stellen dat deze bundel in zijn geheel echt indruk weet te maken. Daarvoor zijn nogal wat verzen te vrijblijvend en mist het geheel toch wel een noodzakelijke structuur. [Dirk De Geest]
T. van Deel
De poëzie van Rob Schouten was van meet af aan tegen zichzelf gekeerd en probeerde een knoop te ontwarren door hem zelf gelegd, maar gaandeweg is het een ernstig spel met de vraag hoe te leven geworden en krijgt de beantwoording een nijpend karakter. Schouten geeft de indruk zijn hormonen achterna te lopen, de tijd ad hoc te nemen en geen verantwoording te aanvaarden voor wat zich in zijn bijzijn heeft afgespeeld: 'knoop banden aan en laat niet na / tijdig heel iemand anders aan te gorden / zo nu en dan er helemaal op in te gaan.' Hij is een dichter die het directe, feestige en onvoorziene alle kansen wil geven, en toch zit met de gedachte dat het allemaal een kwestie is van hoe je bent opgegroeid, opgevoed en daar vervolgens tegenin bent gaan leven. Zijn gedichten zijn voortdurend opstandig, ze weerspreken de zekerheden waarmee hij heeft geleefd, ze zijn een beetje gemeen, plagiërend, slordig en tegelijk geslepen. 'Ja kijk me aan: ik ben verloren. / Nu gauw gauw je voorgangster dumpen / en die twee kinderen afblazen.' Getourmenteerde poëzie met een overmaat aan humor.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.