Trouw nooit een vrouw met grote voeten : wereldwijsheid over vrouwen
Mineke Schipper
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Prometheus, 2023 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GESCHIEDENIS : 906.1 SCHI |
Lise Delabie
rt/aa/07 m
Johanna Hedva, Theorie van de zieke vrouw.
Jente Posthuma, Heks! Heks! Heks!
Mineke Schipper, Weduwen. Een nooit vertelde geschiedenis.
'Embrace equity', of 'gelijke kansen omarmen': dat is de slagzin van Internationale Vrouwendag dit jaar. Dat dat nog steeds noodzakelijk is, maken drie nieuwe boeken duidelijk. In hun erg verschillende, maar toch verwante werken laten Johanna Hedva, Jente Posthuma en Mineke Schipper zien dat vrouwen in de geschiedenis lang niet serieus werden genomen. Posthuma opent haar verhalenbundel 'Heks! Heks! Heks!' met beide voeten vooruit: een boekhandelaar vroeg haar om een hertaling te maken van de Overijsselse sagen van de Nederlandse schrijver Josef Cohen, maar ze ergerde zich zo hard aan zijn clichés dat ze een eigen, heerlijk bozige insteek koos. Natúúrlijk was er een heks in het dorpje dat Cohen als setting koos, zegt Posthuma. Bijna elke vrouw werd immers heks genoemd, omdat ze arts was, kinderloos, belezen, gelovig, ongelovig, druk of juist teruggetrokken. Of omdat ze niet wilde trouwen, zoals Letitia uit één van de verhalen. Tja, welke vrouw wil nu niet de rest van haar leven wijden aan de was en plas van haar man? Letitia komt oog in oog te staan met Pier de Rover, die gelukkig goed van inborst is: geweld gebruikt hij alleen in hoogste nood, bijvoorbeeld wanneer een melkmeisje lastig doet tijdens de verkrachting. De ironie spat vrolijk van de bladzijden, maar Posthuma mikt op meer dan jolijt. Ze richt haar pijlen op schoonheidsidealen, genderrollen en grensoverschrijdend gedrag. In het autobiografische slothoofdstuk toont ze zich kwaad, en dat is oké. 'Woede is nodig om iets te kunnen veranderen,' liet ze Minneke al eerder zeggen, een heks die met huis en al in brand werd gestoken omdat ze seks weigerde.
Ook in 'Weduwen' van Mineke Schipper zijn genoeg redenen tot verontwaardiging te vinden. Dat begint al bij de ondertitel: 'Een nooit vertelde geschiedenis'. Weduwen vormen een aanzienlijk deel van de wereldbevolking, maar er werd nooit echt aandacht aan hen besteed. De rouwvoorschriften die hun overal ter wereld werden en worden opgelegd, zijn ronduit schokkend, van luid genoeg weeklagen tot jaren van gedwongen afzondering. Weduwen werden verstoten, doorgegeven, gedwongen tot zelfmoord of beschuldigd van moord en als heks veroordeeld. In een groot deel van de wereld blijft hun situatie erbarmelijk. Toch eindigt Schippers' noodzakelijke boek hoopvol: steeds meer weduwen kennen hun rechten en laten van zich horen.
Vanuit hun ervaring met chronische ziekte richt de Koreaans-Amerikaanse Johanna Hedva hun blik op de maatschappij. Ziekte maakt zwak, zegt hen, ze 'vervrouwelijkt' de zieke in de ogen van de samenleving. 'De zieke vrouw' is in hun definitie geen gendergebonden figuur: het is óók een heteroman met depressie, een veteraan met PTSS, een transpersoon met paniekaanvallen, kortom iedereen die niet gezond genoeg is om mee te draaien in het systeem. 'Theorie van de zieke vrouw' is er voor alle kwetsbare mensen die moeten vechten voor erkenning van hun ervaring. Hedva's essay staat bol van de -ismen en klinkt als een baldadige, overdonderende strijdkreet. De aansluitende briefwisseling van Pelumi Adejumo en Asha Karami verrijkt en tempert, maar aan het eind zindert toch vooral de opgestoken vuist van Hedva na: 'Hoe gooi je een baksteen door het raam van een bank als je niet uit bed kan komen?' vraagt hen zich af, terwijl hen oproept tot het 'motherfucking glorieuze einde' van het kapitalisme. Geen rozen meer voor Vrouwendag: doe vanaf nu maar bakstenen.
Bookarang
Een boek over de geschiedenis van weduwen. Van oudsher is het verlies van een levenspartner voor mannen en vrouwen anders. Waar mannen een nieuwe vrijheid genoten, was er voor vrouwen sprake van rampzalig statusverlies. Weduwen kregen speciale rouwrituelen en afzondering opgelegd, hun rouwkleren moesten mensen afschrikken, ze werden geacht geen seksuele omgang meer te hebben en werden veelal gepest of verdacht van moord of hekserij. Het boek beschrijft een wereldgeschiedenis van de behandeling en beeldvorming van weduwen. Helder en verdiepend, maar ook onderhoudend geschreven. Geschikt voor een meer geoefende lezersgroep. Met zwart-witfoto’s en -illustraties. Mineke Schipper (Polsbroek, 1938) is emeritus hoogleraar interculturele literatuurwetenschap aan de Universiteit Leiden. Haar werk wordt in tal van talen en verschillende werelddelen uitgegeven. Voor haar wereldwijd vertaalde 'Trouw nooit een vrouw met grote voeten' kreeg zij de Eurekaprijs. Haar meest recente boek is 'Heuvels van het paradijs. Een geschiedenis van macht en onmacht' (2018).*
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.