Meter per seconde : roman
Stine Pilgaard
Stine Pilgaard (Auteur), Adriaan Van Der Hoeven (Vertaler), Edith Koenders (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Oevers, 2022 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : PILG |
Max Temmerman
ua/an/07 j
Niets nieuws onder de zon, zeg dat de Bijbel het gezegd heeft. Natuurlijk, uitzonderingen als speculaaspasta bevestigen de regel, maar al te vaak en zeker ook in de letteren is wat in de markt wordt gezet als sprankelend, innovatief en verfrissend hoogstens een variatie op wat jaren eerder al het daglicht zag. Een actualisering zeg maar. Neem nu de nieuwe roman van Stine Pilgaard (38). Ze debuteerde in 2012 met Mijn moeder zegt en de roman katapulteerde haar meteen naar de hoogste regionen van de Deense letteren. Uitgeverij Oevers bracht vorig jaar met succes een vertaling van haar tweede roman op de markt en hoopt op een gelijkaardige ontvangst met de vertaling van haar debuut.
Staccato
Deze snelle, snedige vertelling is opgebouwd uit korte hoofdstukken die maximaal twee, drie pagina's beslaan en tegen een hoog tempo een ik-figuur aan het woord laten die de verschillende stadia van rouw beleeft nadat ze door haar vriendin aan de deur is gezet.
Bijna alles is op één hand te tellen in deze roman: het aantal personages, de locaties, de handelingen. Goedbedoeld maar vaak al te onbeduidend advies wordt immers van alle kanten met busladingen aangevoerd.
De ik-figuur weet zich omringd door haar vader (een dominee met een Pink Floyd-obsessie die zijn verweesde dochter maar al te graag tijdelijk weer in huis neemt), haar moeder die als een volleerde mythomane zorgt voor verschillende humoristische intermezzo's, een trouwe hartsvriendin die optreedt als persoonlijke spindoctor en richtingaanwijzer en een huisdokter met een professioneel ontwikkeld luisterend oor. De vader toont compassie, de moeder spoort aan tot actie, de vriendin rationaliseert. En de verstelster? Die verliest zich afwisselend in drank, verdriet, vertwijfeling, aanvaarding en naar het einde toe gelukkig ook in steeds meer hoop en perspectief.
Medische overconsumptie
Die huisdokter is een geestige trouvaille. Omdat het naamloze hoofdpersonage grip verliest op haar leven, in de eerste pagina's al te nadrukkelijk vormgegeven door een kop koffie, een vaas en een kamerplant die ze stuk voor stuk daadkrachtig tegen de grond weet te keilen, begint ze aan een reeks bezoeken aan haar arts. Deze man vertelt bij haar eerste bezoek over de chemische overdracht van het korte- naar het langetermijngeheugen in onze hersenen, en dat het plekje waar die overdracht plaatsvindt hippocampus heet, Latijn voor zeepaardje. Het is de start voor een aparte, genummerde reeks hoofdstukjes 'Monologen van een zeepaardje' waarbij steeds opnieuw poëtische opsommingen en uitweidingen centraal staan. Over gebroken harten en vroegere liefdes, bijvoorbeeld. Of over de lichaams- en woninggeuren van mensen-van-vroeger.
Door het voortjakkerende ritme en de speelse wendingen leest deze roman als een bundeling snedige krantencolumns; de stijl van Pilgaard heeft veel weg van het recept dat in hedendaagse columns schijnbaar verplichte kost is: een salade van donkere humor op een bedje van poëtische kwetsbaarheid met gefrituurde bevreemdende gedachten en een sausje op basis van gelijke delen lichtvoetige bedenkingen en intellectuele aspiraties.
Ik heb Mijn moeder zegt graag gelezen, daar niet van. Maar naargelang ik in de roman vorderde, bekroop me het gevoel dat de vertelling me al te bekend voorkwam, alsof je naar de (jong-)volwassen remake kijkt van een succesvolle televisieserie uit je jeugd. Omstreeks pagina 100 daagde het me. Ik durf er gif op in te nemen dat Stine Pilgaard de dagboeken van Adrian Mole stuk voor stuk heeft verorberd. Een obsessieve en neurotische ik-figuur met sterk ontwikkelde taligheid en de bijbehorende literaire ambities? Gescheiden ouders? Afwisselende tinten donker sarcasme en lichtere humor? Ruimte voor weifelende toekomstdromen en van de pot gerukte aspiraties? Vink maar af.
Het beoogde publiek mag dan net zoals het centrale personage tien jaar ouder zijn dan de vijftienjarige puber indertijd, verder is Pilgaard erin geslaagd de reeks van Sue Townsend succesvol op te frissen en samen te vatten in een gebalde vertelling, kant-en-klaar voor lezers van vandaag.
Vertaald door Adriaan van der Hoeven en Edith Koenders, Oevers, 192 blz., € 21 (e-boek € 11,50).
Bookarang
Een roman over liefde, familie en alleen zijn. Nadat de ik-verteller is gedumpt door haar vriendin, wordt ze gedwongen weer in te trekken in de pastorie van haar vader. Terwijl ze probeert om haar ex terug te krijgen, wordt ze overspoeld door advies: van haar moeder, haar jeugdvriendin en de huisarts. Gaandeweg staat ze zichzelf toe om te treuren, zich over te geven aan haar tegendraadsheid, en luidruchtig te zijn en dronken te worden, totdat de lichten aan het einde van de tunnel weer worden aangedaan en een nieuwe liefde opduikt. In lichtvoetige stijl geschreven. Voor een breed tot literair lezerspubliek. Stine Pilgaard (Aarhus, 1984) is afgestudeerd aan de Danish Writers Academy en de Universiteit van Kopenhagen. Na het succesvolle 'Meter per seconde' is haar debuut 'Mijn moeder zegt' uit 2012 Pilgaards tweede roman bij Uitgeverij Oevers.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.