De torens van Barchester
Anthony Trollope
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij IJzer, © 2020 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : TROL XXL |
Maarten 'T Hart
ru/eb/06 f
Orley Farm is de elfde roman van Anthony Trollope. Na dit boek zouden er nog 36 romans volgen. Hij begon eraan op 4 juli 1860 en voltooide het werk op 22 juni 1861. Het was de dikste roman die hij tot dusver had geschreven, een werk van zo'n 400.000 woorden.
Toch is de erin vertelde geschiedenis vrij simpel. Een grootgrondbezitter laat bij zijn dood twee landgoederen na. Het ene wordt geërfd door zijn enige zoon uit zijn eerste huwelijk, het tweede landgoed, Orley Farm geheten, bescheidener van formaat, laat hij na aan de zoon uit zijn tweede huwelijk. De eerste zoon vermoedt dat er sprake is van fraude bij het opstellen van het testament. Hij vindt dat hij ook Orley Farm had moeten erven en sleept zijn stiefmoeder voor de rechter, ervan uitgaand dat zij de fraude heeft gepleegd. Maar bij de rechtszaak trekt hij aan het kortste eind.
Twintig jaar later duiken er documenten op waaruit men zou kunnen opmaken dat de stiefmoeder toch valsheid in geschrifte heeft gepleegd, en opnieuw wordt zij voor de rechter gesleept. De laatste tweehonderd van de bijna achthonderd dichtbedrukte pagina's besteedt Trollope aan die tweede rechtszaak.
Trollope was zelf zeer tevreden over Orley Farm. Hij zegt in zijn autobiografie dat het de beste plot bevat die hij ooit heeft bedacht. In die opmerking schuilt iets eigenaardigs, want precies halverwege de roman onthult hij zelf al hoe die plot in elkaar zit. Dat is een beetje jammer. Henry James viel daarover, en niet geheel ten onrechte. Maar denk niet dat de roman daarom als een kaartenhuis in elkaar valt. Trollope heeft inmiddels zoveel interessante personages opgevoerd en subplots gecreëerd dat je toch geboeid blijft doorlezen. Er zijn zo halverwege de roman nog allerlei loslopende jongedames en jongeheren die elkaar het hof kunnen maken. Een en ander resulteert ook in vaak prachtig en vooral ook komisch beschreven huwelijksaanzoeken.
Toch ben ik het wel eens met Trollope-biograaf John Hall, die Orley Farm karakteriseerde als 'a somewhat sprawling novel'. De roman had er zeker bij gewonnen als hij wat compacter was geweest. Nu is er erg veel herhaling, en sommige passages (onder andere een uitgebreide beschrijving van blindemannetje spelen op kerstavond) hadden best achterwege mogen blijven. Anderzijds is het natuurlijk mooi dat zulke folkloristische gebruiken dankzij Trollope voor het nageslacht zijn bewaard.
Begrip kweken
Maar de tweede rechtszaak is schitterend beschreven. Trollope laat een keur van juristen opdraven, de een nog boeiender en eigenaardiger dan de ander. Vooral de advocaat Chaffanbrass is groots neergezet. Het is een personage dat ook al voorkomt in de roman The Three Clerks en dat later nogmaals zijn opwachting maakt in Phineas Redux. Het is iemand die op een ongelooflijk sluwe wijze getuigen weet te intimideren, terwijl hij er toch uitziet als een onopvallend, sjofel kereltje. Vooral dankzij deze Chaffanbrass is de hele rechtszaak een farce, een bizarre komedie waarbij de waarheidsvinding het onderspit delft. De rechtszaak eindigt dan ook met een uitspraak die kant noch wal raakt, zoals de lezer inmiddels beseft.
Toch was Trollope, die 160 jaar geleden veel lof oogstte voor de beschrijving van de juridische complicaties van de zaak, er niet primair op uit om te tonen dat de rechtspraak niet deugde. Nee, hij wilde vooral begrip kweken voor de handelwijze van de hoofdpersoon, stiefmoeder Lady Mason. Dat is hem heel goed gelukt.
Wie in deze tijd in quarantaine moet en dus ruim de tijd heeft om een ouderwets omvangrijke roman te lezen, kan zijn hart ophalen aan de vuistdikke pil. Na Barchester Towers en The Way We Live Now is het de derde roman van Trollope die uitgeverij IJzer op de markt brengt, in een voortreffelijke vertaling. Al wat Trollope zo leuk en boeiend maakt is hier ruimschoots voorhanden: grappige, maar ook louche en eigenzinnige personages die tot leven gewekt worden door uitmuntende dialogen en frequente verbale schermutselingen. Een beetje zitvlees is vereist, maar dan kom je wel in een volstrekt andere werkelijkheid terecht dan in de barre, boze tijden waarin wij leven. Overigens met dien verstande dat er in de roman een pensionhoudster voorkomt die mevrouw Trump heet.
Uitgeverij IJzer; 766 p., 29,95 euro. Vertaling Marijke Loots.
Maarten 'T Hart
ru/eb/06 f
Orley Farm is de elfde roman van Anthony Trollope. Na dit boek zouden er nog 36 romans volgen. Hij begon eraan op 4 juli 1860 en voltooide het werk op 22 juni 1861. Het was de dikste roman die hij tot dusver had geschreven, een werk van zo'n 400 duizend woorden.
Toch is het verhaal vrij simpel. Een grootgrondbezitter laat bij zijn dood twee landgoederen na. Het ene wordt geërfd door zijn oudste en enige zoon uit zijn eerste huwelijk, het tweede landgoed, Orley Farm, bescheidener van formaat, laat hij na aan de zoon uit zijn tweede huwelijk. De oudste zoon vermoedt dat er sprake is van fraude bij het opstellen van het testament. Hij is van mening dat hij ook Orley Farm had moeten erven en sleept zijn stiefmoeder voor de rechter, ervan uitgaand dat zij de fraude heeft gepleegd. Maar bij de rechtszaak trekt de oudste zoon aan het kortste eind, de stiefmoeder blijft in het bezit van het landgoed.
Twintig jaar later duiken er documenten op waaruit men zou kunnen opmaken dat de stiefmoeder toch valsheid in geschrifte heeft gepleegd, en opnieuw wordt zij voor de rechter gesleept. De laatste tweehonderd van de bijna achthonderd dichtbedrukte pagina's besteedt Trollope aan die tweede rechtszaak.
Trollope was zelf zeer tevreden over Orley Farm. Hij zegt in zijn autobiografie dat het de beste plot bevat die hij ooit heeft bedacht. In die opmerking schuilt iets eigenaardigs, want halverwege de roman onthult hij zelf al hoe die plot in elkaar steekt. Dat is een beetje spijtig. Henry James viel daarover, en niet geheel ten onrechte. Maar denk niet dat de roman na die onthulling als een kaartenhuis in elkaar valt. Trollope heeft inmiddels zo veel interessante personages opgevoerd en zo veel subplots gecreëerd dat je geboeid blijft lezen. Er zijn nog allerlei loslopende jongedames en jongeheren die elkaar het hof kunnen maken. Dat resulteert in vaak prachtig en vooral ook komisch beschreven huwelijksaanzoeken.
Toch ben ik het wel eens met Trollopes biograaf John Hall, die Orley Farm typeerde als 'a somewhat sprawling novel'. Hoe je sprawling hier zou moeten vertalen, weet ik niet zeker. Misschien met 'wijdlopig', misschien met 'nonchalant', misschien met 'nogal uitgedijd'. De roman had er zeker bij gewonnen als hij wat compacter was geweest. Nu is er veel herhaling, en sommige passages - zoals een uitgebreide beschrijving van blindemannetje spelen op kerstavond - hadden best achterwege mogen blijven. Anderzijds is het mooi dat zulke folkloristische gebruiken dankzij Trollope voor het nageslacht zijn bewaard.
Maar de tweede rechtszaak is schitterend beschreven. Trollope laat een keur van juristen opdraven, de een nog boeiender en eigenaardiger dan de ander. Vooral de advocaat Chaffanbrass is groots neergezet. Het is een personage dat ook al voorkomt in de roman The Three Clerks en dat later nogmaals zijn opwachting maakt in Phineas Redux. Het is iemand die op sluwe wijze getuigen weet te intimideren, terwijl hij eruitziet als een onopvallend, sjofel kereltje. Vooral dankzij deze Chaffanbras is de hele rechtszaak een farce, een bizarre komedie waarbij de waarheidsvinding het onderspit delft. De rechtszaak eindigt dan met een uitspraak die kant noch wal raakt, zoals de lezer inmiddels beseft.
Toch was Trollope - die 160 jaar geleden veel lof oogstte voor de beschrijving van de juridische complicaties van de zaak - er niet primair op uit om te laten zien dat de rechtspraak niet deugde. Hij wilde vooral begrip kweken voor de handelwijze van stiefmoeder Lady Mason. Dat is hem heel goed gelukt.
Wie in deze tijd in quarantaine moet en dus ruim de tijd heeft om te lezen, kan zijn hart ophalen aan de vuistdikke pil. Na Barchester Towers en The Way We Live Now is het de derde roman van Trollope die uitgeverij IJzer op de markt brengt, in de voortreffelijke vertaling van Marijke Loots. Al wat Trollopes werk zo leuk en boeiend maakt is ruimschoots voorhanden: grappige, louche en eigenzinnige personages die tot leven komen in uitmuntende dialogen. Zeker, een beetje zitvlees is vereist om deze roman te savoureren, maar dan kom je in een volstrekt andere werkelijkheid terecht dan in de barre tijden waarin wij leven. Overigens met dien verstande dat er in de roman een pensionhoudster voorkomt die mevrouw Trump heet.
****
Uit het Engels vertaald door Marijke Loots. IJzer; 766 pagina's; € 29,95.
Drs. Madelon de Swart
Na de dood van Sir Joseph Mason erven de kinderen uit zijn eerste huwelijk zijn bezit, o.a. landgoed Groby Park in Yorkshire. In een codicil laat hij Orley Farm na aan zijn jonge tweede vrouw en hun zoontje Lucius, wat zijn oudste kinderen tevergeefs aanvechten in een rechtszaak. Twintig jaar later wil de volwassen Lucius op Orley Farm intensieve landbouw plegen, waardoor pachter Dockwrath moet vertrekken. De boze man weet dat er twintig jaar terug twijfel was over de echtheid van het codicil en overtuigt Masons oudste zoon daarvan, die opnieuw een rechtszaak begint om mogelijke meineed van Lady Mason. Ze wordt dankzij goede advocaten vrijgesproken, maar geeft privé toe valsheid in geschrifte te hebben gepleegd. Ze geeft Orley Farm op en vertrekt met Lucius naar Duitsland. Deze sterk vertaalde roman van de belangrijke 19e-eeuwse auteur (1815-1882) verscheen in 1860-1 als feuilleton, in 1861-2 in twee delen. Hoewel wijdlopig en té lang kan hij nog steeds boeien door de goede plot, de levendige, goed verweven subplots o.a. over liefdesperikelen, veel kleurrijke personages en twee mooi beschreven rechtszaken.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.