Gevlucht uit Tibet
Natalie Righton
Natalie Righton (Auteur), Ton Koene (Fotograaf)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lemniscaat, cop. 2013 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GESCHIEDENIS : AFGHANISTAN 945.6 |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lemniscaat, cop. 2013 |
VOLW. : NON FICTIE : AFGHANISTAN 945.6 |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lemniscaat, cop. 2013 |
Continenten: Azië CAZI.AFG |
15/06/2013
Wilt u de onopgesmukte waarheid over Afghanistan kennen, dan is het dagboek Duizend dagen extreem leven van de Nederlandse oorlogsjournaliste Natalie Righton een absolute aanrader. Het biedt wrange maar leerrijke lectuur en doorprikt allerlei foute inschattingen van 'hogerhand', want het steunt op feiten, inzichten en conclusies ter plaatse. Righton, die sedert 2007 voor de Volkskrant werkt en die in 2011 de hoogste Nederlandse prijs voor onderzoeksjournalistiek won, verbleef van 2010 tot begin 2013 in Afghanistan. Daar werd ze vaak vergezeld door haar vriend en fotograaf Ton Koene. Talrijke van zijn foto's zijn in het boek opgenomen en leveren het bewijs van de authenticiteit van Rightons uitgebreid maar geen moment vervelend verslag van haar driejarig verblijf in het door twisten en geweld geteisterde land. Zij werkte zeer zelfstandig en reisde slechts hoogst uitzonderlijk als 'embedded' journaliste met de in Afghanistan gestationeerde Nederlandse militairen. Desnoods kon zij een lastige tante zijn, die zich niet liet intimideren.
Natalie Righton woonde tamelijk veilig in de hoofdstad Kabul, maar ze trok meermaals naar gevaarlijke gebieden. Haar verslagen verschenen in Nederland. Maar het idee om de tijdens haar reizen en interviews opgedane kennis te verzamelen in een boek, kwam bij haar op na een bezoek aan Kabul en de provincie Kunduz, in juli 2011, van de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal. Rosenthal wou van haar weten 'hoe het was om te wonen en te reizen' in Afghanistan. Zo vernam hij toch met enige verbazing, dat het inderdaad gevaarlijk was en dat veel Afghanen de westerlingen haten. Toen besloot zij 'een boek te schrijven over Afghanistan, zodat Rosenthal en zijn collega's het later allemaal kunnen lezen'. De conclusies van deze dappere en intelligente ooggetuige zijn kras, vooral over het nut van de westerse aanwezigheid. Zij stelt vast dat de 'oorlog tegen het terrorisme' in Afghanistan 'in zijn huidige vorm voor het Westen niet te winnen valt' en dat de Taliban ernstig moet worden genomen. Ze vermoedt dat 'de extremistische islam de komende jaren de boventoon zal blijven voeren', met nog meer innerlijke strijd voor gevolg. Daarmee zullen de ellende en de onveiligheid nog toenemen. De meeste Afghanen die in 2001 de komst van de NAVO-troepen met vreugde begroetten, haten nu het Westen. Bovendien weigeren zij te leren uit eigen fouten, zoals de wijdverspreide corruptie en leugenachtigheid. Er werden onder westerse impulsen verbeteringen doorgevoerd: er kwamen meer en betere wegen, evenals duizenden klinieken; miljoenen kinderen, ook meisjes gaan naar school. Maar dat is betrekkelijk. De opleiding is vaak 'erbarmelijk' en de hoogstopgeleiden verlaten het land. Er is ook veel vroegtijdige schooluitval door 'desastreuze' armoede, door gedwongen uithuwelijking en door onveiligheid. Righton vermeldt instemmend de studie van Nederlandse academici, die vaststelden dat 'de minimumvoorwaarden om in de nabije toekomst een functionerend democratisch land zonder geweld te zijn' in Afghanistan niet vervuld zijn. Integendeel, Righton geeft te verstaan dat de roep om een dictator wel eens erg luid zou kunnen worden. [Robert Schoeters]
B.C. Meulenbeld
De terecht bekroonde Nederlandse journaliste Nathalie Righton zat bijna drie jaar (2010-2013) als oorlogscorrespondente in Afghanistan vanwaar zij verslag deed middels verhalen die in de Volkskrant verschenen. Zij vertelt dat westerse interventie even rust, vrede en hoop bracht, maar alras chaos en corruptie creëerde en een voedingsbodem voor terrorisme. De oorlog tegen terrorisme valt amper te winnen, de haat tegen het ooit reddende westen groeit. Het vertrek van de buitenlandse troepen binnenkort zal vrijwel zeker leiden tot herleving van felle interne strijd en burgeroorlog. En wat is Afghanistan er dan, na ontelbare doden en verminkten, mee opgeschoten? Helder geschreven. Goede journalistiek, dialectisch en neutraal maar ook anekdotisch en bij wijlen vermakelijk. Met een uitgebreid katern sterk tekstondersteunende kleurenfoto's van fotograaf Ton Koene en een landkaartje.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.