Een kleine kans
Marjolijn Hof
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
Querido, 2013 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : IK EN DE WERELD : VERHALEN : HOF |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Querido, 2013 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAKKELIJK LEZEN ROOD : HOF |
31/10/2013
De regels van drie is een klein verhaal over bijzonder grote levenskwesties. Marjolijn Hof heeft zoals gewoonlijk weinig bombarie of spectaculaire gebeurtenissen nodig. Ze beperkt zich tot een vrij statische, maar bijzonder intimistische schets, die ze met precieze lijnen uittekent.
Twan en zijn tweelingzus, Linde, gaan met hun moeder en oma naar IJsland om hun overgrootvader Kas op te halen. Opi Kas is een stuk in de negentig en is volgens zijn omgeving te oud om alleen te wonen. Maar de oude man heeft zo zijn eigen plannen en maakt het zijn bezoek bepaald niet gemakkelijk. Het huisje van opi Kas is piepklein, zodat de familie elkaar de hele tijd op de lip zit. Door het barre IJslandse weer is ontsnappen geen optie. Tot overmaat van ramp beslissen de vrouwen dat er een meisjeskamer en een jongenskamer komt. Twan moet dus noodgedwongen bij zijn overgrootvader slapen, en dat vindt hij vreselijk.
Marjolijn Hof zet haar personages levensecht neer. Twan, en in mindere mate ook Linde, is een jonge puber die vooral begaan is met zijn eigen zaken. Hij heeft absoluut geen zin in de opgelegde vakantie en zou liever op school zitten dan de problemen van zijn dwarse overgrootvader op te lossen. Van de moeder en de oma komen we niet veel meer te weten dan dat ze het beste voor hebben met iedereen, maar dat ze daarbij weinig rekening houden met de autonomie en de eigenwaarde van opi Kas. De relatie tussen die laatste en zijn dochter blijkt trouwens ook in het verleden niet zonder problemen te zijn geweest. Opi Kas ten slotte heeft een ronduit moeilijk karakter. Hij is bars en eigenwijs, op het egoïstische af. Het gevoel van rebelse vrijheidsdrang is in de loop der jaren heen niet afgenomen, integendeel.
De relatie tussen Twan en zijn overgrootvader is allesbehalve evident. De aversie is deels psychologisch, maar ook fysiek. Toch verbetert de sfeer gaandeweg, af en toe lijkt het zelfs een heus mannen-onderonsje. Twan leert zijn overgrootvader kennen en komt voor een verschrikkelijke keuze te staan. Gelukkig moet hij die niet alleen maken: zijn zus wordt ook in het complot betrokken.
Ook al bevat het verhaal van Twan en zijn overgrootvader weinig wereldschokkende zaken en is het af en toe zelfs best humoristisch, toch eindigt het vrij bruusk en abrupt. Dat kan bij een eerste lezing schokkend of onrealistisch overkomen, maar mij lijkt het vooral heel waarachtig. De kracht van De regels van drie zit trouwens niet alleen in het verhaal van Twan en opi Kas, maar minstens evenzeer in de stijl en de bedachtzame toon die Hof hanteert, en in de weinige woorden die ze nodig heeft om de dingen neer te zetten. Uit elk detail blijkt dat de schrijfster haar setting en haar personages door en door kent.
De regels van drie is een hartverwarmend boek over echte mensen, dat staat als een houten huis op de IJslandse kust.
(Dit is een abstract van een artikel van Tine Mortier. De volledige tekst is verschenen in De Leeswelp 4, 2013.)
[Tine Mortier]
Silvester van der Pol
Twan (ik-figuur) en tweelingzus Linde moeten met hun moeder en oma mee naar IJsland alwaar oma’s oude vader woont. Omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen, moet hij mee naar Nederland. Maar daar denkt de oude en eigenzinnige opi Kas heel anders over. Die neemt Twan in vertrouwen door hem zijn ontsnappingplan te vertellen. Zodoende komen Twan en later ook Linde in een loyaliteitsconflict, waarbij ze een lastige keuze moeten maken: verraden of meehelpen? In spaarzame en weloverwogen bewoordingen komen de diverse karakters in dit mooi opgebouwde verhaal direct tot leven. Doordat de kinderen hun opi steeds beter gaan begrijpen, leren ze ook na te denken over de eindigheid van het leven. De onderhuidse en zeer genietbare humor mengt zich vlekkeloos met de tragiek van het moment. Telkens blijft zowel de spanning voelbaar tussen de diverse familieleden, als ook de vraag hoe het zal gaan aflopen. De onderlinge verhoudingen en het dilemma van de keuze tussen vasthouden of loslaten worden samen met het thema afscheid nemen van het leven op treffende wijze beschreven. Een boek waar je, ondanks het serieuze thema, heel blij van wordt. De schrijfster schreef eerder een boek voor dezelfde doelgroep dat in IJsland speelt: 'Oversteken'*. Vanaf ca. 10 jaar.
Magali Haesendonck
ua/an/22 j
Marjolijn Hof kennen we vooral van 'Een kleine kans', een boek over Kiek, een meisje dat op een geheel eigen manier omgaat met het feit dat haar papa plots verdwenen is. De schrijfster bewijst hier dat ze een gevoelig onderwerp op een ongelooflijk fijngevoelige manier kan omtoveren in een prachtig verhaal. 'De regels van drie' is ook een verhaal over verlies, dit keer over een opa die stilaan “op” is. Dit boek is wat betreft gevoeligheid enigszins verschillend van 'Een kleine kans'. Het hoofdpersonage staat niet zo dicht bij zijn opa, bijgevolg beleef je alles toch met ietwat meer afstand. Ook in dit boek koos Hof voor een grote dosis humor die altijd subtiel blijft en nooit zijn grenzen voorbijtreedt.
Twan trekt samen met zijn zus, moeder en oma (heel wat vrouwelijk geweld dus) richting Ijsland om er zijn opa te gaan bezoeken. Het bezoek is niet hun enige doel. Ze gaan met een missie: opa ophalen, want hij kan niet meer alleen blijven, hij is namelijk bijna “op”. De opa in kwestie is een pientere oude man die ondanks zijn verstrooidheid (dementie?) toch nog heel wat rake dingen weet te zeggen. Hij weet Twan, die eerst wat weigerachtig stond tegenover dit tripje, helemaal in te pakken, mede door hem op een heel volwassen macho-manier te behandelen. Het mannenkamp versus het vrouwenkamp: werkt altijd op die leeftijd. Opa wil niet mee met hen, hij wil naar de bergen. En hij wil dat Twan hem hierbij helpt. Beeldspraak of niet, wie zal het zeggen? Feit is dat dit boek je doet lachen en huilen zonder ooit expliciet te worden.
Het is niet de eerste keer dat Hof Ijsland als een element opneemt in haar boeken. Ook in haar tweede boek 'Oversteken', wordt er naar het Noorden getrokken. Voor het schrijven van dit boek ging ze zelf ook naar Ijsland en dat voel je ook in de beschrijvingen op de achtergrond.
Marjolijn Hof is zo’n schrijfster die aantoont hoe de kracht van taal alle emoties kan bevatten en omvatten. De kracht van haar taal in het bijzonder.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.