Breaking the silence : getuigenissen van Israëlische soldaten uit de bezette gebieden, 2000-2010
Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Arbeiderspers, cop. 2012 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GESCHIEDENIS : ISRAEL 945.6 |
Besprekingen
15/04/2013
Breaking the Silence begon in juni 2004 met een nationaal en internationaal opgemerkte, controversiële want schokkende tentoonstelling van foto’s en getuigenissen van Israëlische soldaten over hun militaire diensttijd in de bezette Palestijnse gebieden. Van de meer dan 700 interviews werden er in dit boek 146 woordelijk afgedrukt, dat wil zeggen compleet met de aarzelingen, hernemingen en soms elliptische zinnen zoals die van de bandjes werden overgeschreven. Gezien de delicate materie was dit hier nodig, zodat men de uitgevers er niet van kan beschuldigen de woorden van deze soldaten te hebben verdraaid. Deze getuigen zijn slechts uitzonderlijk linkse critici van de bezetting en al helemaal geen pro-Palestijnse ‘zichzelf hatende Joden’, maar Israëlische burgers die stuk voor stuk het bestaanrecht van Israël, duidelijk ‘hun’ staat, verdedigen en door de bank genomen overtuigde zionisten zijn. Juist omdat ze hun dienst met plichtsbesef en zelfs enthousiasme aangetreden zijn, met de uitgesproken bedoeling hun land en medeburgers te beschermen tegen de aanvallen van Arabische terroristen, is hun toenemende onbehagen zo pakkend. Ze ontdekten met name dat hun acties in de meeste gevallen niets met de verdediging tegen een externe of interne vijand te maken hadden, maar dat zij gebruikt en misbruikt werden om een systematische politiek van annexatie, intimidatie, verstoring, ontwrichting en ontmenselijking uit te voeren die haaks stond op wat ze van jongs af aan over hun moreel superieure strijdmacht (‘de zuiverheid van de wapens’) en hun verwerping van elke vorm van discriminatie en racisme geleerd hadden. En ze schamen zich: op de eerste plaats omdat velen van hen in het begin samen met hun strijdmakkers genoten hebben van de haast onbeperkte macht die hen geschonken werd om andere mensen te commanderen, te mishandelen en te vernederen, om op elk ogenblik van de dag en de nacht met veel ‘toeters en bellen’ (een eufemisme voor granaatvuur en explosieven) in hun huizen binnen te dringen en de in paniek geslagen bewoners urenlang te terroriseren: het hele gezin samengepropt in één kamer, zonder water en vaak ook zonder wc, terwijl de vaders en broers vaak voor de ogen van hun vrouw en kinderen geslagen en geboeid werden of naar een onbekende bestemming afgevoerd. Ze schamen zich ook omdat ze weliswaar diep geschokt waren (‘zoiets doe je mensen niet aan, en zeker niet dag na dag, ook zonder enige aanwijzing van verdachte activiteiten’), maar uit korpsgeest of angst voor hun oversten niet geprotesteerd hebben. Ze zijn verbijsterd, omdat het al vlug tot hen doordrong dat ook zo’n expliciet protest slechts uitzonderlijk gehoor zou gevonden hebben. Sommigen van hen komen tot de conclusie dat het hier om meer ging dan om de angst en verwarring van operaties in vijandelijk gebied, maar om een ‘strategische willekeur’ die niet tot de verdediging van Israël bijdroeg, maar wél heel uitgesproken tot openlijke steun aan de kolonisten die zoals in Hebron vrijwel ongestraft Palestijnse woningen en winkels kunnen vernietigen, om daarna onder bescherming van het Israëlische leger naar hun nederzettingen en synagogen terug te keren. Deze soldaten weten intussen dat de ‘scheiding’ tussen Joden en Palestijnen een codewoord is voor controle, onteigening en verdere annexatie van Palestijns gebied, dat er door de hoogste legerleiding voor gezorgd wordt dat voor de Palestijnen een normaal dagelijks bestaan (wonen, slapen, werken, mobiliteit, bevoorrading en onderwijs) op elk moment bedreigd kan worden en dat dit ook ononderbroken gebeurt, en dat de Palestijnen en de kolonisten zonder enige twijfel met twee schrijnend ongelijke maten worden behandeld. Zoals bij elk conflict het geval is, gebruikt de agressor eufemismen om de werkelijkheid tegenover de buitenlandse media te verdoezelen. Zo is bijvoorbeeld ‘adreswijziging’ jargon voor het opblazen van een huis, een ‘steriele straat’ een straat waaruit de Palestijnen verdreven werden, ‘de vangst verifiëren’ of ‘verificatie van de prooi’ een term voor het afmaken van gewond geraakte slachtoffers enz. Geen wonder dat heel wat soldaten in dit boek zich begonnen af te vragen in hoeverre ze zich nu zelf ook als "nazisoldaten" aan het gedragen waren. Vorig jaar verscheen er ook een verzameling van academische studies, The Impacts of Lasting Occupation: lessons from Israeli Society, geredigeerd door de professoren Daniel Bar-Tal en Izhak Schnell (Ofxord University Press, 2012), waarin niet alleen de gevolgen van de bezetting voor de soldaten, maar voor de Israëlische samenleving in haar geheel onderzocht worden. De resultaten van deze diepgravende studies sluiten naadloos aan bij de spontane getuigenissen van de soldaten van Breaking the Silence: deze aanslepende bezetting is een kanker die zich over de hele maatschappij uitbreidt en, zoals al in 1992 door de Israëlische filosoof Yeshayahu Leibowitz werd beweerd, de ethische en profetische basiswaarden van het Joodse volk als zodanig onherstelbaar dreigt aan te tasten. Dat een organisatie en een publicatie als Breaking the Silence ondanks alles mogelijk geweest zijn én dat, zoals Die Zeit schreef ‘deze veteranen de beste publiciteit vormen die Israël en zijn leger zich wensen kunnen’, is mogelijk een voorzichtig eerste teken van hoop, op termijn ook voor de Palestijnen, die natuurlijk de grootste slachtoffers van deze bezetting zijn. [Ludo Abicht]
E. Westerhuis
Het stelselmatig saboteren van het vredesproces in het Midden-Oosten door de Israëlische regering wordt door de internationale gemeenschap niet altijd geapprecieerd. Men ergert zich vooral aan het militaire optreden in de bezette Palestijnse gebieden en het consequent confisceren van Palestijns grondgebied bij het nederzettingenbeleid. Pro-Israël-groeperingen zijn hier vaak bewust blind voor. De felle aanklachten in dit boek komen echter uit onverdachte hoek: het zijn getuigenissen van Israëlische veteranen van alle rangen en standen, die in de bezette gebieden daadwerkelijk ingezet zijn geweest. De Israëlische mensenrechtenorganisatie 'Breaking the silence' doet letterlijk een boekje open over de operationele methoden van het Israëlische leger op de westelijke Jordaanoever en wil hiermee de discussie over de bezetting stimuleren. In dit boek zijn 145 getuigenissen opgetekend van 106 getuigen. Het zijn gecontroleerde verklaringen van commandanten, officieren en gewone soldaten, mannen en vrouwen. Het onthullen van de waarheid achter dit politieke en militaire beleid van Israël en het onmenselijke optreden in de bezette gebieden zien deze veteranen als een morele verplichting en een noodzakelijke voorwaarde voor een rechtvaardiger samenleving.
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.