Ze hebben mijn zoon vermoord
Ousmane Dia
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
EPO, 2010 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GESCHIEDENIS : OOST-VLAANDEREN 938.1 ZELZATE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
EPO, 2010 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 1229 |
31/12/2011
Thomas Blommaert wordt terecht ingehaald als 'een nieuwe stem in de Vlaamse non-fictie' en met Ik was nog nooit in Zelzate geweest bevestigt hij zijn talent als vlot en gewiektst verteller. Maar niet als historicus. Voor dit boek gebruikt hij een 'volkse', gemoedelijke stijl, die de lezer prikkelt om voort te lezen, mee te monkelen met de soms wel wat ruwe humor van een hedendaags, nogal grimmig sprookje, bezwangerd door prikkelende schoorsteenwalmen en giftig industrieafval. Hij interviewde talrijke betrokkenen bij de gemeentelijke politiek in de ooit oninneembaar lijkende socialistische rode burcht Zelzate, het industriële eiland onder de rook ? letterlijk ? van Gent. Raak beschrijft hij Zelzate als 'een stijlvol industrieel maar verfomfaaid Bokrijk' [...] 'omsingeld door zware industrie en snelwegen'. Het kon niet anders of dat drukte een politieke en maatschappelijke stempel op de bevolking. Maar na een trage start krijgt Blommaerts anekdotiek een grimmig randje en komt er een stroom van kritiek los op de socialistische bestuurders van de gemeente en op socialistische vakbonders. Want Blommaert is geen historicus, daarvoor maakt hij al te eenzijdig gebruik van bronnen zoals de Amada-druksels (Alle Macht aan de Arbeiders was voorheen de naam van wat nu de PVDA is) en geeft hij te veel de vrije teugel aan zijn aversie tegen de sociaaldemocratie.
Zelzate is een van de weinige Vlaamse gemeenten waar de uiterst linkse Partij Van De Arbeid met een sterke fractie uit de laatste gemeenteraadsverkiezingen kwam: zes zetels. En wat Blommaert nog het meest verheugt: nog maar één zetel minder dan de voorheen plaatselijk zo machtige socialisten, die bij de verkiezingen van oktober 2006 in Zelzate zijn teruggevallen op 27 %, waar ze voorheen met meer dan 50 % de tegenstrevers verpletterden. De Zelzaatse oktoberrevolutie. Hoe dat zo gekomen is? Blommaert weet het: de sociaaldemocraten zijn het contact met de arbeidersklasse verloren, zij ruziën onder mekaar om postjes en invloed, zij gaan duistere compromissen aan, er zijn geruchten over gesjoemel. En een deel daarvan zal wel waar zijn, want het zijn de traditionele kwalen van een vermoeide en kwijnende partij die al te lang de lakens heeft uitgedeeld, maar die ook gewoon verplicht is soms onpopulaire maatregelen te nemen.
Op één punt heeft de auteur voor de volle honderd procent gelijk: zijn bewondering voor de groepspraktijken van Geneeskunde voor het Volk, in het leven geroepen door idealistische artsen, die regelmatig in conflict komen met de Orde van Geneesheren. Rond deze onbaatzuchtige, totaal toegewijde dokters zijn Amada- en PVDA-kernen ontstaan. Maar dat betekent nog niet dat de vooral tegen de sociaaldemocraten gerichte politieke en syndicale guerrilla van de PVDA goed te keuren is. In Zelzate ging dat de voorbije decennia gepaard met allerlei acties tegen gemeentebelastingen en een 'monsterverbond' van 'allen tegen de sossen'. De PVDA-agitprop verhitte de geesten zozeer dat in september 2003 een of andere onverlaat alle 32 parkeermeters van de gemeente saboteerde. 'Goed voor 30.000 euro schade'. Uiteindelijk stelt de auteur gnuivend vast dat 'in de sp.a nu iedereen met dichtgeknepen billen de verkiezingen van 2012 afwacht'. De PVDA lijkt zegezeker. Dat ze daar maar goed de uiterst rechtse populistische concurrenten in de gaten houden. [Robert Schoeters]
Redactie Vlabin-VBC
Voor dit boek interviewde de Vlaamse non-fictieauteur Thomas Blommaert tal van mensen die in het verleden betrokken waren bij de gemeentelijke politiek in het sinds oudsher socialistische fabrieksdorp Zelzate (bij Gent). De auteur beschrijft de gemeente raak als ‘een stijlvol industrieel maar verfomfaaid Bokrijk’, dat ‘omsingeld [is] door zware industrie en snelwegen’. In een achttiental hoofdstukken schetst de auteur het dorpsleven en de verhalen van de inwoners. We lezen over de komst van Sédurgie Maritime in de jaren zestig, de teloorgang in de jaren tachtig, de recente winst van de uiterst linkse Partij Van De Arbeid bij de gemeenteraadverkiezingen… Na een vrij trage start uit de auteur, vanuit zijn linkse sympathieën, meermaals kritiek op de socialistische bestuurders en de vakbondleiders. Die zijn volgens Blommaert immers het contact met de arbeidersklasse verloren. Bovendien sjoemelen ze, en ruziën ze onder elkaar om postjes en invloed. Een niet altijd onpartijdig maar meeslepend geschreven boek, dat in zijn verwijzingen naar Louis-Paul Boon ook literaire allures heeft.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.