Niemand ziet het
Dolf Verroen
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Leopold, 2010 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VERR |
31/12/2011
Op een avond ziet het tienermeisje Roos-Anne tijdens een uitzending op tv een kunstenaar die dezelfde familienaam heeft als zij. De naam Bos van Wittebergen is zo zeldzaam dat Roos-Anne zich vragen begint te stellen, temeer omdat zij met haar kunstzinnige moeder alleen leeft in een soort commune en nooit een vader heeft gekend. Ze besluit de kunstenaar een mail te zenden. In de briefwisseling noemt ze hem spontaan opa. Jochum Bos van Wittebergen antwoordt hierop nogal arrogant en vraagt Roos-Anne om hem geen berichten meer te sturen.
De tiener blijft echter volhouden, kruipt wat respectvoller in haar pen en lokt de oude heer, die blijkbaar een aristocraat is, door spitsvondige en gevatte vragen uit zijn tent. Gaandeweg ontwikkelt zich een soms hartelijke, soms enigszins hatelijke correspondentie tussen de oude man en het meisje, die af en toe op een kat-en-muisspel gaat lijken. Tot de moeder van Roos-Anne erachter komt wat haar dochter uitspookt en in een woedeopwelling de laptop stuk gooit. Maar Roos-Anne vindt een oplossing om hun correspondentie toch verder te zetten.
Het verhaal is volledig in briefstijl opgebouwd en in een jonge, eigentijdse taal geschreven. De verschillende mails en de replieken zijn van een nummer voorzien zodat zij als hoofdstuk kunnen fungeren, wat de structuur ten goede komt. Geleidelijk wordt de lezer meegenomen in het leven van de vijftienjarige Roos-Anne, die door een toeval in contact wordt gebracht met haar eigenlijke afkomst. Ondanks de soms grappige en ironische taal waarin de brieven zijn geschreven, ontdek je het onderliggende schrijnende van het verhaal, namelijk het besef dat Roos-Anne van bij het begin niet gewenst was door haar moeder. Dat wordt ook aangetoond door een zin die als een te zware maaltijd op de maag blijft liggen: 'Ik heb maar van één ding spijt, [...] en dat is van de dag dat ik je niet heb laten aborteren.'
In een soort van overbodig nawoord (ook al in briefstijl), kom je te weten dat het boek ontstond tijdens een cursus 'schrijven voor kinderen'. Dolf Verroen, de docent, ging op zoek naar een passende vorm voor het verhaal van cursiste Hanneke de Jong, dat eerst erg 'grotemensenachtig' overkwam. Enigszins jammer vond ik de pedofiele insinuaties door Roos-Anne aan het adres van buurman Kees, waarbij je niet echt te weten komt of ze nu wel of niet gegrond waren. Al bij al een fijn boek met een overzichtelijke bladspiegel, dat tieners graag zullen lezen. [Patricia De Landtsheer]
Mart Seerden
Roos-Anne (15) woont in een woongroep en wordt opgevoed door haar moeder. Ze heeft een bijzondere achternaam: Bos van Wittebergen. Op een dag ziet ze op televisie een documentaire over een bijzondere kunstenaar met dezelfde achternaam als die van haar. Zou hij misschien familie zijn? Misschien wel haar opa, over wie ze nooit iets vernomen heeft van haar moeder. Roos-Anne besluit om het internet af te struinen en vindt het e-mailadres van de kunstenaar. Er ontstaat een, aanvankelijk schuchtere, wat formele mailwisseling, die allengs omslaat in een gepassioneerde briefwisseling. Intrigerende jeugdroman in brieven, gecomponeerd door twee samenwerkende, gerenommeerde auteurs. De sfeer in dit aantrekkelijke, vlot geschreven verhaal wisselt van brutaal en uitdagend naar deftig en formeel, en van blijmoedig en hoopvol naar verdrietig en depressief. Achterin vertellen de auteurs over de ontstaansgeschiedenis van het verhaal. Qua opbouw vergelijkbaar met 'P.S. Ik ben uw dochter'* van Mirjam Oldenhave en Jacques Vriens. Vanaf ca. 13 jaar.
Hilde de Boeck
ua/an/22 j
Roos-Anne ziet tot haar grote verbazing een kunstenaar op televisie die dezelfde zeldzame familienaam heeft als zijzelf. Haar moeder is niet getrouwd en heeft nooit iets willen vertellen over haar vader. Zou deze man haar opa zijn? Roos-Anne besluit hem te mailen. Aanvankelijk reageert de man afwijzend. Maar Roos-Anne houdt vol en de man toont steeds meer interesse. Langzaamaan groeit er een band tussen hen beiden en Roos-Anne kan al haar frustraties over haar moeder bij hem kwijt. Wanneer haar moeder haar betrapt, verbiedt ze elk verder contact met haar opa. Maar voor Roos-Anne is dit een aanzet om juist verder te gaan. Wanneer het thuis helemaal fout gaat, zoekt ze haar opa zelfs op en vraagt of ze niet bij hem mag komen wonen.
De verhouding van Roos-Anne met haar moeder is heel slecht. De vrouw doet zelfs uitspraken zoals: Ik heb maar van één ding spijt en dat is de dag dat ik je niet heb laten aborteren. Dit moet afschuwelijk klinken in de oren van een puber.
Dit verhaal is opgebouwd als een moderne versie van een briefwisseling. Dit gebeurt nu online. Het verhaal is tot stand gekomen door de briefwissseling tussen de twee auteurs. Wat de ander in zijn/haar hoofd had, wisten ze niet. Dit maakt het zo spannend, ook voor de auteurs.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.