The trees
Ali Shaw
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Orlando, cop. 2010 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 7210 |
29/02/2012
Het internationaal opgemerkte debuut van Ali Shaw, The Girl with Glass Feet, is ook in het Nederlands vertaald. En dat is fijn, want Het meisje met de glazen voeten is een goed boek.
Ida MacLaird verandert langzaam maar zeker in glas. Dat is het uitgangspunt van dit verhaal, dat zich afspeelt op Sint Hauda’s Land, een zeer reëel aandoende, maar niet bestaande eilandenreeks. Omdat ze vermoedt dat haar vreemde aandoening daar zijn oorsprong vond toen ze er in de zomer rondtrok, gaat ze er ’s winters weer heen. Haar voeten zijn ondertussen helemaal in glas veranderd, en de transformatie breidt zich in sneltempo uit. Ze ontmoet er Midas, een zonderlinge jongeman die de wereld bekijkt door de lens van zijn fototoestel en verder angstvallig afstand bewaart tegenover alles en iedereen. De twee worden door elkaar aangetrokken en zullen een sleutelfunctie hebben in elkaars leven: Ida helpt Midas om stilaan uit zijn verstarring te breken, Midas staat Ida bij in wat in wezen haar stervensproces is.
Het boek is verder bevolkt met personages die niet per toeval allemaal worstelen met vormen van afstandelijkheid of juist een teveel aan emoties. Geen enkele figuur in dit knap opgebouwde boek ontsnapt aan de onzekerheid over hoe een mens kan omgaan met liefde en verlies: je afsluiten, jezelf opgeven, ondergaan in iets anders. Zo zindert het centrale beeld van het boek (de glazen voeten van Ida) door als een metafoor in het hele werk. Of het nu gaat om Midas’ vader, die zelfmoord pleegt, zijn moeder, die zichzelf van het leven heeft afgesloten, of haar vroegere minnaar, die zich als entomoloog heeft verschanst in het diepe moerasland, allemaal hebben ze ‘glazen’ facetten en proberen ze wanhopig hun greep op het leven niet te verliezen, om zich uiteindelijk te schikken in gevoelloosheid.
De auteur speelt heel knap met kleuren doorheen het hele werk. De sneeuw die het eiland bedekt is een echo van het glas dat Ida langzaam opvreet. Als personages hun herinneringen laten bovenkomen, krijgt alles opeens kleur, te veel bijna. Zo roept Shaw naast het besneeuwde eiland beelden op van een vochtige groene wildernis waar in een veenpoel een man ligt die helemaal van glas is, een klaterende beek waar albino libellen uit de donkere modder geboren worden en een zee waarin reusachtige kwallen tijdens hun stervensproces lichtgevende kleuren verspreiden in het water.
Dit boek presenteert zich als een realistisch verhaal, maar is dat overduidelijk niet. De echo’s van volksverhalen, het mysterieuze en het surreële zijn overal aanwezig. De vervreemding van het alledaagse wordt nog groter door de geheimzinnige aanwezigheid van een nooit nader bepaald dier dat alles wat ernaar kijkt sneeuwwit maakt, en het vreemde vlindervee dat door Henry Fuwa, de entomoloog, wordt gekweekt. Toch functioneert de wereld verder zoals we die kennen: auto’s, veerboten en telefoons werken op de normale manier, Midas werkt in een bloemenwinkel bij een gezin vrienden waarvan de moeder tijdens een ongeluk om het leven kwam, wat voor herkenbare rouwverwerking zorgt. Ook Ida’s aanvaardingsproces van het feit dat haar toestand onomkeerbaar is en snel verergert, verschilt in wezen niet van dat van een patiënt met een voor ons bekende ziekte.
Het is dit subtiele evenwicht tussen het mogelijke en het onmogelijke, in de knap uitgezette sfeer van mysterie en isolement, die van Het meisje met de glazen voeten een erg mooi boek maakt. Verder lijkt er, net als bij sprookjes, nu en dan een subtiele boodschap door te schemeren. “Er deugt iets niet in de aarde hier”, zegt een oud personage over Sint Hauda’s land. De eilandenreeks is een plaats waar weinig mensen gedijen, de meesten trekken weg naar het vasteland. Dat vasteland krijgt in de loop van het verhaal, net als het verleden van de meeste personages, een bijklank van kleur en vrij ademhalen, waar het heden en de eilanden beklemmend zijn en hun inwoners langzaam maar zeker verstarren. Ida geraakt besmet en gaat eraan ten onder. Midas, die zichzelf nooit zag vertrekken, komt dankzij haar en zijn vriend uit de bloemenwinkel net genoeg in contact met die frisse lucht om uiteindelijk het eiland te ontvluchten. De sfeer van dit verhaal blijft nog lang nazinderen, zoals de kou in je vingertoppen nadat je een ijsoppervlak hebt aangeraakt. [Kirstin Vanlierde]
Els Willems
Ida Maclaird lijdt aan een vreemde ziekte. Langzaam maar zeker verandert haar lichaam vanaf haar voeten in glas. Ze reist naar St. Hauda's, een fictieve Noordelijke eilandenarchipel, om genezing te zoeken. Daar wordt ze verliefd op een jonge verlegen fotograaf. Deze Midas Crook is een eenling die het eiland nog nooit verlaten heeft en die zucht onder de nagedachtenis van zijn dode vader die hem constant kleineerde. De schrijver, een voormalig boekverkoper, weet de sprookjesachtige sfeer, de liefde tussen de twee mensen en de aparte personages die het boek bevolken goed te treffen. Het verhaal bevat magisch realistische elementen en gaat over de tragische liefde tussen twee twintigers. Het zal daarom (jong) volwassenen aanspreken die van fantasierijke verhalen houden. De roman werd genomineerd voor verschillende debuutprijzen en won de Desmond Elliott Prize. Deze uitgave bevat leesclubvragen, een kort interview met de schrijver en een uitneembare boekenlegger in de kaft. Paperback; vrij kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.