Tegendraads
Mia Doornaert
Mia Doornaert (Auteur)
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
Lannoo, 2009 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : SOCIALE WETENSCHAPPEN : 311 DOOR |
31/12/2010
Mia Doornaert was onder meer redacteur buitenland bij De Standaard en voorzitster van zowel de Belgische vereniging van journalisten als de International Federation of Journalists. In 2009 werkte ze korte tijd als onafhankelijke op het kabinet van de minister van Buitenlandse Zaken Yves Leterme, tot deze opnieuw premier werd. In vier essays en enkele eerder gepubliceerde columns maakt de journaliste ons nu deelgenoot van haar weerbarstige kijk op de wereld. Nu ja, weerbarstig, het is ondertussen ook alweer bon ton geworden om tegen de politieke correctheid in te gaan.
In zijn column 'Willen de forellenverbranders nu ophouden' in De Morgen van 28.11.2008 hield Yves Desmet een vurig pleidooi voor de 'vrijheid van pers en woord'. Hij verdedigde er Jeroen Meus toen hij in zijn tv-programma het lievelingsgerecht van Adolf Hitler wou klaarmaken. Doornaert trekt in de De frivole vertwijfeling haar strijdlaarzen aan om diezelfde vrijheid van meningsuiting te verdedigen. Toch komt zij in het geval van Meus net tot de omgekeerde conclusie. 'De aflevering "koken met Hitler" was allicht als provocatie bedoeld, maar het was er zeker geen onschuldige. [...] Toen de raad van bestuur, terecht, de aflevering deed intrekken, was er zorgwekkend veel kritiek op die "censuur".' Daarmee is ten overvloede bewezen dat vrijheid geen eenvoudig goed is.
Over de Mohammedcartoons die verschenen in Jyllands Posten, een linkse Deense kwaliteitskrant, slaat Doornaert een andere toon aan. Die konden wel, hoewel daar ook een heleboel mensen door gekwetst werden. Dat het geweld dat erop volgde verwerpelijk was, daar is iedereen in het Westen het over eens. Maar als Doornaert het heeft over de vrije meningsuiting verwijst ze niet alleen naar artikel tien van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, maar evengoed (en zorgwekkend vaak) naar begrippen als 'goede smaak' en 'gezond verstand'. Af en toe is het moeilijk dergelijke inconsequenties te verhapstukken. Dat geldt overigens ook voor de vanzelfsprekendheid waarmee Doornaert haar eigen visie als de absolute waarheid poneert en daarbij geen retorisch trucje schuwt.
Veel overtuigender is haar pleidooi tegen een verregaand cultuurrelativisme. De gruweldaden die in naam van de islam worden begaan, moeten duidelijk en scherp veroordeeld worden. En dat mogen we niet enkel van onze eigen cultuurgemeenschap vragen, maar ook van de moslims zelf. Er is meer dialoog nodig, maar dan 'binnen het kader van principes waarover niet te onderhandelen valt'. De waarden waar Doornaert het over heeft, zijn 'democratisch pluralisme, gelijkheid van man en vrouw, gewetensvrijheid, verbod van discriminatie wegens huidskleur, levensbeschouwelijke overtuiging of seksuele voorkeur'. Gematigde moslims komen overigens te weinig aan bod in de media.
Dat de auteur een sterke affiniteit heeft met de Amerikaanse cultuur, wordt niet onder stoelen of banken gestoken. Die bewondering gaat zo ver dat ze, wellicht verblind door de mode-goodies van Fifth Avenue, de kritische zin verliest. 'Ook aan deze meest kosmopolitische aller steden zit er inderdaad een derdewereldkantje, wegens de onaflatende stroom immigranten. In hotels, zelfbedieningsrestaurants en andere gelegenheden is het lagere personeel veel talrijker dan we in West-Europa gewend zijn. Vaak spreekt het de noodzakelijke woorden Engels die nodig zijn voor de dienst ('towels', 'breakfast', 'adaptor'), maar kan het geen ingewikkeldere vragen beantwoorden. Dat werkt de klant nogal eens op de zenuwen. Maar die nieuwkomers zullen de taal al doende leren en ondertussen hebben ze een baan. Dat lijkt toch een betere formule voor integratie dan arbeid door loodzware belasting uit de markt te prijzen en dan uitkeringen te betalen?' Een dergelijke stelling klinkt ronduit cynisch. [Isabel Vanzieleghem]
Redactie Vlabin-VBC
In dit boek maakt de Vlaamse journaliste (onder meer schrijvend voor 'De Standaard') ons deelgenoot van haar 'weerbarstige' kijk op de wereld van vandaag. In een viertal essays en twaalf eerder gepubliceerde columns gaat Doornaert in op onderwerpen als de islam, de Europese Unie en de Vlaamse politiek. Daarnaast houdt ze een 'Pleidooi voor de Rede' en verdedigt ze de westerse vrijheid. Veel aandacht gaat uit naar de vrijheid van meningsuiting. Toch verdedigt Doornaert de beslissing van de VRT om een tv-uitzending waarin kok Jeroen Meus het lievelingsgerecht van Hitler zou klaarmaken, niet uit te zenden. Over de Mohammedcartoons slaat de auteur dan weer een andere toon aan. Af en toe is het moeilijk dergelijke inconsequenties te verhapstukken. Dat geldt overigens ook voor de vanzelfsprekendheid waarmee Doornaert haar eigen visie als de absolute waarheid poneert en daarbij geen retorisch trucje schuwt. Veel overtuigender is haar pleidooi tegen een verregaand cultuurrelativisme, waarbij ze ervoor pleit om een duidelijk standpunt in te nemen op het vlak van democratie, de gelijkheid van man en vrouw.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.