De stad der zienden : roman
José Saramago
José Saramago (Auteur), Ruud Ploegmakers (Vertaler), Umberto Eco (Inleider)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, cop. 2010 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : SARA |
31/12/2010
Van september 2008 tot maart 2009 hield Nobelprijswinnaar José Saramago, op aandringen en met de hulp van zijn vrouw, een weblog bij, waarop de 'meester van de filippica' ? aldus inleider en vriend Umberto Eco ? flink tekeergaat tegen het onrecht in de wereld. Saramago benadert zijn onderwerp zonder poëtische bewoordingen, en is recht voor zijn raap, zonder aanzien des persoons. Hij weegt zijn woorden niet, zeker niet als hij George Walker Bush de mantel uitveegt, en hem de 'kleinste van alle presidenten' van de Verenigde Staten noemt. Verder is hij erg kritisch voor Silvio Berlusconi, die er als eigenaar van Saramago's Italiaanse uitgeverij Einaudi voor zorgde dat dit boekje elders zijn toevlucht moest zoeken.
Saramago formuleert ook frontale aanvallen op onder meer huidig links, dat ondanks de recente crisis 'geen flauw idee [blijkt te hebben] in welke wereld het leeft', op ouders die in deze wereld waar geweld en vernedering woekeren 'bang zijn voor hun kinderen, die zachtaardige pubers, de hoop voor de toekomst', en op God, die vooral in zijn katholieke, islamitische en ook joodse gedaante, de grootste struikelsteen blijft voor een vreedzamer samenleving.
Naast dat alles zijn er ook filosofische beschouwingen over het woord ('de belangrijkste bron van onzekerheden') en humoristische opmerkingen over 'het belang van scheidingen voor de vermenigvuldiging van bibliotheken'. Saramago uit bovendien zijn onvoorwaardelijke bewondering voor kunstenaars als Pessoa, die 'besloot ten onrechte te sterven in de bloei van zijn leven', voor Carlos Fuentes, de Mexicaanse meester van het proza en van 'de keuze van de juiste stropdas', en voor de Braziliaanse reus Jorge Amado, tegelijk 'spiegel en portret van zijn land'.
Twee keer volstaat hij met een tekst van iemand anders, zonder commentaar. Op 24 december 2008 lezen we het gedicht 'Kerst' van Fernando Pessoa en op 30 oktober is er 'De vraag', een korte tekst van de Portugese romantische dichter Almeida Garrett (1799-1854) die de strekking van dit boek mooi typeert: 'En ik vraag aan de politieke economen en aan de moralisten, of ze al hebben uitgerekend hoeveel mensen tot behoeftigheid moeten veroordeeld worden, tot onbetaald overwerk, tot moedeloosheid, tot niet oud worden, tot achterlijke onwetendheid, tot onoverkoombare rampspoed, tot absolute armoede, om één rijke te produceren?' [Jan Baes]
J.F. Vogelaar
Een eind in de tachtig en beginnen aan een dagelijks blog: het is minstens het bewijs dat de Portugese Nobelprijswinnaar Saramago avontuurlijk van geest is. Bijna was die geest eind 2007 uitgedoofd; en wellicht was randje-dood aanleiding nog eens goed naar de wereld te kijken. Zijn woede is de oude communist niet afgeleerd: Bush is een domme leugenaar, gelovigen zijn niet goed snik, Israel vergeeft hij niet wat het de Palestijnen aandoet, maar Obama wenst hij, niet zonder voorbehoud, het beste toe. De kortheid van de stukken werkt de ethische stelligheid in de hand. In zijn dagelijkse commentaar betoont Saramago zich in het kort geen genuanceerd denker, ook geeft het journaal geen inkijkje in de verbeeldingswereld van een groot schrijver, maar in hun directheid maken de dagelijkse kanttekening bij het leven wel duidelijk waaruit het grotere werk put. Dat waardeert ook Eco aan zijn vriend, al lijkt deze in zijn sympathieke voorwoord toch vooral zijn eigen spiegelbeeld te schetsen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.