Drie nieuwe parlementen
Bart Maddens
Bart Maddens (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Pelckmans, 2009 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 332.2 MADD |
31/12/2010
De jongste tijd is er heel wat te doen geweest over de zogenaamde 'Maddensdoctrine' in de Vlaamse politiek. NVA-voorzitter Bart De Wever herhaalde het bijna als zijn mantra: 'De Maddens-doctrine is de ruggengraat van het Vlaamse regeerakkoord'. In Omfloerst separatisme probeert de Leuvens politicoloog Bart Maddens zijn doctrine uit de doeken te doen en in een historisch perspectief te plaatsen.
Vertrekpunt is de 'Schrikkelnota' van de eerste Vlaamse minister-president Luc Van den Brande, die de discussie rond een verdere staatshervorming in 1996 opnieuw op gang trok. Dit leidde in 1999 tot de fameuze 'Vijf Resoluties' van het Vlaamse Parlement, die voor de Vlamingen ook vandaag nog steeds de basis zijn van communautaire onderhandelingen.
In een poging de communautaire flaters van de Vlamingen uit de doeken te doen en alternatieven te bieden, vervalt Maddens soms in zeer technisch politiek gewauwel, waarbij hij voorbij lijkt te gaan aan zaken die wel gerealiseerd zijn. Hij steekt zijn Vlaams-nationalisme niet onder stoelen of banken en haalt scherp uit naar diegenen die constructieve pogingen hebben gedaan om voor de Vlamingen toch zaken binnen te halen. Vooral de paarse regeringen en voormalig premier Verhofstadt moeten het ontgelden. Het Lambermontakkoord wordt zonder meer afgeschoten en het gemarchandeer rond BHV in 2004 was volgens hem echt wansmakelijk. Anderzijds pleit hij wel voor het invoeren van referenda en het afschaffen van de stemplicht, precies twee zaken waarvoor diezelfde Verhofstadt de grote pleitbezorger was. Opvallend mild is hij dan weer voor de CD&V-politici Yves Leterme en vooral Kris Peeters, die hij presidentiële allures toedicht.
Nochtans probeert Maddens ook de communautaire perikelen van de laatste vijftien jaar uit de doeken te doen. Zijn eigen doctrine noemt hij slechts een tweede keuze, want de Herman Van Rompuy-strategie is volgens hem de beste keuze: 'Geen staatshervorming, geen regering'. Aangezien de CD&V op het einde van de rit toch heeft toegegeven, moeten we dan maar de Maddensstrategie volgen. Hij pleit duidelijk voor een verregaande vorm van soevereiniteit voor Vlaanderen, maar wil dan weer zelf toegevingen doen in de zin van te werken met een confederalisme. Hij vindt dat het nu maar eens uit moet zijn met de toegevingen van de Vlamingen aan de Walen en dat men nu duidelijk 'non' moet zeggen aan Vlaamse kant. Zijn strategie bestaat erin dat men alle mogelijke ? wettelijke ? middelen uitput om het doel te bereiken: 'de bestaande institutionele instrumenten maximaal benutten om de staatshervorming in de feiten te realiseren'. Daarnaast moet men voortdurend belangenconlicten inroepen.
Als overzicht van de communautaire geschiedenis van de jongste jaren kan dit volledige en duidelijke boek zeker tellen. Het werk is echter zeer Vlaams-nationalistisch gekleurd. De auteur zet de gebeurtenissen meer dan eens naar zijn hand om zijn gelijk te bewijzen. [Kris Mattheeuws]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.