Krrrr...okodil!
Catherine Rayner
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Veltman, cop. 2008 |
Kleuter : mens - lichaam
Opgroeien |
31/12/2008
Hero was een heel kleine haas met heel grote voeten." Met deze openingszin wekt Catherine Rayner meteen de nieuwsgierigheid naar de avonturen die Hero met zijn stevige poten in dit boek tegemoet zal treden. Het relaas dat volgt, voldoet dan wel niet helemaal aan de verwachtingen, maar bevat wel een mooie levensles.
Als de kleine viervoeter zich bewust wordt van zijn eigen lijf met grote poten, gaat hij bij zijn grijze opa te rade. "Opa, waarom heb ik zulke grote voeten?", vraagt hij de oude haas met gekrulde snorharen. Daarop laat de wijze grootvader Hero zelf de troeven van zijn poten ontdekken: ze kunnen springen (recht omhoog), huppen (naar het einde van de wereld) en graven, en beschermen hem als een parasol tegen de brandende zon.
De goed gedoseerde tekst, die speels in de paginagrote prenten is geïntegreerd, werkt naar een natuurlijk kantelmoment toe: als er een wolf op de loer ligt, ontdekt Hero dat zijn voeten niet alleen pleziertochtjes maken maar ook moeten rennen voor zijn leven. In deze fase van het boek, dat in het Engels de beter gekozen titel Harris finds his feet draagt, komen de nonchalant geschilderde illustraties het meest tot hun recht. De aquareltinten ogen natuurlijk en dynamisch. Het uitgekiende kleurgebruik, van dreigend dieppaars tot onbezorgd lichtgeel, maakt het verhaal begrijpelijk voor jonge kinderen. De opvallende stijl van Rayner, in Groot-Brittannië een veelgeprezen illustratrice, biedt een goed tegengewicht voor het weinig originele verhaal.
Zoals verhoopt, ontsnappen Hero en opa immers aan de wolf dankzij hun grote poten. Opa kan echter niet meer zo snel rennen als zijn kleinzoon en geeft het stokje door. "Het is jouw beurt om te rennen. De wereld ligt voor je open", zegt hij. En Hero hupt alleen op ontdekking. Hij behoudt zijn grote voeten en kinderlijke nieuwsgierigheid, maar zijn wereld is inderdaad een pak groter geworden dankzij het duwtje van opa. De slotprent oogt tegelijk nostalgisch en hoopvol.
Visueel is De haas met de grote voeten een afwisselend boek, op het gevaar af eclectisch te worden. Het lijkt wel of de illustratrice voor elk landschap een nieuwe stijl wilde uitproberen en dat komt de samenhangt niet altijd ten goede. Meestal zijn haar impressies van onmetelijke vlaktes en eindeloze bergen echter zeker geslaagd; vlakke prenten zoals die met de trekvogels blijven gelukkig een uitzondering. Zonder al te nadrukkelijk te zijn, slaagt Rayner erin de hartverwarmende verbondenheid tussen grootvader en kleinzoon te verbeelden.
Ook de herkenbaarheid van dit feelgoodverhaal is een troef. Net zoals voor veel kleuters, is het leven voor Hero een spel. Voor een haas met een kinderhart had hij wat ons betreft nog wat ondeugender mogen zijn, maar daarvoor heeft hij wellicht te veel respect voor zijn wijze opa. [Katrien Steyaert]
E. Stadt
De kleine haas Hero heeft grote voeten. Zijn opa laat hem zien wat je daar allemaal mee kunt doen. Samen springen ze hoog in de lucht, huppen ze naar de toppen van de bergen om de vogels te zien vliegen, graven ze holletjes, enz. Als ze een wolf zien, rennen ze hard weg. Hero kan het hardst. Opa is oud en kan niet meer zo hard rennen. Een prachtig vierkant prentenboek in warme kleuren, met paginagrote aquarellen over twee bladzijden. Vanuit verschillend perspectief zie je, dicht bij elkaar, de oude grijsbruin gespikkelde opa en de jonge, glanzend bruine Hero samen de wereld in gaan. De hazen zijn met losse zwarte contourinktlijnen speels vormgegeven. Elk landschap heeft zijn eigen karakteristieke sfeer. In de laatste prent, waarin Hero vrolijk rondspringt in een warm oranjegeel bloemenlandschap, wordt het alleen de wereld in trekken heel positief en vrolijk neergezet. Hierdoor wordt zelfstandigheid benadrukt en is het 'te oud worden' geen thema, maar een (nuchter) gegeven. De tekst staat op verschillende plekken, goed leesbaar in de prent; hij loopt ritmisch mee met de illustraties. Van de auteur van 'De lach van Tigo'*, winnaar van de Best New Illustrator in the Booktrust Early Years Awards. Vanaf ca. 4 jaar.
Elke Verhulst
ru/eb/11 f
Hero, de kleine haas, vraagt zich af waarom hij zo’n grote voeten heeft. Opa staat voor hem klaar en samen gaan ze op pad om te ontdekken wat nu zo speciaal en nuttig is aan de grote voeten.
Dit boekje met kartonnen pagina’s lijkt heel fijn om voor te lezen. De prenten zijn immers mooi en aantrekkelijk. In 2008 werd het ook al eens uitgegeven. Maar ik heb me toch geërgerd aan een aantal zaken. Allereerst is er de gelijkenis met ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’. Hoe mooi de tweede prent van opa en Hero ook is, ik zie hier Grote Haas en Hazeltje in. En dat is niet de enige tekening. Heeft een haas trouwens voeten? Ook al wordt er her en der blijkbaar over voorvoet en achtervoet gesproken, een haas heeft poten. Waarom zou je de woordenschat van de kleuter willen beperken?
Ik heb ook moeite met de verhaallijn. Op hun tocht komen opa en Hero een wolf tegen. Gelukkig hebben ze dus grote poten om hen te redden. Dan blijft opa achter en is Hero plots alleen. Hij keert terug naar opa. Deze vertelt dat hij te oud wordt en dat Hero nu klaar is om de wereld te verkennen. Over de wolf wordt niet meer gesproken. Ik twijfel over de suggestie van dit stuk. Wordt opa opgegeten? Of is het een stukje over loslaten en zelfstandigheid? Waar past die wolf dan? Het brengt me in de war. Dit alles maakt dat ik een wat ongemakkelijk gevoel heb bij dit boekje. Waarschijnlijk kan je met dit boekje wel een gezellig voorleesmoment creëren, tenminste als je de klassieker ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’ niet kent en niet zoveel belang hecht aan de juiste woordenschat en een heldere verhaallijn.
Kim Wezenbeek
ua/an/22 j
Hero is een heel kleine haas met heel grote voeten. Wat moet hij daar toch mee? Gelukkig is er grootvader voor wijze raad. Hij leert Hero dat alle hazen grote voeten hebben. Waarom? Dat laat hij Hero aan den lijve ondervinden. Ze springen om ter hoogst (waarbij grootva’s oren de bladrand raken), beklimmen bergen (waarbij Hero’s voetzolen groter lijken met elke stap), rusten in de schaduw van hun eigen voeten (hun hoofden liefdevol tegen elkaar) en tussendoor laten ze de wind hun snorharen kietelen (die van grootvader vol krulletjes van ouderdom). Maar dan verschijnt de wolf. Hij werpt een grote donkere schaduw over het blad. Het is tijd voor de laatste les: voeten dienen om héél snel te rennen en te blijven rennen. Ook als grootvader niet kan volgen. Heel even aarzelt Hero - voor het eerst ziet hij er echt heel klein uit - , maar dan is hij weg. Springend door een bloemenzee in een helgeel licht is hij niet langer een heel kleine haas, maar hij heeft nog wel zijn heel grote voeten. Catherine Rayner weet de essentie van het groot worden te vatten. Het los laten en los komen. Ze doet dit met weinig woorden en sobere maar heerlijk sprekende tekeningen. Het maakt haar boek erg fijngevoelig, bijna poëtisch. De nieuwsgierigheid van Hero is zo herkenbaar. Het plezier waarmee hij leert, werkt aanstekelijk. De aandacht van de wijze grootvader is ontroerend mooi. Dit is een verhaal over het leven, voor het leven.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.