Leuven
Jos Stroobants
Jos Stroobants (Auteur), Rik Daze (Fotograaf)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
P, 2008 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 12918 |
31/12/2008
Een poëziebundel met foto's draagt altijd een gevaar in zich: helt de balans over naar het beeld of naar het woord? Of houden beide zich in evenwicht? Die vragen gaan ook op voor En zeer aandachtig... van Jos Stroobants en Rik Daze. In eerste instantie wordt alle aandacht getrokken door de knappe zwart-witfoto's. Een paar oudjes voor het huis, enkele nonnetjes in een kloostercel met een reep chocolade ? de beelden zijn uit het hart en uit het leven gegrepen. Daze heeft oog voor de kwetsbaarheid van de mens en voor het vergankelijke van het leven waarmee die zich omringt. Daze koos voor een sobere stijl en bleef de authentieke analoge techniek trouw ? kwaliteit laat zich niet vermurwen.
Bij de foto's komen de haiku's (of was het omgekeerd?) van Jos Stroobants. Beeld en woord vormen geen één-op-één relatie maar sluiten vaak op een merkwaardige manier bij elkaar aan. De meeste hebben een associatieve link, zoals de reeks foto's met pasgeboren baby's die naast de verzenreeks 'Begin van lente' staat, of de foto van een jongeman die op een ziekenhuisbed zit en troostend een kind in zijn armen houdt, die naast drie haiku's werd geplaatst met als verzameltitel 'Jongeman met duif'. Vooral de vergelijkbare sfeer valt hier op.
Stroobants en Daze zijn voor hun werk duidelijk christelijk geïnspireerd: foto's van het kloosterleven, van heiligenbeelden, en zelfs van een kruisraster in een vensterraam staan naast teksten die refereren aan het sacrament en het drieluik. Dat ze met hun titel Bredero's 'Aandachtige Liederen' oproepen, is daarbij geen toeval: de 17e-eeuwer zette met dit late werk het beeld neer van de zwakke mens die slechts met behulp van God uit de miserie van het leven kan worden gered. Ook over de verzen van En aandachtig... hangt nl. een sfeer van broosheid en vergankelijkheid.
Het is daarom opvallend dat Stroobants koos voor de exotische vorm van de haiku (door hem consequent 'haikoe' gespeld) en niet voor een traditioneel Europese variant. Nu ja, exotisch ? tegenwoordig is de haikoe al zo ingeburgerd dat elke tuinman of politicus van tijd tot tijd wel eens een 5-7-5-versje pleegt. Eenzelfde subtiliteit als de oorspronkelijke Japanse haiku zal daarbij echter slechts zelden bereikt worden, al was het maar door het verschil in schrift. De nuances van een Japans karakterteken kunnen immers nooit bereikt worden in een Westerse taal (neem bv. het Japanse woord voor eekhoorn dat uit twee karaktertekens bestaat: een voor hazelnoot, een voor muis, een directe associatie die met het Nederlands niet kan worden opgeroepen).
Deze opmerkingen over haiku's in de westerse poëzie gaan ook hier op, en het drieregelig vers zoals Stroobants dat schreef, is eigenlijk één lange zin die in drie regels van 5, 7 en nog eens 5 lettergrepen wordt gehakt. Die stilistische kromme redenering wordt door veel Westerse auteurs van het haiku-gedicht toegepast ? de opmerking geldt dus zeker niet alleen voor Jos Stroobants. De auteur slaagt er wel degelijk in om de lezer mee te nemen op zijn tochten door stad en land. De muizenissen in zijn hoofd maar ook zijn vreugdes worden zo een beetje deel van de lezer. Missie volbracht dus, maar de lezer blijft zich afvragen hoe langere gedichten van zijn hand er zouden uitzien, zonder die uitheemse koddigheid die in onze taal al haar kracht verliest. [Marjan Bex]
Redactie Vlabin-VBC
In deze bundel van dichter Jos Stroobants en fotograaf Rik Daze wordt alle aandacht in eerste instantie getrokken door de knappe zwart-witfoto's, die vooral oog hebben voor de kwetsbaarheid van de mens en de vergankelijkheid. De foto's vormen geen een-op-een relatie met Stroobants' haiku's, maar woord en beeld sluiten wel bij elkaar aan qua sfeer. Stroobants en Daze zijn duidelijk christelijk geïnspireerd: foto's van o.m. het kloosterleven staan naast teksten met referenties naar het sacrament. Het is dan ook opvallend dat Stroobants koos voor het 'exotische' genre van de haiku, waarbij nog maar eens blijkt dat deze Japanse dichtvorm niet zomaar omzetbaar is naar het Nederlands — zo bestaan de verzen van Stroobants eigenlijk vaak gewoon uit één lange zin die in drie regels van vijf, zeven en nog eens vijf lettergrepen wordt gehakt. De auteur slaagt er echter wel in om de lezer mee te slepen met zijn mijmeringen over grote thema's als liefde en dood. Toch blijft de lezer zich afvragen hoe langere gedichten van zijn hand er zouden uitzien. Sobere en ruime vormgeving op oblongformaat.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.