Witse : dubbelspel
Max Moragie
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Manteau, 2007 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MORA |
31/12/2009
Max Moragie, schrijverspseudoniem voor publicist Jeroen Kuypers, is met Vals gedacht aan zijn derde thriller toe. Eerder verschenen Bezettingsgeld en Dodemanschantage (Manteau, 2004) waarin hij respectievelijk de oorlogs- en bezettingssfeer in Antwerpen en de Europese spanningen in diplomatieke kringen op spannende en geloofwaardige wijze wist op te voeren. Ook in Vals gedacht is het huidige Antwerpen de voornaamste locatie. Het verhaal begeeft zich op het snijvlak tussen kunstvervalsing en politiek gesjoemel, twee thema's die de auteur verwerkt tot een Nederlands-Belgische aangelegenheid. Een welbewuste keuze van Moragie die in een interview beweerde dat hij de kunstmatige scheiding tussen de Nederlandse en Vlaamse thriller op speelse wijze wil doorbreken. De actie verplaatst zich dan ook afwisselend tussen Nederland en Vlaanderen, en ook de personages en hun achtergrond worden analoog hieraan enigszins kunstmatig opgedeeld, als ging het hier om een potje voetbal. De plot is vrij complex en de zwak uitgetekende personages weten niet echt bij te dragen tot een geladen of beklemmende sfeer. Een thriller die niet echt spannend is, schiet voorbij aan het eigenlijke opzet.
Politicus Marcel Rietbergen, een christendemocraat, slaagt erin om met zijn slogans en zijn verzoeningspolitiek tussen islamitische allochtonen en christelijke autochtonen de nodige kiezers op zijn hand te krijgen. Zijn fractieleider en rechterhand Richard Tangelder voelt zich in de schaduw gezet en vat het plan op om Rietbergens onwettelijke machtspelletjes achter de schermen aan de kaak te stellen. Op het andere plan gaat kunsthistoricus Erik Goudriaan op zoek naar vervalsingen van het werk van Picasso en komt zo op het spoor van een geraffineerde oplichting met wortels in de Tweede Wereldoorlog. Onder de slachtoffers bevinden zich ook gedupeerde kiezers, waardoor de link tussen valse kunst en oneerlijke politici uiteindelijk aan het oppervlak komt.
Het verhaal komt niet echt uit de startblokken en kabbelt gezapig naar een nogal flauw en geenszins verrassend einde toe. De beschrijvingen zijn dan weer vaak geforceerd, zoals in volgende fragment: "Hij loerde langs de leuning van de stoel en zag hoe de hand van de uitgever het bleke, lillende vlees van een veel te brede kont betastte. Een ouderwets ogende onderbroek van een meer dan behoorlijke maat was langs een van blauwe aderen voorzien bovenbeen omlaag gestroopt." Met deze is de maat dan ook vol. Consumptie niet verplicht. [Staf Schoeters]
Wim Kleisen
Het Tweede-Kamerlid Marcel Rietbergen scheidt zich af van zijn fractie en richt een eigen beweging op: de Partij van het Boek. Zijn secretaris, Richard Tangelder, is hem hierbij van veel nut. Zijn aanhang groeit met de dag. In België krijgt de freelance kunstverslaggever Erik Goudriaan de opdracht een reportage te schrijven over een reeks valse Picasso’s. Dit is zijn eerste opdracht sinds lange tijd, dus hij is er blij mee. Maar tijdens zijn onderzoek ondervindt hij grote tegenslag, hij wordt bijvoorbeeld twee keer gearresteerd. Gaandeweg wordt de dwarsverbinding tussen de twee verhaallijnen duidelijk. Het boek is in de realiteit geplant: in de wereld van politiek en die van de kunst. In dit eigentijdse verhaal is de gelijkenis met Geert Wilders evident, maar toch is de plot origineel. De roman groeit naar een goed opgebouwde climax met een goede afloop. Een luchtige en soms humoristische stijl maakt het lezen tot een waar genoegen. Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.