Nooit te vangen met haar eigen pen : de vrouwelijke stem in de Nederlandstalige poëzie in 200 gedichten
Lut De Block
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Arbeiderspers, cop. 2006 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BLOC |
31/12/2007
Lut de Block kiest ook in haar jongste dichtbundel voor een erg ambitieuze vorm van poëzie. Gedichten zijn voor haar geen plaats om anekdotes en herinneringen zonder meer te koesteren en te bewaren. Integendeel, de dichteres wil in het vers een wereld tot stand brengen vol spanningen en contradicties, waar de uitersten van het bestaan elkaar raken en versterken. Niet toevallig is de titel ontleend aan een begrip van de filosoof Heidegger, die in het on-verborgene de ultieme waarheid wil herkennen. Aan de ene kant is in deze gedichten bij herhaling sprake van een drang om zich te verheffen boven wat is, om op te stijgen naar een soort van metafysisch perspectief. Aan de andere kant is de fascinatie voor het aardse minstens even groot: de erotiek, het burleske, eten en drinken. Daardoor spreekt uit deze poëzie een pleidooi voor hartstocht en gulzigheid, in weerwil van (of net in het besef van) de eigen eindigheid. Dat uit zich ook in een gretig gebruik van de taal, met veel aandacht voor metaforen en nieuwvormingen. De taal van de dichter wordt zo een levend organisme, dat hier en daar herinnert aan het streven van de experimentele dichters. Het is een poging om tot een sterk lijfelijke lyriek te komen, om de vrouwelijke stem zo intens mogelijk vorm te geven. Lut de Block is hier minder cerebraal dan in haar vorige bundel, en vooral de injectie van erg zinnelijke, concrete indrukken heeft haar poëzie goed gedaan. Weliswaar zijn niet alle verzen van hetzelfde hoge niveau, maar dat neemt niet weg dat deze bundel alleszins een aanwinst betekent in haar oeuvre. [Dirk De Geest]
Albert Hagenaars
‘Het Onverborgene’ van de Vlaamse Lut de Block (º1952) is een dunne bundel van 5 korte afdelingen maar wat staat er veel in! Haar poëzie is uitgegroeid tot een serieuze poëtica. Thematisch prijkt de liefde voor het volle leven, de cirkelgang van het bestaan bovenaan. Ook stilistisch komt dit steeds aan bod zoals in ‘Men is wat men kwijt is en nooit raakt men het kwijt’. Benamingen als ranonkel, pioen, vlier, meelpeer, dienen om het vegetatieve karakter te benadrukken. Het verleden werkt krachtig door in de kennis en keuzes van het heden. Hier kan De Block haar fascinatie voor archaïsch aandoende woorden mooi kwijt getuige o.a. ‘meuken’, ‘moer’ en ‘stalhoest’. De zegging is los, maar wordt geschraagd door een compacte, zintuiglijke beeldspraak met veel erotische verwijzingen. Het perspectief is onmiskenbaar vrouwelijk en uit zich krachtig, op een manier die zowel aan Gerhardt als aan Enquist doet denken. De volheid van haar stijl verraadt echter de zuidelijk Nederlandse afkomst. ‘Het Onverborgene’ is een ruim bemeten stap in de richting van een zetel in ons poëtisch parlement.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.