Liefde heeft geen hersens
Mensje Van Keulen
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Atlas, 2007 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 4570 |
31/12/2007
De nieuwste roman van Mensje van Keulen (1946) speelt zich af in een pension, een broeierige microkosmos waar niets is wat het lijkt. Protagoniste en vertelfiguur is het jonge tienermeisje Florrie. Na de dood van haar moeder werd ze door haar kille, liefdeloze tante Lena opgevoed. Als haar tante na ziekte eveneens overlijdt, moet ze op eigen benen verder. Negentien jaar en overladen met schuldgevoelens zoekt ze naar een stek waar ze tot rust kan komen. In het pension 'De Meihof', een landhuis aan de Amstel, aanvaardt ze een baantje als huidhoudster. Het gasthuis wordt met strakke hand door Alice Müller geleid, die net als haar vaste gasten excentrieke trekjes vertoont. Alle logés hebben op een of andere manier met kunst te maken, al is het soms onduidelijk waar ze in werkelijkheid mee bezig zijn. Daphne Glasz doet zich voor als een studente kunstgeschiedenis die aan haar proefschrift bezig is, maar werkt eigenlijk als corrector in een uitgeverij. De kunstschilder Faan Fagel houdt zich meer met rokkenjagen dan met schilderen bezig en maakt Florrie nogal opzichtig het hof. De erudiete kunsthistoricus Emile beweert ieder weekend naar zijn gehandicapte vrouw in Engeland te reizen, maar zijn trips blijken zich te beperken tot Amsterdam. Claudia Tutein broedt dan weer op een biografie over haar overleden echtgenoot, een illuster beeldhouwer en dwerg. Ook de musicoloog Herman Peski en het gepensioneerde echtpaar Stalpert in pension De Meihof gedragen zich uiterst zonderling. Elke doordeweekse dag lunchen en dineren de gasten gezamenlijk. Terwijl Florrie het eten opdient, is ze getuige van de conversaties die de gasten met elkaar voeren over de schone kunsten en het leven zelve. Door allerlei voorvallen wordt de sfeer steeds grimmiger. Het pension wordt zelfs met sluiting bedreigd als ook de directrice het niet zo nauw met de regels blijkt te nemen.
De laatste gasten is ogenschijnlijk een rechtlijnig en eenvoudig gecomponeerde roman, maar ontpopt zich al snel als een complex coming of age-verhaal over een fijngevoelig meisje met blauwe plekken op de ziel. Spanningen tussen de gasten hebben een grote invloed op Florrie, dat in haar eigen wereld leeft en de confrontatie met de buitenwereld slechts moeizaam verteert. "Straks zouden alle gasten verdwenen zijn, ik zou ze net zo goed verzonnen kunnen hebben," laat ze zich op een bepaald moment ontvallen. Net als in het prototype van de pensionroman, Villa des Roses van Willem Elschot, zijn de logés vreemde vogels. Een van hen merkt laconiek op dat de status van bestaan alleen wordt gegeven aan waar woorden voor zijn. De waarheid blijkt even veelkleurig als een lappendeken te zijn en vindt in pension De Meihof slechts moeilijk onderdak Op een achteloze wijze beschrijft Mensje van Keulen de beknellende wereld van de Amsterdamse burgerij en beau monde waar hypocrisie en schone schijn dagelijkse kost zijn. De rake vertelstijl en fijnzinnige observaties maken van De laatste gasten een indringende roman waarover een sluier van lichte melancholie hangt. [Laurent Meese]
J.A.M. van den Broek
Van Keulen (1946) publiceerde in haar 35 jaar durende schrijversschap talloze jeugdboeken, verhalenbundels en romans. Haar nieuwste roman laat ze afspelen in een pension voor kunstenaars, die daar lijken te verblijven om aan hun mislukkingen te ontsnappen in plaats van kunst te maken. Het hoofdpersonage, Florrie, komt daar te werken als een inwonende hulp in de bediening na de dood van haar wrede tante. Ze leert de gasten van het pension kennen en binnen korte tijd wordt duidelijk dat niet iedereen is wie hij of zij lijkt te zijn. Op knappe wijze bouwt Van Keulen de spanning op. Ze laat zien dat de waarheid omgekeerd kan worden en dat dat dan ook een waarheid is, zoals een van de pensiongasten zegt. In haar mooie stijl toont Van Keulen het spel van zijn en schijn. Tot op de laatste pagina weet zij alles aan het wankelen te brengen. Het verhaal blijkt bij herlezing knap gestructureerd – ‘alles raakt alles aan’ (p.76) – en wordt verrijkt met bespiegelingen en uitspraken van filosofische aard. Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.