Stroomtij
Antoon Vandamme
Antoon Vandamme (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Vanhaecke, 2006 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : * 877 VAND |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Vanhaecke, 2006 |
WEFLA MAGAZIJN : ENKEL NA MAGAZIJNAANVRAAG : VAND |
31/12/2006
Vandamme, Antoon
Getijdenboek : op 51° 18' 45 noord en 03° 07' 15" oost
In 12 afdelingen, de maandgetijden van het jaar, schrijft dichter Antoon Vandamme het logboek van zijn leven. De openingsafdeling, 'Gekleed in woorden', bevat vooral poëticale verzen, "hier woon ik / in die witte ruimte / gekleed in woorden / waar je doorheen kunt kijken". Aarzelend, en niet steeds op een even geslaagde manier (verzen als "mijn adem / stokt soms van verlangen / hoor hoe ik hijg" leunen gevaarlijk dicht tegen het cliché) verwoordt Vandamme zijn positie tegenover het woord dat "op zichzelf bestaat / en los van mij / zijn eigen wegen gaat". Woorden worden beladen met betekenis, ze worden zin-gevend in de relatie met de jij-figuur die in de verzen aanwezig wordt gesteld. Duidelijk is dat Vandamme bij het uittekenen van de contouren van zijn bestaan, op zoek is gegaan naar geborgenheid: die van het huis, die van het landschap (met o.m. een gracieus miniatuurtje als het gedicht 'Vierkant': "de molens / wieken / vierkant / door het grijs // en malen / traag / de lucht / tot regen"), die van de gang van de seizoenen, en die van de tederheid die geliefden naar elkaar toe drijft ("tijd ligt stil / naast mij / terwijl ik zwijg / en in het duister / naar je adem luister"). Een van de mooiste gedichten in dit getijdenboek is 'Mauthausen', waarin de linde uit zijn dorp de dichter doet denken aan het zeventienjarig meisje dat stenen droeg.
In hun eenvoud weten de verzen van Antoon Vandamme te beroeren, zonder dat ze tot echt grote poëzie uitgroeien.
Van Hulle, Jooris
[Jooris Van Hulle]
Redactie Vlabin-VBC
In 12 afdelingen dicht Antoon Vandamme het logboek van zijn leven. Aarzelend, niet steeds op een even geslaagde manier (verzen als "mijn adem / stokt soms van verlangen / hoor hoe ik hijg" leunen gevaarlijk dicht aan bij het cliché) verwoordt Vandamme zijn positie tegenover het woord dat "op zichzelf bestaat / en los van mij / zijn eigen wegen gaat". Woorden worden verder zingevend in de relatie met de jij-figuur die in de verzen aanwezig wordt gesteld. Duidelijk is dat Vandamme bij het uittekenen van de contouren van zijn bestaan, op zoek is gegaan naar geborgenheid, die van de seizoenen, het huis, de geliefden, of het landschap, met o.m. een gracieus miniatuurtje als 'Vierkant': "de molens / wieken / vierkant / door het grijs // en malen / traag / de lucht / tot regen". Een van de mooiste gedichten is 'Mauthausen', waarin de linde uit zijn dorp hem doet denken aan het zeventienjarig meisje dat stenen droeg. In hun eenvoud weten de verzen van Vandamme zeker te beroeren, zonder dat ze daarbij tot echt grote poëzie uitgroeien.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.