De tijgersteen
Jon Berkeley
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Van Goor, cop. 2006 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BERK |
31/12/2006
Ieder jaar verschijnen er vele debuten. Veel daarvan vertellen vooral over vergeefs bestede arbeidsuren en lang gekoesterde, maar niet waar gemaakte verwachtingen. Slechts een enkel debuut vertelt een verhaal dat boeit. Een met een originele setting en oorspronkelijke karakters, geschreven in een vlotte leesbare stijl. Deel een van de 'Woensdag'-trilogie, Het paleis van de lach, van de in Dublin geboren Jon Berkeley ? al wel bekend als freelance illustrator ? is zo'n debuut. Vanaf de allereerste zinnen trekt Berkeley je mee in zijn fantasierijke, soms onheilspellende, soms bizarre, beeldend geschreven avontuur.
Een bizar circus, een beloftevol debuut
"Midden in een stormachtige nacht in oktober kwam Circus Oscuro naar de stad. Van begin af aan was het duidelijk dat dit geen gewoon circus was. Het reed niet rumoerig met fanfares en buitelende clowns de stad binnen. Niemand deelde strooibiljetten uit of kondigde de voorstelling door snerpende luidsprekers aan. Het circus kwam in het holst van de nacht toen alle mensen sliepen. De wagens rolden ratelend over de bochtige weg en staken de oude stenen brug over terwijl de dikke burgemeester van de stad, die normaal toestemming moest geven voordat iemand zelfs maar een fruitstalletje mocht opzetten, lag te snurken in zijn bed. De circuswagens draaiden het lange grasveld op, onder aan de heuvel die uitkeek over de stad Reusel, en kwamen bijna geluidloos in nette rijen tot stilstand."
Deze wat mysterieuze sfeer is kenmerkend voor het hele verhaal, waarin Tycho Woensdag, een uit het Schraephuis (een weeshuis dat met ijzeren hand wordt geregeerd door mevrouw Schraep die de nieuwe wezen vernoemt naar de dag dat ze binnenkomen) ontsnapte, in een houten ton wonende wees, de hoofdrol speelt. Tycho is de enige Reuselaar die de komst van het merkwaardige circus opmerkt. En niet alleen een circus. Nadat Tycho kortstondig is weggedommeld staat hij oog in oog met een pratende tijger die "het circus in Tycho kan ruiken". In de ochtend blijkt hij verdwenen. Was de tijger droom of werkelijkheid? Om dat uit te zoeken besluit Tycho een kijkje te nemen in het circus, samen met Mandarino, een vaal oranje knuffelbeer en Tycho's enige vriend.
In het circus aangekomen redt hij "de zangengel" Mini ? een vierhonderd jaar oud gevleugeld wezentje dat samen met "de stormengel" Zilvertip door "een wolkentunnel" in Tycho's "harde wereld" en als gevangene in het circus terecht is gekomen ? uit handen van de spreekstalmeester de Grote Cortado. Wanneer Mandarino ook in het bezit van de Grote Cortado komt, besluiten Tycho en Mini hun vrienden (Mandarino en Zilvertip) te bevrijden: het begin van een reeks verwarrende, spannende avonturen die Tycho en Mini via tal van omwegen uiteindelijk in het onheilspellende Paleis van de lach brengt. Daar ontdekken ze hoe de Grote Cortado het land in zijn macht wil krijgen door "de lach uit de ziel van de burgers te zuigen" zodat hij ze kan omvormen tot willoze, gehoorzame burgers.
Voor Tycho is de tocht naar het Paleis van de lach niet alleen een spannende avonturenreis, maar ook een innerlijke ontdekkingstocht, een ware queeste, die Tycho alles leert over vriendschap en hem, voor het eerst in zijn leven, met Mini een trouwe vriendin bezorgt. Een vriendin die zo trouw is dat ze bereid is haar hemelse leven op te geven. Want, verklaart Mini haar keus: "Hier kan ik echte vriendschap hebben".
De plot van Het paleis van de lach doet enigszins denken aan Momo en de tijdspaarders (1975) van Michael Ende (zoals Tycho is ook Momo een wees. En zoals de Grote Cortado probeert, proberen ook 'de tijdspaarders' de vreugde uit het leven weg te nemen ten behoeve van efficiency.) En de soms bizarre, humorvol beschreven karakters als de pratende tijger en de in een boomhut wonende barones Veldhoen ? een 'boomhoen' sinds haar man, uitvinder van beroep, door een ontploffende pudding om het leven is gekomen ? roepen Roald Dahls personages in herinnering. Maar Het paleis van de lach is toch vooral Berkeleys eigen verhaal. Een verhaal met goedlopende afgeronde hoofdstukken, die stukje bij beetje het duistere complot van de Grote Cortado onthullen. Dat bijna ieder hoofdstuk begint met eenzelfde zinsstructuur "Tycho Woensdag ? ongewassen tonbewoner die bezoek had van een tijger ? liep door de smalle straten van Reusel" of "Tycho Woensdag ? zwaaiend in de wind en met een brood en kaas in zijn hand ? zat op een dikke tak van een hoge boom") past bij het sprookjesachtige karakter van het boek en verraadt Berkeleys vertellersstem. Een stem die ook blijk geeft van gevoel voor beeldspraak. Een "slecht uitgeruste ontdekkingsreiziger" is bij Berkeley "als een kameel zonder bult". En buiten de boomhut van barones Veldhoen "zingt een vogelkoor de zon op zijn plaats, vlak onder de rand van de wereld."
Misschien had Berkeley het thema ? het leven is incompleet zonder blijdschap én verdriet ? nog iets beter moeten uitwerken. Het avontuur overheerst wat te veel. Maar aan een betere balans tussen avontuur en thema kan Berkeley werken in deel twee van de 'Woensdag'-trilogie. Want het einde van Het paleis van de lach brengt Tycho op het spoor van zijn afkomst: Wie is zijn nog levende vader? Ik hoop dat deel twee net zo verdienstelijk zal zijn als Het paleis van de lach en dat Berkeley niet in de valkuil ? nog meer van hetzelfde ? van het fenomeen trilogie valt. [Mirjam Noorduijn]
Andrea Oostdijk
Het leven van de 10-jarige Tycho Woensdag - wees en tonbewoner - verandert spectaculair als het circus van de sinistere Grote Cortado zijn stad aandoet en hij een sprekende tijger ontmoet. Tycho bevrijdt Mini, een meisje met vleugels uit het circus en gaat samen met haar op zoek naar het paleis van de lach, waar Cortado een duivels plan in uitvoering brengt. Dit eerste deel van de trilogie over Tycho is een achtbaanrit vol avontuur: Tycho en Mini rollen van de ene hachelijke situatie in de andere. Er worden veel personages geïntroduceerd (onder meer een barones die in een boomhut woont, een blinde ontdekkingsreiziger, twee rivaliserende jongensbendes en een mensenetende aap). Het is niet altijd direct duidelijk of een gebeurtenis of personage een belangrijke rol gaat spelen of slechts een vermakelijk ‘tussendoortje’ is, waardoor de lezer de lijn van het verhaal soms uit het oog verliest. Pluspunt is de humor van de auteur die vooral naar voren komt in losse, droogkomische opmerkingen of de dialogen van de clownsbroertjes Bolsillo. Mooi vormgegeven met hoofdstuknummers in circusstijl en brede marges. Eerste jeugdroman van een voormalig illustrator uit Ierland. www.woensdagtrilogie.nl. Vanaf ca. 10 jaar.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.