Harold en Italie
Hector Berlioz
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Atlas, 2006 |
Kinderhoek : BERL |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Atlas, 2006 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 784 BERLIOZ |
31/12/2006
Tijdens zijn leven was Hector Berlioz minstens even bekend vanwege zijn artikelen over muziek in kranten en tijschriften als vanwege zijn composities. Dit boek, dat een eerste maal gepubliceerd werd in 1852, is het resultaat van een bijna twintigjarige verzameling van verhalen. Berlioz omschreef het zelf als: "korte verhalen, anekdotes, liefdesgeschiedenissen, schotschriften, kritieken en discussies, waarin de muziek slechts incidenteel en niet theoretisch ter sprake komt. Er zijn biografische schetsen en dialogen die door de musici van een niet nader genoemd orkest voorgelezen en uitgesproken worden gedurende de uitvoering van slechte opera's. Slechts als er een meesterwerk wordt gespeeld wijden zij zich aan hun partij. Overeenkomstig deze opzet is het boek ingedeeld in avonden."
Het is deze tot in het groteske doorgevoerde, uiterst vernuftige opzet als raamvertelling waaraan Avonden met het orkest een deel van zijn aantrekkelijkheid te danken heeft. Berlioz op zijn best, want anders dan bij verre voorgangers als de Decamerone is deze structuur nauw verweven met de inhoud van het boek: een ironische kijk op de heersende zeden in de toenmalige muziekwereld. In vlotte dialogen of verheven proza wordt een wereld geschilderd bevolkt met uiteenlopende muzikale persoonlijkheden, van het nuchtere orkestlid tot de bevlogen grootmeester, van de naïeve toehoorder tot de schraperige theaterdirecteur. Het boek is daardoor een comédie humaine van de muziekwereld. Met milde spot of bijtende satire hekelt Berlioz de misstanden die hij om zich heen waarneemt. Met een grenzeloze bewondering schrijft hij dan weer over Beethoven, Paganini en Spontini.
Ook in de fictieve verhalen treffen we regelmatig een hoofdfiguur aan die sterk autobiografische trekken vertoont. Enkele van deze verhalen vormen een soort episodes uit het leven van de componist. Ontrouw of verraad is veelal ook het thema. De liefde is, evenals de muziek, in deze hooggestemde verhalen een ernstige zaak. Maar Berlioz blijft zichzelf en kan zijn eigen overtuigingen in het belachelijke trekken. Soms wordt het een regelrechte satire. Nooit weten we helemaal zeker waar Berlioz staat. [Herwig Mendonck]
Martin van Trojen
Hector Berlioz was in het 19e-eeuwse Parijs niet alleen een bekend componist, maar tevens 34 jaar, van 1829 tot 1863, de belangrijkste Franse muziekcriticus. In het destijdse stagnerende, burgerlijke muziekleven schreef hij met vuur, humor en verbeelding. Zowel zijn omzichtige als ironische artikelen, grove tirades en zelfs lovende kritieken, leverden hem veel vijanden op. Berlioz stelde dit werk in 1852 samen als een bewerking van de meest vermakelijke fragmenten uit zijn vele artikelen. In de vorm van een raamvertelling voor leden van een denkbeeldig operaorkest is het een bundel gevarieerde korte verhalen, anekdotes, liefdesaffaires, schotschriften, kritieken en discussies, alles in een vertellende stijl. Vlotte dialogen naast onderhoudend proza. Ook enkele biografietjes van bewonderde componisten en verhalen met autobiografische achtergrond. Een lezenswaardig, levendig boek met, zeker voor muziekliefhebbers of cultuurhistorisch geïnteresseerden, heerlijke hilarische satires over de heersende gewoonten en wantoestanden in het toenmalige Parijse muziekleven. Prettige vertaling.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.