De blauwe schuit
Lieve Hoet
Lieve Hoet (Auteur), Sabien Clement (Illustrator)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2003 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : NATUUR : VERHALEN : HOET |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2003 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : HOET |
31/12/2003
Tijdens het lezen van Loedolf, het stokstaartje van Lieve Hoet dacht ik regelmatig aan Ruik eens wat ik zeg van Jan Paul Schutten waarin met veel humor en inzicht wordt geschreven over de vele vormen van communicatie waar planten en dieren zich van bedienen. Het stokstaartje of aardhondje, dat centraal staat in Hoets verhaal, leeft in groep op droge vlakten in zuidelijk Afrika. Lieve Hoet beschrijft hoe deze communiceren via lichaamshouding, kreten en geuren. Daarnaast zit de auteur dit alles om in mensentaal en koppelt ze er een hele emotionele (zeer menselijke) belevingswereld aan. Loedolf is nog jong als hij van de leider van de groep onverwacht opdracht krijgt om op wacht te staan, door zijn verstrooidheid verknalt hij zijn opdracht en brengt daarmee zijn hele familie in gevaar. Loedolf ontwikkelt er een soort faalangst door en houdt zich daarop vooral bezig met het opvoeden van jongere dieren. Zijn mislukking heeft zijn alertheid echter aangescherpt en je voelt al snel dat het leven voor Loedolf een bijzondere opdracht in petto heeft.
De beschrijving van het landschap en het leven van de stokstaartjes boeit, al kent het verhaal een vrij horizontaal emotioneel verloop. Vooral de angst voor de natuurlijke vijanden komt goed over. Een strakke verhaallijn die in een of andere richting wijst is er niet, maar naarmate de leefomstandigheden moeilijker worden, wordt duidelijk dat Loedolf zich zal moeten manifesteren als leider van de groep. Vanaf pakweg bladzijde honderd veranderen de stokstaartjes opeens in menselijke wezens en krijgt het verhaal de allure van een trage soapserie. De manier waarop de groeiende liefde tussen Loedolf en een wijfje wordt beschreven is melodramatisch en flauw, bovendien wordt de concurrentie tussen twee wijfjes zodanig in menselijke motieven verankerd dat het ongeloofwaardig wordt. Schrap de laatste 30 bladzijden en je hebt een niet onaardig verhaal dat bovendien een paar boeiende wetenswaardigheden bevat over het leven van stokstaartjes. [Marita Vermeulen]
Marion Captein-Goedhart
Belevenissen van een groep stokstaartjes die in Afrika in de woestijn leven. Ze hebben moeite om te overleven en moeten naar een vruchtbaarder streek trekken. De jongen moeten nog veel leren, maar nemen langzamerhand de plaats in van de oudere leiders. Verhaal dat een goed inzicht geeft in de leefwijze van een groep stokstaartjes en die bijna invoelbaar maakt. Aan de andere kant is het verhaal niet altijd even spannend. Daarom een goed geschreven verhaal dat misschien nog wat meer spanning kon gebruiken. Duidelijke grote letter op mooi helder wit papier, tamelijk lange hoofdstukken. De natuurgetrouwe zwartwitte tekeningen van dieren passen goed bij het verhaal.Om voor te lezen en zelf te lezen vanaf ca. 9 jaar en ouder.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.