Je moet er maar mee leren leven : omgaan met een chronische ziekte
Odiel Reef
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Sjaloom, cop. 2003 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : REEF |
31/12/2004
Dit boek richt zich met een heel duidelijke boodschap tot jonge lezers, die de uitgeverij in de categorie 12+ plaatst. Die keuze heeft onmiskenbaar alleen met het onderwerp van de boodschap te maken: ruzie en dreiging thuis. De cover van het boek, de titel en de erg simpele inhoud en taal doen mij aan een heel ander doelpubliek denken.
De inhoud komt hier op neer: de 15-jarige Marieke vertelt als ikverteller over de situatie thuis die op zijn minst gezegd nogal bizar en onaangenaam is. Vier kinderen en een moeder met een parttime job als verpleegster leven onder de letterlijke druk van een heel onvoorspelbare vader. Een man met een goede job, buitenhuis charmant en joviaal, maar thuis eerder een monster. Drinken, schelden, bedreigen, handtastelijkheid of wekenlang weinig of geen reacties... je kunt het zo gek op onaangename thuisssfeer of ruziegebied niet bedenken of het is er wel. Niet alleen het hoofdpersonage vraagt zich af waarom haar moeder er voor blijft kiezen om die situatie zo te houden. Als lezer kom je daar ook niet onderuit. Voor het huishoudgeld moet de vrouw bedelen, van financiën is ze helemaal niet op de hoogte, al ontdekt ze toevallig dat de vader een indrukwekkend spaarboekje heeft, en een pinpasje of rijbewijs heeft ze ook niet. Je fronst als lezer wel meer je wenkbrauwen bij de verhaalinkleding van dit anno 2003-boek: een af en toe nog redelijke vader die voor een 15e verjaardag een elektrische typmachine geeft omdat een computer tijdverlies is -- de ongewoon brave omgang van adolescenten onder elkaar op school en op zeer zeldzame, brave feestjes, seksuele voorlichting door een moeder die vooral waarschuwt voor jongens, een schoolmentor die elk gezin als onaantastbaar beschouwt, ook al is er niets dan angst en ruzie, een zware hersenschudding bij de moeder als ze met de fiets tegen een paal opbotst en een huishouden dat alleen op vrouwelijk werk berust...
Uiteindelijk is het Marieke die beslist om tijdelijk thuis weg te gaan nadat vader haar letterlijk het mes op haar keel heeft gezet. Dat brengt de moeder stilaan bij een advocaat en een regeling voor de scheiding. Wonder boven wonder brengt dat bij de vader geen enkele reactie te weeg, het spaargeld wordt netjes verdeeld en Marieke krijgt bijna medelijden met hem. Eind goed, al goed, in het nieuwe gezinnetje zonder vader.
Je blijft vergeefs wachten op een redelijke verklaring voor dat eigenaardige gedrag van de vader en de meeste personages, zoals bv. de 17-jarige broer van Marieke, zijn gewoon ongeloofwaardig getypeerd en komen daardoor niet uit de verf. De gekozen taal, humorloos en zonder enige literaire sterkte, past gewoon niet bij een meisje van bijna 16, dat bv. 'omgangsregel' bij een scheiding nog een 'duur' woord vindt. Marieke wint een verhalenwedstrijd zodat haar boek zal gepubliceerd worden, ook al leest ze zelf blijkbaar alleen maar Harry Potter en Carry Slee. Ze wil schrijfster worden, maar voor dit boek durf ik hopen dat het nergens in de prijzen zal vallen. [Mai Van Loon]
Andrea Oostdijk
Mariekes vader terroriseert het hele gezin. Het gaat van kwaad tot erger. Marieke komt voor het dilemma te staan: uit huis gaan of blijven om haar moeder te steunen. Jeugdroman over geestelijke en lichamelijke mishandeling binnen het gezin. De auteur laat zien dat het voor de betrokkenen vaak heel moeilijk is hier iets aan te doen, maar geeft ook mogelijke oplossingen. Het boek is duidelijk geschreven om lezers te attenderen op dit probleem en mishandelde kinderen enige hulp en steun te bieden. Achterin staat een lijst met adressen van hulpverlenende instanties. De diepgang en karakterisering lijden enigszins onder de sociale en educatieve bedoelingen van de schrijfster. De opsomming van vernederingen en bedreigingen maakt het boek nogal eentonig: de lezer wordt er murw door gebeukt. Over de achtergronden van het gedrag van de vader komt de lezer weinig te weten. Hij wordt neergezet als een sadistische tiran, meer een type dan een karakter. Origineel voorplat: collageachtige combinatie van foto’s en illustratie waarop te zien is hoe de vader (letterlijk) de touwtjes in handen heeft. Geschikt om dit onderwerp bespreekbaar te maken met jongeren vanaf ca. 13 jaar. Hier en daar grof taalgebruik.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.