Het geheim dat ik draag : 500 gedichten over de vrouw uit de Nederlandstalige letterkunde
Christine D'haen
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, cop. 2003 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : HAEN |
31/12/2003
In 1989 schreef Christine D'haen met Zwarte sneeuw het eerste luik van haar zelfportret. Het huwelijk sluit het geheel, dat in totaal negen miniaturen bevat, af. Centraal in dit laatste deel staan beschouwingen over het (haar) huwelijk. Rode draad er doorheen is de spanning die D'haen altijd heeft ervaren tussen haar roeping als kunstenares aan de ene kant en de gerichtheid op de andere (haar man, haar twee kinderen) aan de andere kant. Wat haar man haar, o.m. vanuit zijn kunsthistorische belangstelling, heeft geleerd, is naar de wereld te kijken. Hieromtrent schrijft D'haen aan het slot van Het huwelijk: "Toch heeft zij eigenlijk niets van de wereld gekend of begrepen. Alleen de vragen zijn steeds rijker, ingewikkelder, uitgebreider, dieper, vollediger, oneindiger, geworden; de antwoorden verbluffender, onbegrijpelijker". D'haen heeft het ook over de opvoeding van de kinderen en de manier waarop die deel gaan uitmaken van het sociale weefsel dat 'de wereld' nu eenmaal is. Mooi is o.m. de beschouwing over dialect: "Zij oordeelt dat het dialect een waarde is, een veelzijdige en belangrijke rijkdom, voor een Vlaanderen dat in al zijn taalvarianten boeiend en aantrekkelijk is. Maar het dialect wordt slecht, vuil, slordig gesproken: ongearticuleerd, onderontwikkeld. [...] School en taalzorg gaan samen: de studie-taal is een andere dan de nest-taal. De wortel van het gemoed echter is het dialect". Net als in de vorige deelportretten heeft D'haen het verder over het wonen: haar verontwaardiging om de machtsgreep van het toerisme in Brugge, maar evenzeer, en zoveel diepgaander: "De woning leeft in de mens zoals de mens in de woning: een innerlijk behang". Mede door de keuze voor de zij-vorm schept Christine D'haen in haar ontwerp van een zelfportret een afstandelijkheid die vanuit de subjectiviteit een algemeen-menselijke dimensie aan de tekst geeft. Geschreven in een uitgepuurde en bijwijlen poëtische taal, is Het huwelijk een klein meesterwerk geworden. [Jooris Van Hulle]
T. van Deel
Christine D'haen (1923) heeft nu in een zestal meest kleine boeken haar autobiografie in scherven geschreven en daar voegt ze tot slot nu nog haar portret van een huwelijk aan toe. Het is in menig opzicht een opmerkelijk beeld, dat zij van haar leven als beginnend dichter geeft met man en kinderen. Zij stelt zichzelf op afstand (derde persoon, andere naam), maar het is duidelijk genoeg dat hier de verborgen werkelijkheid aan het licht komt. De tegenstelling tussen man en vrouw, ook in religieus opzicht (de een kerkelijk, de ander ongebonden), is een belangrijk motief. Ook de druk die zij heeft gelegd op haar kinderen, door zozeer bezig te zijn met de literatuur en het dichten, is een feit, waarover zij zich achteraf beklaagt. Het is niet anders, iemand met haar literaire talenten en weinig burgerlijke instelling, leeft anders en niet helemaal in het maatschappelijk en huwelijks gareel. Het is een liefderijk en onderzoekend boekje, waarin D'haen rekenschap aflegt van haar maatschappelijke positie als moeder, dichter en echtgenote. Een onthullend, maar ook gedistantieerd formulerend geschrift.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.