Getuigen over slavernij van het geweten
Laurens De Keyzer
Laurens De Keyzer (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2002 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 4576 |
31/12/2003
Vlaanderen "slibt akoestisch dicht". 2,7 miljoen auto's rijden er -- dikwijls bumper aan bumper -- over 50 000 km wegdek; het spoorwegnet is het dichtste ter wereld en daarbovenop vullen 6 miljoen Vlamingen de voor de helft volgebouwde vlakte van amper 13 500 km2. Geen wonder dat sinds kort stiltegebieden worden afgebakend: gebieden waarin de natuurlijke geluiden overheersen, afkomstig van fauna als van flora. Ook dit boekje is -- zij het in het andere betekenis -- een stiltegebied. Laurens de Keyzer bundelt er 23 korte stukjes in over stilte. De stilte van de natuur, zoals in Stuivekenskerke, een handvol huizen, plomp verloren in een zee van polderland of langs het Leopoldkanaal in Sint-Laureins, één lange lijn van "water, wind en populieren". De meeste van die plekjes liggen in Oost- of West-Vlaanderen, maar dat zal waarschijnlijk terug te voeren zijn tot de herkomst van de auteur, een geboren en getogen Gentenaar. De sterkste stukjes gaan over plekken of dingen waar de auteur zelf stil van wordt: een verblijf in de trappistenabdij van Westvleteren (hij schreef daar al over in een boek uit 1999: Stille tijd, uitgegeven bij Meulenhoff in Amsterdam) of een bezoek aan het Duitse oorlogskerkhof in Vladslo waar onder gras en grijze stenen (wit is door de verordeningen van Versailles voorbehouden aan de doden van de overwinnaars) meer dan vijfentwintigduizend soldaten begraven liggen met de "versteende, radeloze droefheid" van het Treurend Ouderpaar van Käthe Kollwitz op de achtergrond. De dood duikt dikwijls in de verhalen op: de begrafenis van een jonge collega aan de rand van het Meerdaalwoud of de laatste ogenblikken van zijn vader op de 'dodengang' van het ziekenhuis: het meest beklijvende stukje van het hele boek.
Laurens de Keyzer is een bekwaam journalist, die trefzeker personen en gevoelens weet te verbeelden. In columns en cursiefjesachtige stukken is hij op zijn best. Dit boekje lijkt als twee druppels water op een andere publicatie van hem: Kleine atlas van de liefde (Lannoo, 2003). Dezelfde toon (weemoed met een flinke scheut ironie), hetzelfde concept. Ook de vormgeving is identiek: beide boekjes passen in de palm van je hand en je raakt ze probleemloos kwijt in een jas- of broekzak. Ze zijn niet echt bedoeld om in één ruk uitgelezen te worden, maar eerder om op een verloren moment stil te staan bij één verhaaltje. Op het achterplat worden ze 'koesterboekjes' genoemd: een juiste typering. [Jan Vermeiren]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.