Wat een land : dwaasheid en hoop in de Wetstraat
Noël Slangen
Noël Slangen (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Houtekiet, 2002 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 333 SLAN |
31/12/2002
Reclamegoeroe en Verhofstadts communicatieadviseur Noël Slangen kent zichzelf: "Ik kom te arrogant over om een goede woordvoerder te zijn". Die grenzeloze arrogantie blijkt ook weer uit de pompeuze reclametekst op de achterflap van zijn recente publicatie over politieke herverkaveling in België.
Het gevecht om de taart is een rustig kabbelende, wijdlopige analyse van tien jaar (mislukte) herverkaveling in Vlaanderen met hier en daar een leuk ideetje om uit de impasse te geraken. Niet oninteressant, maar niet messcherp, niet choquerend en weinig visionair. Slangen werkt met een aantal doordachte basisstellingen die hij voortdurend herhaalt en waarrond hij vrij richtingloos een boek weeft. Kernachtig samengevat komen de stellingen van Slangen hierop neer: Het Amerikaanse model met twee partijen (de ultieme herverkaveling) is in ons land niet toepasbaar omdat de Vlaming niet van polarisatie houdt, maar van een rustige consensus. Op dit ogenblik wordt dat echter niet weerspiegeld in de politieke verhoudingen. Idealiter zou ons politieke landschap er zo uitzien: in het centrum een partij met 32 procent, daarrond een centrumlinkse en een centrumrechtse partij met ieder ongeveer 24 procent en aan het uiteinde enkele linkse en rechtse thema- of anti-establishmentpartijen met in totaal ongeveer 20 procent. Herverkaveling kan pas slagen als politieke partijen in hun strategie niet alleen kiezers willen bijwinnen ("Ik wil groter worden"), maar ook bereid zijn bepaalde kiezers af te stoten. Daartoe moeten ze over de hoofden van hun militanten heen -- die extreem zijn -- naar hun (potentiële) kiezers kijken, die de marsrichting moeten bepalen. De wetgever kan door ingrepen in het kiessysteem (drempels), in de wet op de partijfinanciering en in het logge partijstructuurwezen de herverkaveling een duw in de rug geven.
Doorheen die uitgesponnen basisanalyse, bevat de publicatie een historisch overzicht van de politieke herverkavelingoperaties sinds 1992 en een denkoefening rond de positionering van de politieke partijen rond vijf 'nieuwe' tegenstellingen: de economische, de ethische, de sociale, de autoriteit (veiligheid) en de overheid. Die tegenstellingen vervangen volgens de meeste politicologen de oude geloofs- en links-rechtsbreuklijnen. Slangen overloopt ook even de toekomstperspectieven van de verschillende politieke partijen. Hier komt hij af en toe wél stevig uit de hoek: Spirit is "klein grut", de "fanclub van Bert Anciaux" en een tijdelijk fenomeen en de CD&V "een log, uitgeblust bedrijf [...] met een bizarre blindheid voor de eigen situatie".
Wat Het gevecht om de taart vooral mist, is structuur, helderheid en compactheid. Het boek is zeer snel in elkaar geflanst en wemelt van de fouten (ook in cijfermateriaal), onvolkomenheden en inconsequenties. Een register ontbreekt. Bovendien bevat het boek veel herhalingen en overlappingen. Met meer tijd en een degelijke eindredactie, had hier een prachtig, uitdagend essay in gezeten van pakweg vijftig bladzijden, dat als leidraad voor politieke herverkaveling had kunnen dienen. De kennis en de ideeën zijn zeker aanwezig, maar de uitwerking is slordig en gebrekkig. De hond lijkt te veel op zijn baasje. [Gunter Bousset]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.