Luik : een liefdesverklaring
Bart Jungmann
Bart Jungmann (Auteur)
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Veen, 2001 |
Leeszaal : 222JUNG |
31/12/2002
Het wil soms wel eens misgaan met (sport)vedetten na de jaren van roem. De aanpassing aan het gewone leven valt niet mee. Het beruchte zwarte gat wenkt. De neergang van de Nederlander Johan van der Velde begon reeds in de laatste jaren van zijn actieve wielerloopbaan. Op het eind van de jaren '70 ontpopt de Noord-Brabander zich vrij snel als een van de meest begaafde Nederlandse renners. Dat hij bovendien kan klimmen, betekent een belangrijke toegevoegde waarde. Van der Velde komt in de sterke ploeg van Peter Post terecht en in 1982 haalt hij door zijn derde plaats het ereschavotje in de Tour. Dat niveau wordt niet meer gehaald, hij raakt aan de amfetaminen en moet na heel wat mindere jaren in 1990 definitief afscheid nemen van het wielrennen. Van der Velde, ondertussen helemaal verslaafd, wordt een dief, verschijnt in de krant enkel nog als J.v.d.V., wordt geïnterneerd, maar raakt door zijn gezin en ook via godsdienstige peptalk weer op het rechte pad.
Voorliggend boek beschrijft vlot deze op- en neergang van de renner. Er is uiteraard gekozen voor een chronologische weergave van zijn carrière. De auteur laat in belangrijke mate de sportentourage van de ex-renner aan het woord en je krijgt wellicht een evenwichtig beeld van de renner. Karakterieel verschijnt hij als een nogal eenvoudig en meegaand type dat assertiviteit miste. Veel sympathieke aandacht gaat uit naar de Belgische echtgenote van Johan van der Velde, die hem blijkbaar steeds een grote steun is geweest. Enigszins teleurstellend is dan weer dat over hoe hij precies een amfetamineverslaafde is geworden eigenlijk niet zoveel gerept wordt. Het is bekend dat het wielermilieu daarover nog steeds liever zedig zwijgt. Ook de renner zelf praat daar niet over. Johan van der Velde is ooit spectaculair een ravijn ingeduikeld en heeft na zijn actieve carrière ternauwernood een nog fatalere duik kunnen vermijden. De Vlaamse wielerliefhebber zal in het vlot geschreven boek zonder twijfel een en ander herkennen. [Christiaan Hemelaer]
Redactie
'We vliegen erin en we zien wel waar het schip strandt', de lijfspreuk van oud-wielrenner Johan van der Velde, klimspecialist, meesterknecht van Tourwinnaar Joop Zoetemelk, succesvol Tour- en Girorijder en 'boegbeeld van de succesvolste wielergeneratie van Nederland'. Hoewel hij zelf ook een aantal mooie overwinningen in de wacht sleepte (o.a. de Dauphiné Libéré, het Kampioenschap van Zürich en het Nederlands kampioenschap), kreeg Johan van der Velde niet zo zeer bekendheid door grote zeges, maar omdat hij een zeer talentvolle wielrenner was met een grote uitstraling en plezier in zijn vak, een artiest die reed voor het publiek. Helaas raakte hij in de laatste jaren van zijn wielercarrière verslaafd aan amfetamine die hem op het criminele pad bracht en in de gevangenis deed belanden. Maar zijn grote wilskracht die hem ook in de wielersport tot grote prestaties bracht, hielp hem er ook na deze moeilijke periode weer bovenop. Sportjournalist Bart Jungmann (Volkskrant) schreef een boeiende biografie over deze sympatieke sportman, zijn leven, en zijn strijd in de sport en op het persoonlijke vlak. Met veel zwartwitfoto's en een indrukwekkende erelijst met toptienuitslagen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.