De dochter

Jessica Durlacher, de dochter van G. L. Durlacher, heeft haar tweede roman geschreven en het moet gezegd: ze heeft de literatuur over het worstelen van de tweede generatie met een mooi boek verrijkt. Centraal staat het zoeken naar identiteit van twee jonge mensen: Max en Sabine. Ze leren elkaar kennen in het Anne Frank-huis, waar Sabine Edelstein werkt. Sabine wil van meet af aan alles over het verleden van Max' familie weten, terwijl Max nooit met zijn vader sprak over diens kampervaringen. Sabine trekt al vrij snel in bij Max en alles lijkt koek en ei totdat Sabine van de een op de andere dag verdwenen is. Ze laat een briefje achter voor Max waarin ze zegt dat het nooit iets kan worden tussen hen, ook al houdt ze van hem. Ze vraagt hem ook om niet bij haar moeder langs te gaan, want die weet ook niet waar ze heen gaat. Sabine moet een tijd alleen zijn, nadenken. "Hoop niet, zoek niet. Het kan niet. Ik wil het niet."

Max is radeloos en bezoekt Sabines moeder, maar die praat in raadsels en weet niet waar Sabine heen is gegaan. Als Max Sabines vader probeert op te zoeken komt hij erachter dat deze man eveneens met de noorderzon vetrokken is. Hij snapt er niets van en staakt zijn zoektocht, ook al blijft hij Sabine vreselijk missen.

Vijftien jaar later bezoekt Max als uitgever de Frankfurter Buchmesse. Bij het betreden van de hal staat hij oog in oog met een grote poster van Sabines gezicht; ze blijkt een fotoboek gemaakt te hebben dat erg succesvol is. Hij krijgt haar te pakken en spreekt niet alleen met haar, maar deelt ook een nacht haar bed. Alles begint weer van voren af aan. Max durft niet te vragen naar de reden van haar onverwachte vertrek 15 jaar daarvoor en zij wil niets vertellen. En na een poosje verdwijnt Sabine wederom en het is voor Max (en de lezer) een raadsel waarom. Maar stukje bij beetje weet Max Sabines geheim te ontrafelen.

Durlacher houdt de spanning vast tot aan de laatste bladzijden, ook al hapert er hier en daar wel wat in het verhaal. Zo zijn er passages waar je als lezer eerder een bepaalde gedachte hebt dan Max, waardoor het verhaal enigszins stagneert. Ook de dialogen zijn hier en daar erg droog en gekunsteld. Maar feit is dat het boek je blijft fascineren. Compositorisch zit de roman dan ook goed in elkaar en de 131 korte hoofdstukken maken het je heel gemakkelijk om overal even snel een hoofdstukje te lezen. Als lezer twijfel je mee over de identiteit van Sabine, krijg je eveneens een wee gevoel van ongemak bij het herstarten van de relatie met Max. En net als Max vergeef je Sabine, omdat haar uiteindelijk niets te verwijten valt. [Miriam Piters]