Mogen we dieren doden om ze te redden?
Michael Paterniti
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Atlas, 2000 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : PATE |
31/12/2000
De hersenen van Einstein is de wat droge vertaling van Michael Paterniti's origineel Driving Mr. Albert. Aangezien er over het brein van Albert Einstein al heel wat geschreven is, zal menig lezer wel verwachten hier een zoveelste wetenschappelijke analyse voorgeschoteld te krijgen. In zeker opzicht is dit ook wel zo, maar de komische elementen zijn zeker niet minder prominent. Met andere woorden, je hoeft geen fysicus te zijn om plezier aan dit merkwaardige verhaal te beleven. Wellicht is 'merkwaardig' nog te voorzichtig uitgedrukt, want bepaalde verwikkelingen lijken regelrecht aan een of ander horrorkomediescenario ontleend te zijn. Paterniti beschrijft nl. hoe hij met patholoog Thomas Stoltz Harvey half Amerika doorkruist met in de achterbak een doodgewone tupperware doos, die op haar beurt evenwel een hoogst uitzonderlijke inhoud bevat: de hersenen van Einstein in een formaldehydeoplossing. Harvey had deze na het overlijden in 1955 (zonder toestemming) bij de geleerde verwijderd en wil ze op zijn 84e aan Einsteins kleindochter overhandigen. Het resultaat is een hilarisch reisverslag dat het midden houdt tussen een Forschungsbericht en een reeks anekdotes met het karakter van sciencefiction. Vrijwel alle bestaande verklaringen voor Einsteins "superieure intellectuele vaardigheden" passeren de revue, doorspekt met absurde geruchten, als zou bv. Michael Jackson in het geheim onderhandelen over de verkoop van de geniale ogen voor miljoenen dollars. Af en toe klinkt het taalgebruik wat gekunsteld ("een beetje op een afstandje") en de spelling had ook wel iets meer aandacht verdiend. Spitsvondige vergelijkingen echter zoals "Als zij dat hoort laat ze even het wit van haar ogen zien alsof duizend sneeuwganzen van herkenning plotseling zijn opgevlogen van een verborgen meer in haar pupillen", zorgen dan weer voor aangename literaire verrassingseffecten. Prettig is ook de zin voor objectiviteit van de auteur, hoewel zelf een bewonderaar van Einstein. Het relaas loopt nooit uit op een eenzijdige verheerlijking van Albies intelligentie en er wordt bv. aangetoond hoezeer deze soms verdwaald was "in zijn eigen koppige, theoretische isolationisme". Waar het verhaal dan wel in uitmondt, is een wervelende en onderhoudende stroom van elektrische ontladingen. "We gaven ons over en we lieten ons meevoeren". [Linde Roels]
Redactie
De grote natuurkundige Albert Einstein overleed op 17 april 1955 in het ziekenhuis van Princeton. De volgende dag verrichtte de hoofdpatholoog van het ziekenhuis, de 42-jarige Thomas Stoltz Harvey, sectie op het lijk en verwijderde daarbij zonder toestemming de hersenen. Na meer dan veertig jaar komt Michael Paterniti, redacteur van een tijdschrift, in contact met de inmiddels hoogbejaarde arts die nog steeds in het bezit blijkt te zijn van (het grootste deel van) Einsteins hersenen. Hij is van plan deze terug te geven aan de in Berkeley wonende kleindochter. In een onbewaakt moment biedt Paterniti hem aan deze missie samen uit te voeren. En zo kan het gebeuren dat ze gezamenlijk met de auto naar Californië reizen, met de hersenen van de beroemde geleerde in de kofferbak. Dit boek bevat niet alleen een verslag van die enigszins bizarre onderneming, maar ook alle theorieën over de hersenen van het genie komen erin aan de orde. Het heeft bovendien een verrassende apotheose. Op het omslag staat een bruingetinte foto van Einstein, schrijvend op een schoolbord, met het gezicht naar de toeschouwer gekeerd.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.