De dood wil mij niet
Yolande Mukagasana
Yolande Mukagasana (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Tirion, cop. 2000 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : Rwanda 945.6 |
31/12/2000
Yolande Mukagasana is een belangrijke getuige geworden van de genocide in Rwanda. Haar eerste boek (De dood wil mij niet) werd vertaald en bekroond. Daarna getuigde zij voor de Franse onderzoekscommissie en de VN, en trad zij op in het rondreizende toneelstuk 'Rwanda, 1994'. Dit nieuwe boek berust op al deze vorige activiteiten. Ditmaal vertelt Mukagasana haar wedervaren vanaf 6 april 1994 tot eind 1998. De eerste tachtig pagina's bestaan vnl. uit citaten uit het vorige boek. Vanaf het 16de hoofdstuk bevat het boek origineel materiaal over Yolandes zwerftocht door kampen van overlevenden, haar adoptie van twee weesjes, het vinden van het graf van haar kinderen, de confrontatie met de moordenaars, haar asiel in België, haar getuigen voor de Franse commissie. Hoofdthema is Yolandes verwerking van de dood van haar familieleden. Het relaas bevat interessante inzichten over dat verwerkingsproces en de verhouding met zij die geen geliefden verloren in de genocide. Jammer genoeg komen er ook vele banale passages voor en wordt een en ander veelvuldig herhaald. Yolande wil ook haar verontwaardiging uitschreeuwen over de houding van de westerse politieke wereld tegenover het Habyarimana-regime en de genocide, in het bijzonder die van de toenmalige Franse regering. Ook hier herhaalt ze zichzelf te veel. Het lijkt erop dat dit tweede boek veel minder geredigeerd is door haar co-auteur Patrick May. Mukagasana schrijft dat dit boek minder gunstig zou kunnen worden beoordeeld omdat ze, in haar woorden, te hard en te vaak haar verdriet en verontwaardiging wil uitschreeuwen. Bovendien voelt ze zich bedreigd door de kakafonie van elkaar tegensprekende meningen en verklaringen van de genocide. Net daarom blijft haar getuigenis over de concrete omstandigheden en gevolgen van de genocide belangrijk, en verdient zij evenveel respect als de getuigen van andere genocides. Maar uiteindelijk is haar boodschap meer gebaat bij een beter geredigeerd en evenwichtiger boek.
[Chris Bulcaen]
Drs. J. van der Meulen
In 1994 vindt in het Midden-Afrikaanse land Rwanda (kleiner dan België, 7,5 miljoen inwoners, waarvan circa 85% Hutu en circa 15% Tutsi) een massale slachting plaats onder de Tutsi en Hutu-opposanten. Naar schatting werden 800.000 mensen vermoord. Aan de genocide kwam pas een einde nadat een leger, bestaande uit Tutsi-vluchtelingen, vanuit Oeganda Rwanda had veroverd. De schrijfster, een Tutsi-vrouw, zelf ternauwernood ontsnapt aan de dood, heeft met eigen ogen gezien hoe haar man werd vermoord. Ook haar drie kinderen werden op gruwelijke wijze afgeslacht. Ze schaamt zich haar kinderen overleefd te hebben, voelt zich schuldig omdat ze hen niet heeft kunnen beschermen. Met dit dagboek wil ze niet alleen door het beschrijven van haar lot de wereld laten weten wat er gebeurd is, maar ook het feit aan de kaak stellen dat die wereld, wetende wat er aan de gang was in haar land, niet heeft ingegrepen. Fel keert ze zich tegen Frankrijk dat tot op het laatste moment het genocidale regime militair heeft gesteund. Het boek is een indrukwekkend egodocument met een grote emotionele lading.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.