Christmas oratorio Die heilsame Geburt
Johann Mattheson
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Bezige Bij, 2023 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : MACL |
Christophe Vekeman
ua/an/21 j
Het kan verrekte snel gaan soms. Tot voor enkele dagen geleden nog maar, bijvoorbeeld, was in mijn ogen de genaamde Alexander MacLeod gewoon de schrijvende zoon van de wereldberoemde Canadese literaire grootheid Alistair MacLeod. Daar is nu echter vrijwel geen enkele sprake meer van. Alexander MacLeod blijkt, nu ik zijn nieuwe boek gelezen heb, geen zoon maar een meester te zijn.
MacLeod debuteerde in 2010 op 38-jarige leeftijd met een boek dat ik morgen ga lezen, uiterlijk overmorgen, en zelfs wanneer ik het slechts half zo goed zal vinden als zijn zopas verschenen, Dierenmens geheten tweede worp, wederom een verhalenbundel, dan nog zullen, ondanks de zeer geringe omvang van zijn eigen oeuvre tot nog toe, vergelijkingen met Raymond Carver, Tobias Wolff en John Updike mijns inziens nog altijd meer dan gegrond zijn.
De verhalen van Alexander MacLeod spelen zich in een middenklassemilieu af, op het platteland of in suburbia, en worden bevolkt door mensen als u en ik, wat betekent dat zij uniek zijn en eenzaam. Al loopt het dan met die uniciteit niet steeds een even grote vaart, zoals de hoofdpersoon in 'Waar denk jij dat je naar staat te kijken?' ons weet te vertellen. De man heeft de gewoonte lukraak valiezen van de bagageband in de luchthaven te plukken, als het ware in de hoop om zich op die manier heel even iemand anders te wanen en deel uit te maken van een bestaan dat het zijne niet is. Uniek, wij? 'Te oordelen naar onze koffers - althans de honderden die ik persoonlijk heb geïnspecteerd - moet ik je spijtig genoeg laten weten dat er vrijwel niets interessants gebeurt in deze wereld en dat we voor het merendeel inwisselbaar zijn. (…) Als ik nog één koffer open en nog één lichtblauw overhemd met een donkerblauwe kraag aantref, opgevouwen in een volmaakte rechthoek, de mouwen netjes op de rug, dan sta ik niet voor mezelf in.'
Bescheiden
In het 'Lagomorf' geheten verhaal waarmee Dierenmens opent, vraagt de ik-figuur zich af met betrekking tot 'Gunther', het dier dat hem gezelschap houdt sedert zijn echtgenote met de kinderen vertrokken is, of 'hij een typisch konijn is of juist niet - of hij nou wel of niet zo is als de anderen van zijn soort'. Juist deze vraag lijkt, mutatis mutandis, de bundel verhaal na verhaal aan de lezer te stellen, en het antwoord luidt telkens: hoezeer wij ook mogen verschillen van elkaar, we hebben toch allemaal dezelfde - dikwijls relationele - problemen. In 'Familiebanden' zit een jonge moeder aan tafel haar man en baby te bekijken, 'en ze dacht het weer. Wie zijn jullie?'
Toch brengt een en ander geenszins met zich mee dat Dierenmens een louter somber stemmend of zwaarwichtig geschrift is, want al mag het dan waar zijn dat de zeldzaam behulpzame, goedlachse en zelfs ronduit tot verbroedering nodende buurman in het motel waarin je voor de duur van een verbouwing samen met je gezin je intrek hebt genomen later hoogstwaarschijnlijk - althans in de wereld van dit boek - een heuse seriemoordenaar zal blijken te zijn, toch zorgt de sprankelende stijl van MacLeod, die voor geen enkele beschrijving terugschrikt en elke scène die hij aanpakt schijnbaar moeiteloos tot een goed einde weet te brengen, onophoudelijk voor lezersvreugde van de bovenste plank. Onrustwekkend als de verhalen op zich mogen wezen, toch is er nooit écht een vuiltje aan de lucht: je beseft voortdurend bij MacLeod in de beste handen te zijn.
En er is nog meer. Ook de personages zelf in Dierenmens zijn immers ondanks alles absoluut niet snel geneigd het hoofd zomaar te laten hangen, maar blijven daarentegen zonder grote woorden of brede gebaren, op hun eigen bescheiden, soms besmuikte wijze trachten een bres te slaan in die eenzaamheid van hen en van ons, alsof zij ervan uitgaan dat de tralies die ons omringen van was zijn, en de muren van ons isolement van papier. Op die manier geven zij niet zozeer het goede voorbeeld als dat MacLeod er in zijn tweede boek in slaagt de indruk te wekken dat zij, deze personages, hoezeer zij ook met zichzelf en elkaar bezig zijn, ons tussen de regels door zowaar en hartverwarmend genoeg de hand willen reiken.
Vertaald door Auke Leistra, De Bezige Bij, 272 blz., € 24,99 (e-boek € 13,99). Oorspr. titel: 'Animal person'.
Elma Drayer
rt/aa/18 m
Alexander MacLeod (1972), zoon van de hier ook vertaalde Alistair MacLeod, blijkt net als zijn vader de kunst van het korte verhaal uitstekend te beheersen. De acht verhalen die de Canadese schrijver bijeenbracht in Dierenmens zijn stuk voor stuk soepel geschreven. IJzersterk is het openingsverhaal 'Lagomorf', over een echtpaar dat om van het gezeur af te zijn een konijn aanschaft voor de kinderen. Tot hun verrassing raken ze allebei nogal gesteld op het beest, dat Gunther heet. Hun huwelijk daarentegen gaat langzaam ten onder. 'Geen van ons had oog voor de ander en we hadden ruzies, echte ruzies, over wie de bevoegdheid had om te bepalen of een lamp aan dan wel uit moest. Ik stoorde me vreselijk aan hoe ze op haar eten kauwde, hoe ze onafgebroken achter hun rug om over andere mensen praatte, haar egoïsme. En zij stoorde zich er vreselijk aan dat ik mijn pen voortdurend aan- en uitklikte, dat ik altijd haar plannen doorkruiste, en van alles begon maar nooit iets afmaakte.' Ze gaan beschaafd uit elkaar; Gunther blijft wonen bij de man. En blijkt veel meer te betekenen dan een huisdier. Andere verhalen uit de bundel zijn soms wat gezochter, maar aan MacLeods talent om in een paar streken een karakter, een verhouding, het menselijk tekort neer te zetten valt veel genoegen te beleven.
Uit het Engels vertaald door Auke Leistra.
De Bezige Bij; 272 pagina's; € 24,99.
(jos)
ru/eb/14 f
Alexander MacLeod heeft het van geen vreemde. Net als zijn vader Alistair beheerst hij de kunst van de korte vertelling. In acht verhalen ontmoeten we gewone mensen die in onverwachte omstandigheden cruciale keuzes moeten maken. De Canadees blaast razendsnel leven in zijn authentieke personages, die zich door een incident anders moeten verhouden tegenover hun dierbaren, hun eigen kwetsbaarheid en de vermeende zekerheden in het leven.
In zijn sterkste verhalen voegt hij pittige ingrediënten toe aan dat recept: de laatste wens van een verkeersslachtoffer, de onverwachte hulp aan een jonge concertpianist met een black-out, de nipt vermeden gezinsmoord, de man die in luchthavens andermans bagage steelt, maar doorgaans teleurgesteld is door de voorspelbare middelmatigheid die hij aantreft.
Soepel, zelfverzekerd en met een oog voor detail dat scherpstelt op herkenbare alledaagsheid, etaleert MacLeod in 'Dierenmens' zijn inzicht in de menselijke aard. Hij kleurt wel erg binnen de lijntjes, waardoor zijn verhalen te eenvoudig en te sloom kunnen aanvoelen. Ook legt hij de link tussen het voorval en de boodschap erachter weleens te opzichtig bloot. Als hij bij zijn volgende bundel onze hand meer durft los te laten, steekt hij papa alsnog naar de kroon.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.