Olive Kitteridge
Elizabeth Strout
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Atlas Contact, © 2017 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : STRO |
Kathy Mathys
i /un/30 j
Onlangs zei Elizabeth Strout op een literair festival dat ze de verbazing over Donald Trumps verkiezingsoverwinning niet begrijpt. Hoe vreselijk Strout de nieuwe Amerikaanse president ook vindt, ze had zijn triomf wel zien aankomen. De kloof tussen landelijk en grootstedelijk Amerika is gigantisch en New Yorkers zijn op hun eigen manier provincialen, aldus Strout, omdat ze niet snappen dat sommigen anders denken dan zij. In de bundel Niets is onmogelijk is die breuklijn tussen de twee Amerika's in verschillende verhalen zichtbaar. De rode draad in deze verhalen is dat ze over mensen gaan die Lucy Barton hebben gekend, het hoofdpersonage van Strouts vorige roman, Ik heet Lucy Barton.
Even recapituleren: in dat boek krijgt Lucy Barton haar moeder op bezoek in het ziekenhuis. De twee praten over het platteland in Illinois, waar de Bartons vandaan komen. Lucy woont er al lang niet meer. Ze is schrijfster geworden en is in geen jaren naar huis teruggekeerd. In Niets is onmogelijk komt ze een enkele keer op de voorgrond, maar meestal is ze slechts op de achtergrond aanwezig. De bundel gaat over de zusjes Nicely, over wie Lucy's moeder vertelde in het ziekenhuis, over verre familie van de Bartons, over buren. Qua structuur heeft het boek iets weg van Olive Kitteridge, een oudere verhalenbundel van Strout: het titelpersonage krijgt niet in alle verhalen de hoofdrol.
In 'Dottie's Bed & Breakfast' krijgt een oudere vrouw van arme komaf stedelingen van de oostkust over de vloer in haar B&B. Aanvankelijk leeft ze mee met de vrouw van het echtpaar, tot die haar op een afschuwelijke manier verraadt.
Het is een mythe dat de VS geen klassenmaatschappij is, laat Strout uitschijnen. Voor armen als de Bartons, die als kind werden uitgescholden voor 'luizenbossen', betekent armoede uitsluiting. Lucy groeide op in schaamte en verwarring en dat geldt evengoed voor een aantal andere personages in dit boek.
Zelfhulpboek
Twee verhalen spelen in het oude huis van de Bartons, dat tussen de maïs- en de sojavelden staat. Windmolens zijn de enige versiersels in dit monotone landschap. In 'Zus' keert Lucy zelf terug naar het huis; in 'Het teken' probeert een buur van de Bartons vriendschap te sluiten met Lucy's broer, tot hij inziet dat die band allerminst wenselijk is. Het is een van de vele verhalen waarin Strout iemand laat terugblikken. Het resultaat is tergend en zenuwslopend, zozeer leef je mee met de Bartons.
In enkele zinnen legt Strout de krijtlijnen van een leven bloot. Verschillende personages hebben zware littekens opgelopen, in een oorlog, op het schoolplein, thuis. Dit had een ontzettend zwaar boek kunnen zijn. Toch is het dat niet: naast pijn is er ook lichtheid, zien de personages mogelijkheden. Ze denken aan de keren dat ze lastige keuzes maakten, of de keren dat ze beter hadden gezwegen. Strout laat zien hoe chaotisch het leven kan uitpakken, hoe een gedachte aan kracht inboet eenmaal je ze hardop uitspreekt of hoe door één enkel gesprek de dynamiek tussen twee mensen voorgoed kan veranderen.
Daarbij hanteert ze een eenvoudige taal en stijl. Ze passen bij personages die zich verwonderen over de manier waarop stedelingen kunnen 'leeglopen' tijdens een gesprek. Soms gebruikt ze lange zinnen om het ritme van de gedachtestromen te vangen. Het is knap hoe ze vanaf de openingsregels van een vertelling de lezer meeneemt in de volle diepte van een mensenleven.
Alleen die titel, Niets is onmogelijk, Anything is possible in het Engels. Hij mag dan wel bij de bundel passen, hij klinkt als van een zelfhulpboek.
Vertaald door Barbara de Lange, Atlas Contact, 250 blz., 21,99 € (e-boek 14,99 €). Oorspronkelijke titel: 'Anything is possible'.
J. Hodenius
De structuur van deze sterke, ontroerende roman-in-samenhangende-verhalen voor een breed publiek van de Amerikaanse schrijfster (1956, Portland) herinnert sterk aan haar Pulitzer Prize winnende 'Olive Kitteridge' (2009; in 2014 sterk als HBO-serie verfilmd). Ook hier is het decor de wederwaardigheden van personen en families in een klein stadje en zijn de belangrijkste thema’s teleurstelling, kwetsbaarheid, verbondenheid, onverwachte troost en schaamte. Hier vooral schaamte over de gevolgen van een armoedige afkomst, een autobiografisch feit, dat ze aanstipte in eerder werk en verder uitspon in haar vorige roman 'Ik heet Lucy Barton'*. Naast de samenhangende verhalen in deze mozaïekroman (waarin trauma’s een soms te grote rol spelen, waardoor het lijkt alsof iedereen in het stadje er last van heeft) is de meest opvallende de rode draad die ze hier van Lucy Barton verder spint, met als hoogtepunt het bezoek van de inmiddels bekende schrijfster Lucy na zeventien jaar aan haar broer en zus. Psychologisch genuanceerde verhalen die qua suggestiviteit lijken op het werk van Alice Munro.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.