Lof van het rommelige leven : essays
Katie Roiphe
Katie Roiphe (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Hollands Diep, 2017 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 13922 |
Kathy Mathys
ru/eb/17 f
Roiphe gaat voor contrast. Tegenover het niet-aflatende verzet van Susan Sontag plaatst ze de heroïsche kalmte van Sigmund Freud. Enkel in het laatste van de zes portretten praat ze met de schrijver terwijl die nog in leven is. James Salter deed geen grote uitspraken maar voorzag Roiphe wel van de inzichten waar ze op hoopte en die ik hier met het oog op het leesplezier niet onthul.
Roiphe schrijft in korte paragrafen die onderbroken worden door witregels, wat natuurlijk aandoet. Het boek is niet versnipperd en de lectuur van de portretten heeft iets verslavend. Net als de schrijver wil je dichterbij komen, weten hoe het is, sterven. Roiphe weeft een canvas met een rijke textuur, ze schrijft beeldend en toch sober.
Aan het eind van een leven komt iedereen die een rol speelde nog een keer aanzetten. Dat maakt deze portretten intens en beladen. Wanneer John Updikes ex een laatste keer op bezoek komt is dat niet naar de zin van de echtgenote en wat volgt is een tafereel dat zomaar uit een van zijn romans zou kunnen komen.
Onvermijdelijk gaat dit boek net zozeer over het leven als over de dood. Deprimerend is Het uur van het violet niet en je wordt ook erg nieuwsgierig naar de oeuvres van schrijvers die je minder goed kent.
Vertaald door Anne Jongeling, Hollands Diep, 300 blz., 19,99 € (e-boek 7,99 €). Oorspronkelijke titel: 'The violet hour. Great writers at the end'.
Wim Fievez
Als de society-reporter Katie Roiphe bruut wordt overvallen door de plotselinge dood van haar 81-jarige vader wordt ze geconfronteerd met de traumatische herinnering aan hoe ze zelf, als twaalfjarige, bijna was gestorven. Om de angst voor het sterven, de schaamte en zelfverwijten binnen grenzen te houden, besluit ze te onderzoeken hoe zes door haar bewonderde schrijvers zijn gestorven. Ze spreekt familie, vrienden, kennissen en buren van Susan Sontag, Sigmund Freud, John Updike, Dylan Thomas, Maurice Sendak en James Salter, met de bedoeling meer aan de weet te komen over de omstandigheden van hun dood en hoe zij omgingen met de realiteit van hun naderende dood. Ze denkt langs deze indirecte weg in plaats van via haar eigen doodservaring dichter bij de dood zelf te komen. De zes essays zijn niet bedoeld om te troosten of om te laten zien hoe we moeten sterven. Ze doorbreken geen taboes, neigen naar voyeurisme en slagen er soms heel even in om de bizarre, extreem vervreemdende atmosfeer van de dood op te roepen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.