Liefde, als dat het is
Marijke Schermer
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
Uitgeverij Van Oorschot, 2016 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : SCHE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Van Oorschot, 2016 |
VOLWASSENEN : ROMANS : SCHE |
Maria Vlaar
ua/an/06 j
Het water stijgt in Marijke Schermers tweede roman Noodweer, en bedreigt het op het oog volmaakt gelukkige gezin van Bruch en Emilia, die met hun twee zoontjes in een oud, afgelegen en half verbouwd huis op het platteland wonen. De idylle is zo groot dat je als lezer al snel op je klompen aanvoelt dat er groot onheil dreigt.
Schermer schrijft ijzersterk over de fysieke intimiteit van een gezinsleven en over de peilloze diepte die je kunt voelen als dat kapot dreigt te gaan. In dit geval is het wassende water de boosdoener, vooral als metafoor voor de echte bedreiging. Aan het einde van de roman staat niet alleen de keuken blank, maar staat half Nederland onder water, zoals in de populaire tv-serie Als de dijken breken.
Zonder te vertellen dat Emilia toen ze Bruch net kende verkracht en ernstig mishandeld werd door een onbekende, zou deze recensie in abstracties gehuld blijven. De schok van de misdaad is zo groot dat Emilia Bruch tijdens de prille aanvang van hun relatie maandenlang mijdt, totdat haar zichtbare wonden genezen zijn. Om er daarna het zwijgen toe te doen. Verkrachting komt 'misschien wel een keer of tien per dag' voor, maar blijft een (geïnternaliseerd) taboe waar niet over gesproken wordt. Zou het ooit mogelijk zijn, vraagt Emilia zich af, om een openhartig gesprek met iemand te voeren? Emilia's grootste angst is dat Bruch nooit meer onbekommerd met haar zal praten en zich in haar armen zal laten gaan, als hij zou weten wat haar overkomen is. Maar door het te verzwijgen, ontvangt ze niet de zorg en troost die ze eigenlijk van hem nodig heeft.
Het gat in de tijd
Zoals water dat je kanaliseert en intoomt op een onzalig moment toch onherroepelijk door de dijken breekt, zo komt ook Emilia's trauma bovendrijven. Zij vindt zichzelf dit sprookjeshuwelijk niet waard en ervaart haar gezin niet meer als 'een mal om je geluk in te gieten' maar als een gevangenis.
Uit alle macht probeert ze haar trauma te bezweren. Ze vertoont een klassieke vechten-of-vluchten-reactie die haar haar baan bij een reclamebureau doet opzeggen, naar haar broer doet vluchten, en haar kinderen lijkt te doen vergeten. 'Ontsnappen aan die malende gedachtestroom, aan die groef waarin ze terechtgekomen is waarin ze voortdurend denkt aan haar verkrachting.'
Bruch is arts, en dokters zijn er nu eenmaal op uit om mensen te genezen. Hij is daadkrachtig, zoekt naar oplossingen, en probeert 'het gat in de tijd, de gedachteloosheid van het paradijs' zoals zich dat in de eerste periode van hun huwelijk manifesteerde, te repareren. De echtelijke ruzies lopen echter hoog op en echoën het geweld dat Emilia trof. Emilia lijkt steeds minder tot handelen in staat, tot ze zich nauwelijks meer kan bewegen. Is hun huis te redden van het water? Is hun huwelijk te redden?
Dierlijkheid
Marijke Schermer is toneelschrijver, en de beheersing van haar materiaal blijkt niet alleen uit de loepzuivere en snelle dialogen, maar ook uit de sterke opbouw en setting. De psychologie van haar personages is raak. Je zíet Emilia en Bruch in vliegende haast hun kinderen naar de crèche brengen, en hóort ze met hun voeten door het water waden. Ontroerend beschrijft ze Emilia's binnenwereld, zoals de onherhaalbaarheid van 'de manier waarop je iemand leert kennen als je verliefd bent, de grenzeloze interesse in details en trivia', en Emilia's dierlijkheid na de geboorte van zoon Leo: 'Dan lag ze in de serre met Leo op de bank, dan likte ze zijn gezicht schoon na het drinken, dan liep ze langs het water met zijn kleine lijf in een doek op haar lijf gebonden, dan gromde ze tegen de kat.'
Het is een stuwend en overtuigend verhaal, dat Marijke Schermer schreef. Iets meer onvoorspelbaarheid had de roman goed gedaan, maar de film zoals die zich voor de ogen van de lezer afspeelt, hoeft alleen nog maar te worden opgenomen om ook in de bioscoop te kunnen meeslepen.
Van Oorschot, 160 blz., 17,50 €.
J.J. Wolrich
De hoofdpersoon Emilia verhuist met haar man Bruch en twee kinderen van de stad naar een buitendijks huis in de provincie. Ze hebben een goede relatie, zijn een gelukkig gezin en voelen zich veilig en beschermd in hun huis. Langzaamaan komt het vertrouwen en de openheid in hun huwelijk onder druk te staan. Vlak na haar kennismaking met Bruch heeft Emilia een ingrijpend voorval meegemaakt, dat ze destijds voor hem heeft verzwegen. Maar door een onbelangrijke gebeurtenis begint ze steeds meer te betwijfelen of ze het alsnog aan haar man moet vertellen. Tegelijkertijd met haar worsteling begint door hevige regenval het water rond hun huis te stijgen. De strijd van de hoofdpersoon over eerlijkheid en haar vertwijfeling vormen de lijn van het verhaal. Als lezer wordt je meegevoerd in de gevoelens en strijd van Emilia. Het is indringend en helder geschreven. De auteur maakte haar romandebuut met ‘Mensen in de zon’*.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.