Not that kind of girl : a young woman tells you what she's "learned"
Lena Dunham
Lena Dunham (Auteur), Maaike Bijnsdorp (Vertaler), Lucie Schaap (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, 2014 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 12254 |
Valerie Droeven
ob/kt/03 o
#firstworldproblems is de hashtag die mensen gebruiken om op sociale media aan te geven dat ze lopen te zeuren over banale - typisch westerse - luxeprobleempjes. Ze zijn er zich van bewust, maar kunnen het niet laten. Aan de binnenflap van Not that kind of girl zou zo'n hashtag moeten staan, als waarschuwing voor wie van plan is de wereld van het gehypete geesteskind van de Amerikaanse televisiemaakster Lena Dunham (28) binnen te treden. Want niemand is meer van die Eerste Wereld dan Dunham. Ze groeide op in een loft in Tribeca, een kunstwijk in New York, als dochter van twee gerespecteerde kunstenaars. Van jongsaf vertoefde ze in een wereld waar vernissages en filosofische discussies aan de orde van de dag waren. Ze bezocht de beste, meest open-minded scholen van New York. Er is amper een kind te vinden dat intellectueel meer kansen, vrijheid en stimulansen kreeg.
Buzzfeed
Toen in 2012 het eerste seizoen van de sitcomGirls - de HBO-serie die ze schreef, mee regisseerde en waarvan ze de hoofdrol voor haar rekening neemt - in première ging, was Dunham amper 26. Ze had toen al de lowbudgetfilmT iny furniture gemaakt. Het eerste seizoen was net uitgezonden toen ze een contract van 3,5 miljoen dollar tekende met de Amerikaanse uitgever Random House. Ze had toen al 66 pagina's geschreven. Die lekten uit op de Amerikaanse website Gawker. 'Voor een schrijver is er niets onterenders dan ongeredigeerd werk ongevraagd de wereld in smijten', zei Dunham inThe New York Times. Het is een van de weinige keren dat ze openlijk uit haar evenwicht gebracht werd.
Not that kind of girl boek is een verzameling essays, soms in de vorm van buzzfeed-achtige lijstjes, opgedeeld volgens thema's. 'Seks' neemt veruit de meeste pagina's in, maar er is ook onder meer 'vriendschap' en 'werk'. Dat ze met dit boek worstelende generatiegenoten wil helpen rechtop te krabbelen en zichzelf te ontdekken, klinkt melig, maar het werkt wel.
Lena blijkt minder ergerlijk zelfingenomen dan haar fictieve evenknie, Hannah Horvath, maar ze is donkerder, en nog roekelozer in het aftasten van grenzen. Zo heeft Dunham het over de ultieme goedheid van haar vader en hoe dat bij haar rebellie oproept. 'Als ik stout ben, steekt mijn vader een vork in mijn vagina', vertelt Lena als ze vijf is op een vernissage aan een van de gasten. Gewoon, omdat ze zich verveelt en naar huis wilt.
Kronkelend van afkeer
InGirls gaf Dunham veel van zichzelf bloot. Letterlijk, door met haar naakte, mollige lijf de meest knullige seksscènes ooit op het Amerikaanse scherm vertoond voor haar rekening te nemen. Figuurlijk, door een personage te creëren dat tegelijk onuitstaanbaar narcistisch en pijnlijk herkenbaar is, maar vooral door dat personage openlijk op zichzelf te baseren. Zo lokt ze meningen uit, iedereen víndt iets over Lena Dunham en dat vinden verloopt meteen ook erg hevig.
Rechts en preuts Amerika kronkelde meteen van afkeer. (' Stay fat, get diabetes, everybody die', fulmineerde Joan Rivers begin dit jaar over het feit dat Dunham inGirls een hele aflevering lang in een bikini rondhuppelde.) Vrijere denkers bombardeerden haar prompt tot de stem van een generatie. Dunham verwoordt de dromen en onzekerheden van haar leeftijdgenoten. Ze staat voor een nieuw feminisme dat alle heersende schoonheids- en persoonlijkheidsidealen schouderophalend aan de kant schuift. Toch kwam er ook uit die hoek kritiek op de blanke bubbel waarin ze lijkt te leven. Dat ze zoveel wind vangt en daarop lijkt uit te zijn, staat in schril contrast met wat we over haar inNot that kind of girl te weten komen. Behalve met haar gewicht en haar seksualiteit worstelt Dunham met de angst om gek te worden. Ze vertelt over haar obsessief-compulsieve stoornis en de angsten die haar dagelijks dreigen te verlammen. Dunham bezocht de psycholoog vanaf haar negende, ze kreeg de diagnose over haar stoornis op haar elfde en op haar veertiende begon ze er medicatie voor te nemen. Ze neemt nog altijd lichte antidepressiva en zeult kalmeerpillen mee in haar tas. 'Gewoon weten dat ik ze bij heb, geeft me mentale rust', schrijft ze. Ondanks dat alles incasseert ze al die meningen vaak met de glimlach. 'Elk gemeen ding dat mensen over me zeggen of denken, heb ik eerder al tegen mezelf gezegd. Wellicht zelfs in het voorbije halfuur.' Met die quote snijdt Dunham wel vaker alle kritiek de pas af.
De Angelsaksische pers discussieert al weken of Dunham met dit boek nu haar status als 'stem van een generatie' waarmaakt. Echt relevant is die vraag niet. Dit boek fascineert omdat je 210 pagina's lang in de geest van Lena Dunham vertoeft en merkt hoe gevaarlijk dicht genialiteit en waanzin tegen elkaar aanschurken. Het is een voorrecht om daar achter te komen, net op een moment dat zowel zijzelf als wat ze maakt zich volop aan het ontplooien zijn.
LENA DUNHAM
Not that kind of girl.
Vertaald door Lucie Schaap en Maaike Bijnsdorp, Meulenhoff, 210 blz., 19,95 ? (e-boek 12,99?).
De auteur: is sinds twee jaar hét nieuwe comedytalent in Amerikaanse televisie en de stem van een generatie.
Het boek: 'A young woman tells you what she's "learned"', is de Engelse ondertitel van deze bundeling van thematisch geordende essays.
ONS OORDEEL: wat er zich in het hoofd van dit supertalent afspeelt, is bijzonder fascinerende - en ook geruststellende - materie.
¨¨¨¨è
Valerie Droeven ■
Hilde Cortebeeck
De auteur is vooral bekend als producer van en hoofdrolspeelster in de HBO-serie 'Girls'. In dit boek omschrijft ze haar leven als opgroeiend meisje en tiener met de nodige humor en vooral veel zelfspot. Ze beschrijft haar relaties met haar vele foute vriendjes, soms tot in het intiemste detail en waarom sommige relaties tot hun einde komen. Maar ook haar vele obsessies komen we te weten, rond de dood bijvoorbeeld, en hoe ze die probeerde op te lossen. De vele verhalen met therapeuten of vriendinnen zijn vaak ontroerend. We krijgen een mooie kijk in haar werkverleden en komen zo te weten hoe ze is geworden wie ze is. Het boek is openhartig en doorspekt met pakkende bekentenissen en tips, bijvoorbeeld voor weglopers (een geweldige passage). Op de cover staat: 'Levenslessen om (vooral niet) op te volgen', maar toch staan er inspirerende dingen in het boek en is het het lezen waard. Verluchtigd met grappige tekeningetjes. Vrij kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.