Afscheid van de wapenen
Ernest Hemingway
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
EPO, 2014 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 307.3 VRAN |
15/09/2014
Toen Bart De Wever eind 2012 de gemeenteraadsverkiezingen won, vormde hij een coalitie met CD&V, met een programma dat zich richt op de middenklasse. Enkele maanden later volgden de eerste beleidsdaden. Onder meer werd het mes gezet in een aantal sociale uitgaven. Aanvankelijk keek Jan Vranken met lede ogen toe, maar op een bepaald moment was de maat vol. Hij kroop in de pen en pleegde een publieke tribune in De Standaard onder de titel Thatcher aan de Schelde. Het leverde hem een pak scheldproza op en een uitnodiging om zijn opinie verder uit te werken tot een boek.
Thatcher aan de Schelde is een lang uitgesponnen verhandeling over armoede en sociaal beleid. Na een inleiding volgen hoofdstukken over armoede en sociale uitsluiting, de verschillende vormen van sociaal beleid, de rol van het OCMW, uitsluitingsmechanismen op de arbeidsmarkt, participatie, het middenveld, de allochtonen enzovoort. Telkens wordt uitgelegd hoe het zou kunnen of moeten zijn en wat het stadsbestuur zegt of doet. Het resultaat is een somber beeld: uitholling van het sociaal beleid, afbraak van voorzieningen voor de armen, minimaliseren van racisme en uitsluiting en het wegpesten van de stadsbouwmeester om de weg vrij te maken voor bouwpromotoren.
Jan Vranken kan complexe zaken in eenvoudige taal uitleggen. Maar daarmee hebben we de verdiensten wel gehad. Een eerste bedenking is dat hij uitspraken voor werkelijkheid neemt. Hij citeert volop uit partijprogramma’s, krantenartikels en verklaringen in de pers, en stelt de citaten bijna gelijk met feiten. Na enkele pagina’s valt het op dat Homans (en bij uitbreiding de N-VA) vooral wordt afgerekend op woorden. En de daden? Sociale zekerheid, federale en Vlaamse regelgeving leggen de contouren van het sociaal beleid vast. De beleidsmarge van een stadsbestuur is beperkt. De vergelijking met Tatcher is dan ook misplaatst. Patrick Janssens en Monica De Coninck waren trouwens niet de kampioenen van het sociaal beleid, maar van de kordate aanpak. Het is moeilijk voor Homans om zich strenger voor te doen dan haar voorgangster. Met woorden lukte dat nog wel, maar voor de uitvoering daarvan botste ze op Maggie De Block.
Onder het vorige bestuur werden een aantal projecten gesteund die nu hun subsidies gekort of ingetrokken zagen. Dat is een normaal gevolg van het democratisch proces. De Wever en zijn ploeg kregen een ruim mandaat van de kiezers. Ze werden verkozen met een programma dat zich richt tot de middenklasse. Die middenklasse is ook nodig om een gezonde sociale mix te behouden. Als het sociale beleid dat Vranken verdedigt zo weldadig en efficiënt was, waarom heeft die middenklasse dan voor verandering gestemd?
Thatcher aan de Schelde schetst een doembeeld van wat er gebeurt als de N-VA aan de macht komt, maar doet dat onder het mom van een evaluatie van het Antwerps stadsbestuur. Jan Vranken presenteert zich als een deskundige in sociale en armoedezaken om meer gewicht te verlenen aan politieke contra-propaganda. Ik ben persoonlijk geen fan van Liesbeth Homans, maar dit proces is intellectueel niet eerlijk.
[Johan Vangenechten]
J. van Bree
Hoe wordt in Antwerpen door de N-VA vorm gegeven aan het sociaal beleid? Dat is de vraag waarop socioloog en expert armoedebeleid, emeritus hoogleraar Jan Vranken een antwoord wil geven. Hij geeft aan dat er sinds de vorige verkiezingen een nieuwe wind is gaan waaien, waarbij groepen tegen elkaar worden opgezet – net als tijdens het bewind van Margaret Thatcher in Groot-Brittannië het geval was. Aan sociale fraude wordt bijvoorbeeld veel meer aandacht besteed dan aan fiscale fraude. De rechten van de kansarmen worden afgebroken en de kloof tussen arm en rijk neemt toe. Hij onderbouwd zijn kritiek in een tiental hoofdstukken met veel overtuigend cijfermateriaal en wijst ook op latente vormen van racisme en de afbraak van het maatschappelijk middenveld. Het boek leidde tot veel kritiek van Liesbeth Homans, de N-VA schepen voor het OCMW, die het armoedebeleid in de Scheldestad volgens Vranken à la Thatcher vormgeeft. De auteur vreest dat Antwerpen een voorbode is van wat Vlaanderen te wachten staat als het N-VA het in het Vlaamse parlement voor het zeggen krijgt. Vooral interessant voor de situatie in Antwerpen en voor wie al basiskennis van de Vlaamse politiek heeft.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.