Zullen we samen schuilen? : een kleine jongen in Oradour
Patricia De Landtsheer
Patricia De Landtsheer (Auteur), Etienne Van den Bulcke (Fotograaf)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Vries-Brouwers, 2013 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : POEZIE : THEMABUNDEL : OORLOG |
31/03/2014
De titel Doorheen de duisternis het licht zal menigeen in onze cultuur, waarin zo vaak over duisternis en licht gesproken wordt, bekend voorkomen. In deze bundel met zeer poëtisch proza en vele foto’s wordt de aandacht gericht op het lijden van de Joden in de Tweede Wereldoorlog, een lijden dat, zoals professor Van Goethem het in zijn inleiding verwoordt, zo extreem was ‘dat het enkel met verstomming kan slaan’. Toch hebben, gezien de grote hoeveelheid boeken over dit onderwerp, al velen na de oorlog gepoogd de gebeurtenissen een plaats te geven, te verklaren. Ook Patricia de Landtsheer durft het aan met woorden te wijzen op de verschrikkingen van destijds en wijlen fotograaf Etienne van den Bulcke toont het ons met beelden. Maar allebei — en dat maakt het werk boeiend — tonen ze het nu van toen. De geschiedenisboeken kunnen dit lijden als feit misschien een plaats gegeven hebben, maar de vraag wat de mensen van nu met de gruwelijkheden aan moeten, keert telkens terug. Een fotograaf en een auteur zoeken hun weg in deze.
Van den Bulcke toont ons in ongeveer vijftig foto’s wat er nu nog te zien is van verscheidene concentratiekampen, onder andere van Auschwitz, Dachau, Mauthauzen. Het bijzondere van de foto’s is de leegte. Er is ook vrijwel negens een mens aanwezig. Maar die leegte van het beeld is een opzettelijk understatement, het is tegelijk de volte van wat daar wel aanwezig geweest is. Daardoor wekt elke foto spanning op. Menig hoofd is juist vol van wat men gehoord, gezien, gelezen of doorverteld gekregen heeft over het lot van de Joden in die oorlog. En als je de natuur ziet op de foto’s ben je verbaasd. Er groeit gewoon gras op die plaatsen, de bomen dragen gewoon bladeren, groeien.
De Landtsheer blijft ook zo ingehouden mogelijk in haar teksten. Niet voor niets schrijft ze al in de eerste: ‘het onomkeerbare van woorden / ketent mijn verlangen’. De onrust wordt getemd: ‘vredig is de verankering van sporen / alsof het nooit anders is geweest / alsof het gat er al was toen wij / nog niet geboren waren / alsof je voeten hier al hadden / gelopen voor je hier stond / alsof …' enz. Het is verleidelijk te blijven citeren. Slechts een enkele keer klinkt er een voorvalletje, zo vol van later gevoelde dramatiek (bijvoorbeeld ‘Deportatie) of een directe belevenis in een (te) gecomponeerde literaire stijl tussen de korte teksten door.
Doorheen de duisternis van mensonterend handelen komt het licht van de lichtschrijver en van de dichter. Wat de fotografie betreft, kan de titel zelfs letterlijk opgevat worden. Maar vanwaar ‘het licht’, het figuurlijke licht? De samenstellers eindigen hun voorwoord met de hoop dat tekst en beeld kunnen bijdragen ‘tot het besef dat we … nood hebben aan Vrede en Verdraagzaamheid opdat de kreet ‘NOOIT MEER’ uiteindelijk toch door iedereen zou worden gehoord.’ [Gerard Berends]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.