Te veel geluk : verhalen
Alice Munro
Alice Munro (Auteur), Pleuke Boyce (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
World Editions, 2013 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : MUNR |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Geus, cop. 2000 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MUNR |
31/12/2000
Alice Munro is een van de weinige auteurs die het vertellen van kortverhalen tot een kunst op zich heeft verheven. De liefde van een goede vrouw, haar negende boek ondertussen, werd dan ook terecht bekroond met de Canadese Giller Prize en de Amerikaanse National Book Critics Circle Award. Hoewel ze reeds bijna zeventig is, produceert Munro nog steeds proza van topkwaliteit.
De liefde van een goede vrouw is een verzameling van acht kortverhalen, die genoemd werd naar het eerste in de rij, en deze vlag dekt inderdaad de hele lading. Op de eerste bladzijden van het titelverhaal ontdekken drie jongens in de rivier de lichtblauwe Austin met het lijk van meneer Willens, de opticien, erin. Na een typering van de niet zo idyllische thuisomgeving van Cece, Jimmy en Bud wordt de camera gericht op het huis van de family Quinn, waar een doodzieke vrouw thuis verpleegd wordt door Enid. Haar beide kinderen heeft de zieke het liefst uit de weg, en met haar man botert het blijkbaar ook niet al te best. Maar de echte hoofdfiguur blijkt nu de ongetrouwde Enid te zijn, die op haar veertigste het gevoel heeft dat het leven aan haar voorbijgegaan is. Ergens hoopt ze nog op een laatste kans met Rupert Quinn, wanneer alles achter de rug zal zijn. Maar dat is buiten de giftige mevrouw Quinn gerekend, die haar duidelijk in haar nopjes op haar sterfbed 'bekent' dat het haar man was die Willens uiteindelijk in de rivier deed belanden, nadat hij hem met haar betrapt had. Impulsief plant Enid een melodramatisch afscheid. Een ander crisismoment beleven we in het laatste verhaal, 'De droom van mijn moeder', waarin een violiste uiteindelijk van haar dochtertje leert houden, net voor het te laat is. In 'De kinderen blijven' kiest een andere moeder voor een jonge, waarschijnlijk slechts tijdelijke minaar in ruil voor haar getrouwde leven waarop ze uitgekeken is. De acute pijn bij de onvermijdelijke achterlating van haar kinderen die chronisch zal worden, moet zij erbij nemen.
Munro is meesterlijk in de opbouw van haar verhalen, haar typeringen en bijna fotografische beschrijvingen. Zij gaat in op de dilemma's die diep menselijke, maar vooral vrouwelijke situaties kenmerken, en de keuzes die gemaakt worden: "Een vloeibare keuze, een gefantaseerde keuze wordt uitgegoten en onmiddellijk hard; hij heeft zijn onbetwistbare vorm aangenomen." Waarna de protagonisten natuurlijk evenzeer met allerlei problemen geconfronteerd blijven. De liefde van een goede vrouw, de gevolgen en de beperkingen... Een bewonderenswaardige kroniek. [Ingeborg Landuyt]
E. Evertsen
De negende bundel van een in Canada en Amerika geliefd en vaak bekroond schrijfster – ze wordt daar wel met Tsjechov vergeleken. Ze werd geboren in 1931 en een centraal thema in haar werk is de veranderende moraal, waarbij de jongste generatie niet altijd de meest vooruitstrevende is. Hoofdpersonen in deze acht verhalen-met-open-einde zijn vrouwen van uiteenlopende leeftijden, die hun relaties met ouders, vriendinnen, kinderen, baby’s of echtgenoten verkennen. Via een dramatische gebeurtenis als overspel of de ontdekking van een misdrijf komen ze tot dieper inzicht in zichzelf en anderen. De verhalen beslaan vaak tientallen jaren. De lezer moet met al die terugblikken soms wel erg goed opletten op ‘hints’ en er wordt ook veel gerefereerd aan andere boeken, kunst enz. De vertaling is over het algemeen adequaat en deze bundel, de eerste vertaalde sinds 1991, zal ook hier een ruim vrouwenpubliek aanspreken. De schrijfster kreeg onlangs de Nobelprijs voor literatuur 2013. Gebonden uitgave op klein formaat met leeslint, kleine druk.
Elke Geurts
il/pr/10 a
Alice Munro schreef verhalen die vrijwel allemaal als klassieke huwelijksromans beschouwd kunnen worden, al heeft zij er maar een pagina of dertig/veertig voor nodig om ze te vertellen.
Bijna achteloos beschrijft de Canadese Nobelprijswinnares de meest beslissende momenten in een vrouwenleven. Zoals in het prachtige verhaal 'De kinderen blijven' uit de bundel: De liefde van een goede vrouw.
Waarom zien we de plotselinge ommezwaai van de jonge moeder Pauline niet aankomen, maar komt het tegelijkertijd toch ook niet als een verrassing als ze opeens haar gezin achterlaat voor een motelavontuurtje?
In vierendertig pagina's beschrijft Munro de point-of-no-return in het leven van Pauline. Dertig jaar na dato schetst ze hoe de jonge vader en moeder - Brian en Pauline - met hun twee dochtertjes van vijf en één jaar, en de ouders van de man vakantie vieren aan de kust van Vancouvereiland. Er is een té bezorgde schoonmoeder die tot vervelens toe blijft vragen of er iemand honger heeft of dorst, of de kinderen zijn ingesmeerd, en daarmee natuurlijk enigszins op de zenuwen werkt van haar zoon Brian. Er is de ietwat dominante schoonvader die deze perfecte vakantieplek heeft uitgekozen, en die geen tegenspraak duldt als zijn zoon zegt dat het misschien beter had gekund. En dan is er Pauline die, zoals het een schoondochter betaamt, een beetje roet in het eten gooit door zich, wanneer mogelijk, eventjes te onttrekken aan haar grappende schoonfamilie. Ze maakt ochtendwandelingetjes, waakt bij middagslaapjes van haar dochtertje, en sprokkelt zo toch wat uurtjes voor zichzelf bij elkaar waarin ze haar hoofdrol doorneemt van het toneelstuk Eurydice waarin ze na de vakantie zal optreden.
Waarbij hier vermeld moet worden dat Orpheus en Eurydice natuurlijk dé klassieke Griekse huwelijkstragedie bij uitstek is.
Tussen de regels door krijgen we wel steeds het gevoel dat Pauline een crush heeft op Jeffrey, de nogal narcistische regisseur van het amateurtheatergezelschap. Maar dagdromen over een opwindender, mondainer leven als actrice, is geen enkele jonge moeder vreemd.
De relatie tussen deze jonge ouders in hun tropenjaren is ook best liefdevol te noemen. 's Avonds laat wordt er gepraat, en vallen ze in een kameraadschappelijke positie in slaap. Als lezer zou je hen hoogstens even willen waarschuwen dat ze vooral niet moeten vergeten dat ze ook nog een partnerrelatie hebben.
En dan gebeurt het, - we hebben nog maar een paar bladzijdes te gaan - op een dag waarop Pauline alleen met haar dochtertjes op het strand zit, wordt ze gebeld door Jeffrey die in een motel in de buurt zit. Ze vertrekt die avond nog.
'Wat ze deed, was iets waarover ze had gelezen. Het was wat Anna Karenina had gedaan, en wat madame Bovary had willen doen en er werd vaak smalend over gesproken, lachend en jaloers. Weglopen met.' Oók Pauline, die zichzelf geen personage uit een klassieke huwelijksroman waant, maar een vrouw van vlees en bloed, doet het.
Eenmaal in het motel beseft ze: 'Teruggaan zou hetzelfde zijn als wanneer ze een zak om haar hoofd bond.'
Het verhaal wordt achteraf verteld. We weten als lezers dat ze deze afslag om de liefde niet had hoeven maken. Het was willekeur en noodzaak in één, laat Munro ons op de haar welbekende onnavolgbare wijze zien. Dit is nu eenmaal hoe levens kunnen lopen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.