Ver van mij
Rita Spijker
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Marmer, 2013 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : SPIJ |
15/05/2014
De Nederlandse auteur Rita Spijker houdt duidelijk niet van afstand. In Rauwe dagen heeft ze het over de dood van haar beide ouders en verslaat die gebeurtenissen op ongenadige wijze. Niet alleen voor haar omgeving is ze meedogenloos, ook, en hoofdzakelijk, voor zichzelf. Spijkers eerste boek, Kreukherstellend, verscheen in 2006 en sindsdien bracht ze onder meer nog Tussen zussen, Licht op mijn huid en Ver van mij uit. Rauwe dagen staat barstensvol ultrakorte zinnetjes en doet in het begin wat kortademig aan. Bij de panieksfeer van een moeder en vader in het ziekenhuis klopt het wel. De staccato zinnetjes passen ook bij de afkeer van de verteller voor de vader die na de dood van de moeder door de al lang volwassen kinderen geholpen moet worden. De verteller, onmiskenbaar Spijker zelf, wil helemaal niet geconfronteerd worden met de ranzige bijzonderheden van het zieke lichaam van haar negentigjarige vader. Van de weeromstuit schrijft ze die dan ook helemaal op. Door dat soort van autobiografische details krijgt dit boek een soms wat voyeuristische toon mee en dat kan ook moeilijk anders, want alles draait om die eindtijd met haar vader.
Rauwe dagen mag gerust een afrekening met de vaderfiguur genoemd worden. De woede van de verteller zit diep. Ze gaat immers niet naar de begrafenis van de man en houdt geen afscheidsrede voor hem, terwijl ze dat wel voor haar moeder deed. Haar woordje laat ze tijdens de dienst door haar zus voorlezen. Het kenmerkt de auteur dat ze van die rede enkel een versie met al de slechte kwaliteiten van haar vader in het boek opneemt, al had ze besloten dat niemand die te horen ging krijgen. Het typeert haar ook dat ze liefdevol het einde en de afscheidsdienst van haar moeder beschrijft, maar als haar vader een paar weken later overlijdt is ze bij beide gebeurtenissen afwezig. Als lezer krijg je zo zicht op een behoorlijk verknipt iemand die haast identiek is aan de figuur die ze grondig haat. Het boek wil echter nog meer dan een inkijk bieden in het hoofd van een 55-jarige vrouw bij de dood van haar ouders, want in de flaptekst wordt gewag gemaakt van ‘een ontroerend en herkenbaar pleidooi voor euthanasie’. Dat het voor ons soms een beetje te vlug gaat dat de vader dood wil en ook de dochter daarbij het voortouw neemt en hem voor één keer volmondig steunt, is ook weer sterk onthullend, maar weinig ontroerend. [Koen De Meester]
Redactie
Autobiografisch relaas waarin de schrijfster over de dood van haar ouders vertelt, haar gevoelens daarbij en de moeizame relatie die zij met haar vader had. Op een vrijdagavond in december wordt ze door haar zus gebeld: ‘Pa is vanavond gevallen in de keuken. Ma wou hem helpen opstaan…’ Haar vader heeft al weken pijn, is groggy van de pillen en wil niet meer leven. Haar moeder, die bij het helpen van haar vader is gevallen, moet dezelfde nacht nog naar het ziekenhuis. Ze raakt in coma. Nu moet er iemand voor pa zorgen, maar wie? Ondanks hun visies over leven en dood, over euthanasie, slaan de twee zussen en drie broers de handen ineen, verzorgen de vader en waken bij de moeder. De moeder overlijdt na enkele dagen. De vader sterft enkele weken later. Een indringend verslag. Het boek is ook een pleidooi voor euthanasie. Rita Spijker debuteerde in 2006 met ‘Kreukherstellend’. Ze werkte een aantal jaar als rouwbegeleider en spreker bij uitvaarten. www.ritaspijker.nl. Kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.