Een gehucht in een moeras : Brusselse verhalen
Marc Didden
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Bezige Bij Antwerpen, 2013 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : OVER LITERATUUR-SCHRIJVERS : NEDERLANDS 851.6 CLAU |
31/05/2013
Hugo Claus: een hommage is een boekje in briefvorm waarin de essayist zich in de tweede persoon — een stijltruc die snel gaat vermoeien — wendt tot zijn grote idool. Want ja, en hij herhaalt het: voor hem staat de Vlaamse schrijver op dezelfde lijn als Shakespeare en Elvis — van enige idolatrie is dit schrijfsel dan ook niet gespeend.
Als opener vertelt Marc Didden hoe hij Claus leerde kennen: als stagiair was hij regieassistent bij De vossenjacht. Didden was zo geïntimideerd dat hij het hele repetitieproces gezwegen heeft. Behalve dat het een leuke anekdote oplevert, is dit verhaal ook typerend voor de houding die Didden in dit schrijfsel aanneemt ten opzichte van Claus, namelijk die van de zelfverkleining. Claus is de absolute meester, succesvol op ieder vlak; Didden de mislukkeling. Als techniek is dat handig om de grootsheid van de schrijver in het licht te stellen, maar het wordt een tic die verveelt. Erg onderhoudend is het verhaal van Didden als acteur in Claus’ film Het sacrament: opnieuw krijgen we grappige weetjes, maar ook storende uitweidingen zoals die over de acteur Carl Ridders. Over het algemeen krijgen we heel veel Didden, weinig Claus, of toch alleen maar het stereotiepe beeld: de beminnelijke reus, de speelvogel, de intellectueel. Het beste aan dit boek is het tweede hoofdstuk, waarin twee interviews voor Humo die Didden begin de jaren tachtig met Claus had opnieuw worden afgedrukt. Daarin zegt de schrijver veel revelerends — goed dat ze hier in boekvorm bewaard worden. Daarna lijkt het of de fan amechtig zijn boekje probeert te vullen. Hij gaat voor z’n boekenkast staan en verkondigt wat platitudes over titels van Claus, hij rakelt hier en daar nog een verhaaltje op, hetzij iets persoonlijks en dus oninteressants, hetzij iets uit tweede hand, enfin: niet bijzonder lezenswaardig allemaal. Het allerstorendst is evenwel het hagiografische karakter van dit alles: het wemelt van zinnetjes als ‘Ik zou trouwens ook wel eens iets kritisch over je willen zeggen, maar ik vind niks’. Oké, dit is een hommage, dit is met veel vriendschap op papier gezet, en van de doden niets dan goeds, maar zo expliciet wordt het wel heel slijmerig.
Didden is een causeur en dat zorgt soms voor vreemde associaties en particuliere verhalen, geforceerde humor en onnodige uitweidingen. Sympathiek zou je Hugo Claus: een hommage kunnen noemen, en dat is het, maar het is ook volkomen onbelangrijk. Voor Didden is Claus een held, en met deze samenvatting kan je het boekje verder ongelezen laten.
[Carl De Strycker]
Hans Renders
De Vlaamse televisieregisseur Marc Didden (1949) haalt herinneringen op aan de tien jaar geleden overleden Hugo Claus. Zijn verhaal bestaat uit herinneringen, citaten uit artikelen en een interview dat hij ruim dertig jaar geleden met Claus hield voor het weekblad Humo. Didden is een fan, en dat heeft zijn nadelen. Het is allemaal wel erg bewonderend en flemerig. Ook de opmerkingen dat Claus' boek 'Het verdriet van België' langer zal bestaan dan België zelf, zijn een tikje obligaat en door anderen ook al gemaakt. Claus was misschien een 'genie', maar om dat overtuigend over het voetlicht te brengen hebben we toch de 'schriftgeleerden', 'vorsers' en 'letterkundigen' nodig waar Diddens met enig dedain over schrijft.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.