Meer dan mannelijk
Marion Bloem
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Arbeiderspers, 2012 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : BLOE |
15/02/2013
Marion Bloem werd in 1983 bij het grote publiek in een klap beroemd met haar veelgeprezen roman Geen gewoon Indisch meisje waarin de Indische achtergrond van de schrijfster een belangrijke rol speelt. Inmiddels is ze de zestig gepasseerd, en al veertig jaar is ze aan het schrijven. Om die jubilea te vieren verschenen in één jaar drie boeken van haar hand. Met Een meisje van honderd realiseerde ze ongetwijfeld een van haar meest ambitieuze projecten: een familieroman die zich afspeelt tegen de veranderende maatschappij van Indonesie. Ook elementen uit Bloems eigen leven keren terug in haar jongste roman. Doorheen haar oeuvre is ‘Indië/Indonesië’ een belangrijk thema gebleven. Net als bij haar debuut speelt in Een meisje van honderd het leven in en de geschiedenis van de voormalige Nederlandse kolonie een sleutelrol.
Het verhaal wordt alternerend verteld zoals het gezien wordt door Moemi, geboren in 1906, en Beila, een meisje van deze tijd. De familieroman omsluit aldus de gehele twintigste eeuw en nog een beetje van de eenentwintigste. Familiekwesties, de angst voor goena goena (de befaamde stille kracht die heerst in het eilandenrijk), maar ook recente terroristische aanslagen, zoals die op de Twin Towers of op een discotheek op Bali vormen de achtergrond.
Kort: Moemi bezit paranormale krachten en voorziet de ellende waarin het grote gezin waarin ze als jong weesje is opgenomen, zal terechtkomen. Ze wordt geregeld geconsulteerd, maar heeft niet de kracht om de loop van de gebeurtenissen te wijzigen. We zien haar leven voorbijtrekken, ze maakt deel uit/ wordt slachtoffer van de woelige Indonesische geschiedenis. Tegelijk leren we Beila kennen: haar moeilijke relatie met haar ouders, met haar partner, maar ook haar groeiende interesse in haar Indische achtergrond en de mensenrechtenschendingen van vandaag zijn hier de voornaamste thema’s. Met name het lot van de in 2004 op een vliegtuig vermoorde activist Munir Said Thalib intrigeert haar, ze wil een documentaire maken over diens leven. De lezer ziet al van ver aankomen dat de verhalen zich langzaamaan in elkaar zullen vervlechten — ze hebben er dan ook bijna vijfhonderd pagina’s de tijd voor.
De manier waarop Bloem haar verhaallijnen met elkaar verweeft, is ingenieus, de roman is dan ook een interessante combinatie van een eigentijds verhaal en een traditionele Indische vertelling zoals we die kennen van pakweg P.A. Daum of Louis Couperus. De vele Indische gerechten, de terminologie en zeker ook de uitgebreide en niet zelden ingewikkelde (omwille van de vele personages) verhalen die de hoofdpersonen met elkaar uitwisselen geven Een meisje van honderd een authentieke Indische sfeer. Achterin is een woordenlijst opgenomen. Misschien was het wel aangewezen om ook een stamboom te vermelden: de lezer verliest wel eens de draad bij al die familieverbanden van vroeger en nu. Leuk zijn ook de kleine, expliciete verwijzingen naar de wereldliteratuur die Bloem verstopte in haar boek (o.a. naar Winter Journal van Paul Auster).
Het maakt van Een meisje van honderd boeiende lektuur voor al wie geïnteresseerd is in heden en verleden van Indonesië. Tegelijk zet het de deur open naar de traditionelen (hoe zat dat nu weer met Sarinah en Den Ekster bij Daum?) en nodigt het uit tot (her)lezing van bijvoorbeeld de boeken van Pramoedja Ananta Toer om goed te begrijpen hoe de Indonesische bevolking in de twintigste eeuw de opeenvolgende oorlogen en opstanden beleefde. [Marjan Bex]
Annemiek Buijs
Familie-epos van de Nederlands/Indonesische schrijfster [1952] over drie familiegeneraties op Bali. De roman verwijst, ook qua titel, naar het debuut ‘Geen gewoon Indisch meisje’ uit 1983. Hoofdpersoon is Moemie, die als baby bij een moordpartij haar hele familie verliest. Ze wordt geadopteerd en belandt in Amerika. Moemie is helderziend en voorspelt ziektes, scheidingen en zelfs de aanslag op de Twin Towers. Een van haar achternichten, de lesbische Beila, wil een politieke film maken en gaat op zoek naar haar stokoude tante voor onderzoek naar de familiegeschiedenis. Dit lijvige boek heeft veel (vooral vrouwelijke) personages: zussen, nichten, tantes, dochters en moeders, die over de hele wereld wonen en werken. Moemie is geïnspireerd op de grootmoeder van de auteur die ook honderd werd. Bloem is breedsprakig, ze wisselt veelvuldig van perspectief, tijd en personage, waardoor het in het begin minder vlot leest. Fictie over de koloniale geschiedenis met een verrassende plot. Voor een breed (vrouwelijk) publiek. Kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.