Het mirakel van België
Maarten Inghels
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Bezige Bij Antwerpen, 2012 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 10706 |
us/ug/31 a
Luukas Kolibri is opkoper van rommel. Overlijdt er iemand zonder verwanten, willen de verwanten zelf de boel niet leeghalen of moet een plaats delict gepoetst worden? Luukas staat paraat. Of tenminste, hij stond, want sinds zijn vriendin Robin is doodgereden, zit hij zelf te diep in de rouw om nog optimaal te functioneren.
De handel in emotionele goederen, het prozadebuut van dichter Maarten Inghels, heeft nogal wat miserie tussen de kaften. Rouw, kanker, eenzaamheid, moeizame vader-kindverhoudingen, 9/11, dementie... Het is veel. Tegelijk stelt het niets voor. Inghels rijgt het ene rouwcliché aan het andere: de voicemail van je dode geliefde bellen, je schuldig voelen over het vervagen van herinneringen en wat dies meer zij. Het is een oppervlakkig aantikken van clichés. De treurnis gaat niet diep, het is slechts het literaire equivalent van motregen.
Een mens wordt nogal lastig van dit boek, en meer in het bijzonder van Inghels' aanstellerigheid. Lees bijvoorbeeld de beschrijving van een feest in hoofdstuk 9: een combinatie van kinderachtigheid (gasten zingen met wijdopen mond 'zodat je de amandelen met elkaar ziet pingpongen'), misantropie (de muziek staat te luid 'om een fatsoenlijk gesprek te houden over de invloed van het kaviaarsocialisme') en snobisme ('de nuttelozen van de nacht', verwijzing naar Jacques Brel). Voor deze combinatie bestaat een adjectief: puberaal.
MAARTEN INGHELS
De handel in emotionele goederen.
De Bezige Bij Antwerpen, 206 blz., 19,95 .
te/ep/12 s
Maarten Inghels , De Bezige Bij Antwerpen, 208 blz., euro 19,95.
Liefdesverdriet kan een mens opvreten. Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk schreef er zijn bloedmooie Het museum van de onschuld over en Maarten Inghels het al even innemend klinkende De handel in emotionele goederen . In deze roman staat Luukas centraal, iemand die door de nabestaanden gebeld wordt om het huis van de overledene leeg te maken omdat zij dat vanwege tijd of emotie zelf niet kunnen. Het leed veroorzaakt door het meisje van zestien dat zich met het jachtgeweer van haar opa door het hoofd geschoten heeft of door de man die zich tijdens een spelletje wurgseks te ver waagde, doet hem niets meer, maar de dood van zijn geliefde Robin, vier jaar eerder, weegt nog altijd zwaar op hem. Hij stouwt zijn huis vol met restanten van haar, van wenkbrauwhaartjes over stukjes nagel tot de autozetel waarop ze naast hem zat. Tot het allemaal te veel wordt. Inghels is geen Pamuk en dat is voor een debutant van 24 geen schande natuurlijk. Zijn beelden zijn soms tweedehands en als hij zijn geforceerde lolligheid ingeruild had voor ingetogen medeleven had hij een veel beter boek afgeleverd, maar geef hem tijd en die Inghels komt er wel.
(M.V.) ■
31/01/2013
Maarten Inghels kwam de Nederlandse letteren binnen als dichter en publiceerde reeds twee bundels, Tumult (2008) en Waakzaam (2011). Hij is tevens de initiatiefnemer van de Eenzame Uitvaart, een project waarbij dichters een gedicht schrijven voor eenzaam gestorven mensen en dat voordragen op de uitvaart. De handel in emotionele goederen is de welluidende titel van zijn romandebuut, dat handelt over een thema dat de jonge auteur blijkbaar erg bezighoudt: de dood. Daarmee brengt Inghels een klassiek thema, maar plaatst dat in een eigentijds kader. Met humor probeert hij het zware thema bovendien wat te verlichten en te relativeren. Al is die laatste onderneming misschien niet altijd even gelukkig en geslaagd te noemen.
Luukas Kolibri, hoofdpersoon in deze roman, is handelaar in emotionele goederen. Op vraag van de familie komt hij de inboedel en persoonlijke bezittingen van de overledene weghalen. Als een korte passant komt hij het leven binnen van mensen die net hun dierbare verloren hebben, hetzij door ziekte, een ongeluk, een aanslag, zelfmoord of euthanasie. Zo wordt in de roman enerzijds — al zappend — een beeld opgehangen van hoe de dood vandaag wordt beleefd. Daarbij besteedt de auteur onder andere aandacht aan de commerciële kant van de dood, de digitale erfenis van de overledene en moderne nieuwtjes zoals tattoos met de as van de dode. Anderzijds wordt er — veel uitgebreider — stilgestaan bij het rouwproces, meer bepaald het ontspoorde rouwproces. Door een persoonlijk drama, de dood van zijn vriendin Robin, raakt de anders zo gedisciplineerde, beheerste en nauwgezette Luukas de pedalen helemaal kwijt. Hij probeert de leegte op een materiële manier op te vullen. Dit mondt uit in een krankzinnige verzamelwoede. 'Elk object dat door haar vingers was gegaan of dat nog maar vaag naar haar rook, wilde hij koesteren als een felbegeerd collector’s item.' Dit gaat van wenkbrauwhaartjes, teennagels en vuil badwater tot voorwerpen die in de verste verte niets meer met Robin te maken hebben. 'Het waren de wapens die hij had tegen het failliet van zijn geheugen, om te verhinderen dat elke herinnering verdween.' Luukas komt in een isolement terecht: hij raakt vervreemd van de buitenwereld en van zichzelf. Hij maakt zichzelf inwendig kapot, tot hij uiteindelijk na meer dan vier jaar beseft dat het zo niet verder kan.
De roman start sterk en het eerste deel nodigt alvast uit om in de toekomst meer te gaan lezen van deze auteur. In de tweede helft van het boek laat Inghels het echter afweten en wordt hij wat nonchalant. We krijgen hoofdzakelijk een herhaling en een (overbodige) uitvergroting van wat in het eerste deel al meer dan duidelijk was. Alsof de auteur niet meer weet waar hij nu met zijn verhaal naartoe moet en de psychologische ontsporing van Luukas (die te sterk ruikt naar psychologie uit het boekje) dan nog maar wat verder laat kabbelen om er vervolgens een abrupt en ongeloofwaardig einde aan te zetten. In de laatste twee hoofdstukken laat Inghels Luukas 'ontwaken uit de diepste nachtmerrie'. 'Hij was genezen', zo lezen we. Daarnaast stuit de lezer te vaak op gratuite uitspraken die best mooi klinken, maar uiteindelijk weinig betekenen, genre: 'In het verleden dat hij conserveerde, zat de toekomst'. Ook het Man bijt hond-gehalte van de opgevoerde personages, dat gebruikt wordt als een vorm van al te makkelijke humor, gaat op den duur wat storen. Terwijl in het eerste deel het evenwicht tussen ernst en humor nog relatief goed werd bewaard, lijkt de ernst — zowel van het boek als van de schrijver — in het tweede deel ver te zoeken.
[Mieke Opstaele]
Dr. E.A. van Kemenade
Het thema rouwverwerking komt op een zeer originele en enigszins bizarre wijze aan de orde in dit debuut van de Vlaamse schrijver (1988). De hoofdpersoon haalt goederen op bij mensen die op natuurlijke of minder natuurlijke wijze overleden zijn en is in die zin vertrouwd met de dood. Hij verkoopt die spullen dan weer door. Als hij zelf het verdriet moet verwerken van het verlies van zijn vriendin, raakt hij volledig van slag - en begint dan juist goederen te verzamelen. Daardoorheen loopt een tweede verhaallijn van een spermadonor. Een makkelijk lezend, knap geconstrueerd, verrassend verhaal van deze auteur die voorheen vooral als dichter publiceerde. Kleine druk, ruime lay-out.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.