Zeven dubbeltjes en een trein
Fran Bambust
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Clavis, 2012 |
JEUGD : VERHALEN ROOD (9-11 J.) : BAMB |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Clavis, 2012 |
Thema: diversiteit 3.5.DIV.LO |
15/11/2012
Fran Bambust, hoofdredactrice van het holebimagazine ZiZo en woordvoerster van holebifederatie Çavaria, wil in haar debuut Plafondmeisje een universele boodschap meegeven; namelijk dat iedereen ‘anders’ is en in zijn/haar eigenheid moet worden erkend. ‘Anders zijn’ geldt hier overigens als een metafoor, want de transseksuele auteur wil zich niet exclusief op holebi’s en transgenders richten. Een nobel streven, maar levert het ook interessante literatuur op?
Hoofdpersonage Imke blijkt een modelkind, zo saai als ‘gekookte aardappelen’, tot ze op een dag besluit buiten de lijntjes te kleuren. Net als haar klasgenote Nadeema — want de multiculturele invalshoek mag niet ontbreken — wil ze eigenwijze opmerkingen maken en stiekem briefjes doorgeven tijdens de les. Tot Imke na een nachtelijke valpartij plots aan het plafond vastkleeft en zelfs het luchtruim gaat verkennen. Met Nadeema als ervaren gids ontmoet Imke nog meer ‘zwevers’, tot ze de aandacht trekt van de natuurwetpolitie. Wegens ‘overtreding van de zwaartekracht’ worden de meisjes gearresteerd en zullen ze in het 'Wettenschapelijk Instituut' met behulp van speciale schoenen en uitlachgas weer tot ‘normale’ kinderen getransformeerd worden. Het ontaardt in een heuse strijd, die Imke en Nadeema met behulp van hun ouders en enkele zwevers moeiteloos winnen. Ziehier het recept voor een goed jeugdboek volgens Bambust: men grossiert in de voorspelbare ingrediënten als (zogenaamde) humor, spanning, fantasie, en voegt daar een overduidelijke moraal en geforceerd happy end aan toe. Dat fantasievolle verhalen schrijven geen synoniem hoeft te zijn van ongebreideld freewheelen, zonder coherente structuur of enige plot, lijkt de auteur niet te zijn opgevallen. Niet alleen bestaat het verhaal uit een aaneenschakeling van clichés, ook stilistisch raakt Bambust niet verder dan wat gezochte beelden en zogenaamd humoristische intermezzo’s. Flauwe woordspelingen en grapjes over eigennamen blijven het goed doen; de agenten van de natuurwetpolitie heten Newton en Copernicus, een van de artsen die Imke van het plafond moet halen, is dokter Voets. Het ligt er allemaal vingerdik op, van een impliciete benadering van de thematiek of zelfs enige nuancering is geen sprake. De zwart-witillustraties van An Van Dooren doen sterk aan het werk van Leo Timmers denken, maar zijn niet half zo geslaagd. De karikaturale figuurtjes vormen nergens een aanvulling, laat staan verbeelding van de toch al magere tekst. En daarmee is de inleidende vraag ruimschoots beantwoord: een gezocht pleidooi voor (aanvaarding van) diversiteit, verpakt in een stilistisch beschamend verhaaltje, is interessante jeugdliteratuur.
[Jürgen Peeters]
31/07/2013
Fran Bambust, hoofdredactrice van het holebimagazine ZiZo en woordvoerster van holebifederatie Çavaria, wil in haar debuut Plafondmeisje een universele boodschap meegeven; namelijk dat iedereen ‘anders’ is en in zijn/haar eigenheid moet worden erkend. ‘Anders zijn’ geldt hier overigens als een metafoor, want de transseksuele auteur wil zich niet exclusief op holebi’s en transgenders richten. Een nobel streven, maar levert het ook interessante literatuur op?
Hoofdpersonage Imke blijkt een modelkind, zo saai als ‘gekookte aardappelen’, tot ze op een dag besluit buiten de lijntjes te kleuren. Net als haar klasgenote Nadeema — want de multiculturele invalshoek mag niet ontbreken — wil ze eigenwijze opmerkingen maken en stiekem briefjes doorgeven tijdens de les. Tot Imke na een nachtelijke valpartij plots aan het plafond vastkleeft en zelfs het luchtruim gaat verkennen. Met Nadeema als ervaren gids ontmoet Imke nog meer ‘zwevers’, tot ze de aandacht trekt van de natuurwetpolitie. Wegens ‘overtreding van de zwaartekracht’ worden de meisjes gearresteerd en zullen ze in het 'Wettenschapelijk Instituut' met behulp van speciale schoenen en uitlachgas weer tot ‘normale’ kinderen getransformeerd worden. Het ontaardt in een heuse strijd, die Imke en Nadeema met behulp van hun ouders en enkele zwevers moeiteloos winnen. Ziehier het recept voor een goed jeugdboek volgens Bambust: men grossiert in de voorspelbare ingrediënten als (zogenaamde) humor, spanning, fantasie, en voegt daar een overduidelijke moraal en geforceerd happy end aan toe. Dat fantasievolle verhalen schrijven geen synoniem hoeft te zijn van ongebreideld freewheelen, zonder coherente structuur of enige plot, lijkt de auteur niet te zijn opgevallen. Niet alleen bestaat het verhaal uit een aaneenschakeling van clichés, ook stilistisch raakt Bambust niet verder dan wat gezochte beelden en zogenaamd humoristische intermezzo’s. Flauwe woordspelingen en grapjes over eigennamen blijven het goed doen; de agenten van de natuurwetpolitie heten Newton en Copernicus, een van de artsen die Imke van het plafond moet halen, is dokter Voets. Het ligt er allemaal vingerdik op, van een impliciete benadering van de thematiek of zelfs enige nuancering is geen sprake. De zwart-witillustraties van An Van Dooren doen sterk aan het werk van Leo Timmers denken, maar zijn niet half zo geslaagd. De karikaturale figuurtjes vormen nergens een aanvulling, laat staan verbeelding van de toch al magere tekst. En daarmee is de inleidende vraag ruimschoots beantwoord: een gezocht pleidooi voor (aanvaarding van) diversiteit, verpakt in een stilistisch beschamend verhaaltje, is verre van interessante jeugdliteratuur.
[Jürgen Peeters]
M.L.J. Demandt-Voncken
Imke (ik-figuur) is een heel gewoon, doodnormaal, saai meisje. Wanneer ze op een dag uit haar bed valt, komt ze niet op de grond, maar op het plafond terecht. Volgens de natuurwetpolitie mag dit niet. En dan krijgen we een verhaal vol achtervolgingen, acties en zelfs bladzijden die op z'n kop gaan. Debuut van Fran Bambust (die zelf geboren werd als Franky en jaren later van geslacht veranderde) die een leuk, spannend, grappig kinderboek over anders zijn en anders mogen zijn heeft geschreven. Samen met de originele, leuke en grappige zwart-witillustraties wordt dit een verrukkelijk verhaal. Het gaat over anders zijn in het algemeen. Je rare kantjes verbergen is voor niets nodig. Het doet soms denken aan de verhalen van Pippi Langkous. Het verhaal is ingedeeld in getitelde hoofdstukken en veelvuldig geïllustreerd. Soms gaan stukken van het verhaal letterlijk op z'n kop. Een humoristisch verhaal dat op een kinderlijke manier vertelt hoe het voelt om anders te zijn. Vanaf ca. 10 jaar.
Hilde de Boeck
ua/an/22 j
Imke is een doodgewoon kind. Eigenlijk een beeje saai, vinden de meesten. Ze gedraagt zich onopvallend, niemand merkt haar op. Op het feest voor haar eerste communie nam iedereen zijn cadeautje weer mee omdat Imke zo stil, zo netjes, zo knikkelief en lachebraaf was. Haar klasgenootje Nadeema is net het tegenovergestelde. Imke vindt dat best leuk en doet mee met haar vriendin. Plots valt ze op. Maar ze wordt pas echt opvallend wanneer ze uit haar bed valt en op het plafond terecht komt. Onmiddellijk wordt de natuurwetpolitie gealarmeerd want dit is tegen de wet van de zwaartekracht. Gelukkig kan Imke met hulp van haar mama ontsnappen. In haar vlucht komt ze Nadeema tegen in de wolken. Nadeema is net als zoals zij een zwever. Ze komen nog andere zwevers tegen. Iedereen wil haar helpen ontsnappen maar wanneeer de natuurwetpolitie hen op het spoor zit, offeren Imke en Nadeema zich op en laten zich vangen.
Dit fantasieverhaal vertelt hoe het voelt om anders te zijn. Hoe reageert haar omgeving op het feit dat ze niet meer zo saai is. De schrijver, die zelf ook anders is, vertelt op een grappige manier dat je ook anders mag zijn. Het anders-zijn kon echter op een betere manier aan bod komen. Het boek begint leuk maar boeit minder naar het einde toe. Het wordt allemaal overdreven. Het wetenschapshuis heeft een kamer met alle normen: lichaamslengte, neuslengte, ... Anders zijn is verboden door de natuurwetpolitie: Paul Newton en Barbara Copernicus willen Imke oppakken. Wanneer ook zij falen worden ze op het matje geroepen bij de wettenschaper.
Met veel humor geschreven, maar op een manier die niet altijd wordt begrepen door de jonge lezertjes. (Dank je wel, mevrouw, en Goeiemorgen, mevrouw en tot ziens, mevrouw. Tenzij je een meneer bent, maar dat begrijp je wel).
De tekst is ondersteboven gedrukt op het moment dat Imke uit haar bed valt. Dit had allemaal leuk en origineel kunnen zijn maar komt niet echt tot zijn recht doordat het verhaal oppervlakkig blijkt. Hoe het echt aanvoelt wanneer je 'anders' bent, dat vind je niet terug in het verhaal. De schrijver wil de boodschap brengen dat je helemaal niet hoeft te verbergen dat je anders bent. Persoonlijk vind ik niet dat deze boodschap overkomt.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.