Remy de Muynck (Saint-Remy) : schoonheid is kostbaarder dan vrede
Renaat Ramon
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Poëziecentrum, 2012 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : POEZIE : RAMO |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Poëziecentrum, 2012 |
WEFLA MAGAZIJN : ENKEL NA MAGAZIJNAANVRAAG : RAMO |
15/04/2013
Renaat Ramon is een buitenbeentje, een grensganger die ervan houdt de grens tussen literatuur en beeldende kunst af te tasten en te verleggen. Aan de ene kant laat de dichter zich graag inspireren door plastisch werk en hanteert hij een beeldgebruik dat als het ware dat model naar de taal tracht te transponeren. Aan de andere kant is Ramon werkzaam als beeldend kunstenaar, maar gebruikt hij daarbij vooral het materiaal van de taal. Die vruchtbare interactie tussen woord en beeld beoefent Ramon op diverse wijzen. Klemteken, een ruime bloemlezing uit het werk van ruim drie decennia activiteit, geeft een unieke kans om kennis te maken met dit oeuvre, dat hoofdzakelijk via bibliofiele edities werd verspreid. Dit boek geeft niet enkel de kans op een ruimer publiek maar het biedt ook een breder overzicht, waardoor de problematiek van Ramons oeuvre overtuigender en nauwkeuriger wordt gepresenteerd.
De bloemlezing opent met een aantal ‘traditionele’ verzen waarin het woord overweegt op het visuele beeld. Ramon toont zich hierin een scherpe waarnemer en een dichter die gebrand is op het precieze woord. Oogseizoen en Ansichten zijn bundels waarin dat kijken centraal staat. De dichter becommentarieert als het ware de vele locaties die hij bezoekt, alsof hij ansichtkaarten stuurt. Tegelijk echter gaat het vaak om laconieke en ontmaskerende verzen. De toeristische argeloze, zelfs onverschillige blik wordt meermaals doorprikt. Ramon toont hoe de geschiedenis haar sporen heeft nagelaten, hoe geweld en politiek aanwezig zijn in de ruimte van de stad en bij de mensen die er leven. Een afstandelijke ironie wordt meermaals gecombineerd met een vorm van maatschappijkritiek, met een duidelijk dichterlijk engagement. Ook aan de recentere bundel Rebuten ligt een soortgelijk project ten grondslag. Ditmaal richt de dichter zich, in briefvorm, tot een aantal bekende en minder bekende voorzaten uit de oudheid en de (antieke) geschiedenis. Ook nu komt het erop aan de afstand in tijd en ruimte deels te overbruggen, door historische gegevens te verbinden met een actuele maatschappelijke problematiek. Die omweg vormt misschien een hinderpaal voor lezers die gericht zijn op eenvoudige en rechtlijnige informatie, maar in feite gaat het om een noodzakelijke problematisering van de vanzelfsprekendheid en de clichés waarin mensen zijn ingebed. Ramon vervreemdt, en net daarin ligt de meerwaarde van zijn gedichten.
Typografisch kiest de dichter vaak voor afwisseling, een aspect dat uiteraard in de ‘beeldpoëzie’ nog veel sterker op de voorgrond treedt. Hier komt als het ware de plastische kunstenaar aan bod, die visueel poëzie creëert en daarbij graag woorden en letters gebruikt. Sommige gedichten zijn woordbeelden, waarin het woord nog overweegt, bepaalde betekenissen worden gevisualiseerd zodat ze aan intensiteit winnen. In andere gevallen gebruikt de dichter woorden vooral om constellaties te construeren, de letters worden geïntegreerd in een visuele voorstelling. De latere gedichten tonen veeleer een neiging tot abstractie, waarbij het grafische op zich staat en er vaak een samenspel tussen titel en beeld wordt beoogd. Tegelijk komt de dichter/kunstenaar zelf ook op de voorgrond, wordt hij fotografisch een onderdeel van het beeld. Hier wordt als het ware de realiteit zelf geconceptualiseerd. Ramon maakt zo gebruik van een breed gamma aan oriëntaties, maar steevast gaat het om een effect van herkenning en vervreemding. De kijker/lezer neemt waar, wordt vaak eerst op het verkeerde been gezet, moet zijn overtuigingen bijstellen. Humor en kritiek zijn daarbij twee houdingen die allebei berusten op die noodzaak om afstand te nemen, om stil te staan en na te denken. In die zin is Klemteken het tegengestelde van vrijblijvende lyriek, van ontspanning. Ook de lezer raakt, of hij dat wil of niet, onophoudelijk geklemd tussen de tekens. [Dirk De Geest]
Redactie Vlabin-VBC
Deze dichter is een literair buitenbeentje: enerzijds laat hij zich graag inspireren door plastisch werk; anderzijds gebruikt hij als beeldend kunstenaar vooral talig materiaal. In de openingsverzen van deze ruime bloemlezing toont de dichter zich een scherp waarnemer, gebrand op het precieze woord. In de hierop volgende bundels combineert hij in vaak laconieke en ontmaskerende verzen een afstandelijke ironie met een vorm van maatschappijkritiek. In recenter werk richt de dichter zich, in briefvorm, tot een aantal voorzaten uit de geschiedenis. Ook hier verbindt hij historische gegevens met maatschappelijke problematiek; hij vervreemdt, en net daarin ligt de meerwaarde van zijn gedichten. Typografisch kiest de dichter vaak voor afwisseling, wat in de beeldpoëzie nog veel sterker op de voorgrond treedt via woordbeelden en constellaties. De latere gedichten tonen veeleer een neiging tot abstractie, waarbij het grafische op zich staat. Deze bloemlezing is geen vrijblijvende lyriek, integendeel. De lezer raakt – of hij dat wil of niet – onophoudelijk ‘geklemd’ tussen de tekens. Met bibliografie.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.