Levenslang links : in de schaduw van hamer en sikkel
Erik De Bruyn
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Houtekiet, 2011 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 333.5 BRUY |
31/12/2011
‘U merkt het, ik ben kwaad. Kwaad omdat de wereldwijde sociale oorlog door rechts gevoerd wordt onder een vlag van morele superioriteit die totaal geen lading dekt. Het is een vals verhaal van normen en waarden uitgesproken door politieke pornografen. Door huisideologen van het vijfde knoopsgat die een heruitgave zijn van de negentiende-eeuwse kleinburgerlijke predikanten. En kwaad omdat centrum-links aangetast is door dezelfde smerige ziekten van het elitarisme, de gretigheid en de machtsgeilheid, en ons onbeschermd achterlaat. Wat nu kleine man?’. De rood-linkse dwarsligger Erik De Bruyn, die in april 2011 ontgoocheld uit de sp.a stapte en de nieuwe politieke beweging Rood! oprichtte, schrijft een verrassend vurig, stevig, overtuigend pamflettair boek, waarin hij het heersende rechtse eenheidsdenken in Vlaanderen — gesymboliseerd door de N-VA — op de korrel neemt. ‘Het homogene Vlaanderen waar sommigen van dromen: een Vlaanderen dat geen rekening meer hoeft te houden met Franstaligen, socialisten of andere volksvreemde elementen… De Wever schoot de formatienota van Di Rupo onder andere af omdat er een — zeer voorwaardelijke en dan nog tijdelijke — vermogensbelasting in stond, en omdat die grote vermogens vooral in handen zijn van Vlamingen. Hij was tegen het terugschroeven van fiscale gunstmaatregelen voor grote bedrijfswagens, omdat het vooral de Vlamingen zijn die ermee rondrijden. Daarmee mobiliseert hij dus de Vlaamse publieke opinie — grotendeels bestaande uit werknemers met een bescheiden inkomen — voor de verdediging van de privileges van de financieel sterkeren’. De Bruyns stijl is wild en woest, maar to the point. Verwacht geen wetenschappelijke analyses, zware literatuurverwijzingen of academisch onderbouwde stellingen. De Bruyn spreekt recht uit de buik en slaat vaak de spijker op de kop. Het discours is soms kort door de bocht, soms naïef-visionair, soms links-populistisch, maar stemt vaak tot nadenken. De opbouw van het boek is circulair. De negen hoofdstukken vormen in feite negen essays met steeds dezelfde krachtlijnen en stellingen die in lichtjes andere bewoordingen terugkeren.
De Bruyns grondstelling is dat de socialistische partijen in Europa en in België sinds de val van de Muur op drift zijn geraakt. Onder impuls van figuren zoals Tony Blair en Frank Vandenbroucke evolueerde de socialistische beweging naar sociaaldemocratie en vervolgens naar sociaalliberalisme. Er werd komaf gemaakt met al wat links ooit sterk had gemaakt: een duidelijke politieke identiteit en dito doelstellingen. De Bruyn koppelt die — ook electoraal — noodlottige evolutie aan zijn eigen lot. Hij werd zelf genadeloos ui de sp.a gebonjourd. De voorbeelden die hij in zijn boek geeft over het gebrek aan interne democratie binnen de sp.a, zijn schrijnend en pijnlijk. Het tij is nog niet gekeerd. De Bruyn stelt vast dat door de financiële crisis heel wat mensen een anti-establishment houding aannemen, maar dat de rechts-populistische partijen de tijdgeest beter vatten dan de socialisten. Hij stelt zijn hoop op de jeugd en het nieuwe middenveld. De Bruyn is gecharmeerd door de indignadosbeweging en door de nieuwe generatie die op 23 januari 2011 door Brussel trok om te eisen dat er snel een nieuwe regering zou worden gevormd (‘de dwarsliggers’). Het nieuwe middenveld wordt gesymboliseerd door actieve onafhankelijke burgerbewegingen zoals Ademloos, de stRaten-generaal en de Climate Justice Action Belgium. Het socialisme zal zichzelf moeten heruitvinden. ‘Links moet de ambitie hebben een brede sociale meerderheid te mobiliseren, maar moet ophouden te denken dat dit mogelijk is op basis van de slappe en ongeloofwaardige centrumkost opgediend door de marketingbureaus en de spindoctors’.
De Bruyn hamert in zijn boek op een aantal stellingen zodat we ze zeker niet vergeten. Een greep: in het Vlaams Parlement zetelt geen enkele arbeider, wat wijst op een democratisch deficit; landen die uit elkaar vallen of splitsen worden daarvan nooit welvarender; de handenarbeid moet dringend maatschappelijk en financieel worden geherwaardeerd; indien het Griekse belastingstelsel progressief was geweest zoals het onze, was het land nooit zo diep gevallen; sp.a-volksvertegenwoordigers mogen niet veel meer verdienen dan de mensen die ze vertegenwoordigen, namelijk de arbeiders en de bedienden; Evo Morales (Bolivië) en Hugo Chavez (Venezuela) worden in onze media ten onrechte gedemoniseerd; sociale strijd is ook ecologische strijd; in de plaats van op multiculturaliteit zou de linkerzijde zich meer moeten richten op universaliteit; de Europese Unie moet dringend werk maken van een Europees minimumloon en sociale convergentienormen; het Vlaams-nationalisme wil niet enkel de solidariteit tussen het noorden en het zuiden breken, maar de solidariteit tout court, ook binnen de regio’s; ons land werkt zich kapot en is groeiverslaafd; de consument heeft het van de burger gewonnen.
Met zijn eigen stem en eigen stijl, vormt De terugkeer van de dwarsliggers een welgekomen bijdrage tot het maatschappelijke debat. Het is dan ook doodjammer dat dit boek door de reguliere pers straal werd genegeerd.
[Gunter Bousset]
Redactie Vlabin-VBC
De auteur, politicus en rood-linkse dwarsligger, die in april 2011 ontgoocheld uit de sp.a stapte en de politieke beweging ‘Rood!’ oprichtte, schrijft een verrassend vurig, stevig, overtuigend pamflettair boek waarin hij het heersende rechtse eenheidsdenken in Vlaanderen op de korrel neemt. In dit boek vind je geen wetenschappelijke analyses, zware literatuurverwijzingen of academisch onderbouwde stellingen. De auteur spreekt recht uit het hart. Het discours is soms kort door de bocht maar stemt tot nadenken. De negen hoofdstukken bestaan uit essays met steeds dezelfde krachtlijnen en stellingen. De grondstelling is dat de socialistische partijen in Europa sinds de val van de Muur op drift zijn geraakt. Onder impuls van mensen als Tony Blair en Frank Vandenbroucke evolueerde de socialistische beweging naar sociaaldemocratie en vervolgens naar sociaalliberalisme, waarbij de originele doelstellingen uit het oog verloren raakten. Hij besluit dat het socialisme zichzelf zal moeten heruitvinden. Dit boek vormt, in een heel eigen stijl, een welgekomen bijdrage tot het maatschappelijke debat. Noten achteraan.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.