Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt magazijn
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Mouria, cop. 2011 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 6256 |
Besprekingen
15/05/2012
'De dood geeft aan de lopende band spijt', is de conclusie van een rouwverslag, dat dit keer niet door de overlevende vader maar door de gestorven zoon wordt uitgesproken. De 21-jarige filosofiestudent Lion, getroffen door acute meningitis, sterft na helse pijnen op zaterdag 25 oktober 2003 om 16u17 in het ziekenhuis van Douarnenez. Hij zal van dat ogenblik af het leven van zijn vader Michel, die de eerste dagen volkomen verstrikt raakt in berouw, spijt en schuldgevoelens, op de voet volgen. Hij betrapt hem terwijl hij in zijn papieren snuffelt op zoek naar mogelijke verklaringen. Hij ziet hem met enige verbazing zijn studentenkamer opruimen en zijn neus in het vuile wasgoed drukken voor een laatste geurspoor van het enige kind. Hij hoort hem vriendjes en vriendinnen uitvragen om na te gaan of hij wellicht iets had moeten weten wat het ergste had kunnen voorkomen. Hij gaat met hem en zijn moeder Martine de hele kruisweg af: het lijden, het sterven, de pijnlijke crematie, de begrafenisrituelen, de herinneringen die troosten of opstandig maken, de kwalijke dromen, het leven erna dat de dood aanvaardbaar moet maken en tot een soort opstanding moet leiden.
De opzet om deze tragedie van op afstand te bekijken — de auteur verhaalt immers zijn eigen wedervaren — is nodig om controle te houden over het verdriet en andere frustrerende gevoelens die zich aandienen. Zo kan de noodzakelijke luchtigheid in het dramatische gegeven worden gebracht — en zelfs wat humor. Naargelang het verslag vordert wordt het voor de auteur moeilijker om de juiste afstand te bewaren en vervalt hij nogal eens in pathetiek en sentimentalisme. Begrijpelijk natuurlijk, maar lastig voor de lezer die de interessante kritische spanning in de vader-zoonverhouding aangehouden zou willen zien. De auteur kan zijn rol als personage niet gescheiden houden van zijn eigen vaderlijke rol, en erger nog: ook niet van zijn rol als creatief theatermaker die, ook in het verdriet, een glansrol moet blijven vertolken.
De zoon is een niet onaardig debuut, dat in 2011 misschien toch te makkelijk de winnaar werd van de Prix Goncourt du premier roman. [Jan Baes]
Drs. M. Bartelink-van Geene
Autobiografisch debuut over rouwverwerking van een vader die zijn 21-jarige zoon en enig kind aan een acute dodelijke ziekte verliest. Van ontreddering, wanhoop, gevoelens van twijfel en schuld naar aanvaarding, gekoesterde herinneringen en hernieuwde levenslust. De Franse schrijver 1942), theaterregisseur van beroep, ontleedt zijn uitwaaierende gedachten, opvattingen en gedrag op een bijzondere wijze: de dode zoon spreekt de vader toe: 'Papa verwijt zichzelf dat....', 'Pap, geef toe dat....'. Deze vormgeving brengt een zekere lichtheid in het weer oproepen van de dagen rond de dood, de crematie en later de verstrooiing van de as op IJsland. De hoofdstukken zijn onderverdeeld in vaak korte fragmenten. Ontvangen als een klein meesterwerk en bekroond met de Prix Goncourt du premier roman 2011. Normale druk.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.